Αν εξαιρέσουμε την Γαλλία του Εμανουέλ Μακρόν, οι περισσότεροι σύμμαχοί μας στο ΝΑΤΟ και εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αποφεύγουν την ανοικτή και ξεκάθαρη καταδίκη της Τουρκίας για όσα διαπράττει ήδη και όσα επεξεργάζεται ως μελλοντικές κινήσεις, εις βάρος της Ελλάδος και της Κύπρου. Το χειρότερο, όμως, όλων είναι αυτό που «σέρνεται» τον τελευταίο καιρό, αυτό που αναδεικνύεται ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα από διάφορα μισόλογα που εκπορεύονται πότε από την έδρα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλες και πότε από την Ουάσιγκτον και το Βερολίνο.

Είναι αυτές οι δήθεν φιλικές προτροπές περί της ανάγκης διαλόγου ανάμεσα στην Άγκυρα και την Αθήνα, με την Λευκωσία να μην την περιλαμβάνουν, επειδή η Τουρκία ...δεν την αναγνωρίζει. Και οι οποίες διαπνέονται από ένα συγκεκριμένο πνεύμα: «Γείτονες είστε, πρέπει να τα βρείτε μεταξύ σας». Ένα πνεύμα από το οποίο όζουν οι δηλώσεις και του Ντόναλντ Τραμπ, για τον οποίο ο Ερντογάν είναι, συμφώνως προς τις τελευταίες αποκαλύψεις της «Ουάσιγκτον Ποστ», ο ...προνομιακός συνομιλητής του αμερικανού πρόεδρου, αλλά και του Πομπέο.

Ένα τέτοιο πνεύμα εξέπεμψε και ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Χάικο Μάας κατά την συνάντησή του, την Πέμπτη, με τον Τούρκο ομόλογο του Μεβλούτ Τσαβούσογλου. Το οποίο το επίσημο γερμανικό μέσο ενημέρωσης, η «Ντόϊτσε Βέλε» συνόψισε σε μια παράγραφο: «Η γερμανική προεδρία θα επιδιώξει να δημιουργήσει τις αναγκαίες προϋποθέσεις, προκειμένου να ξεκινήσει ένας «διάλογος σε βάθος» με την Τουρκία. Θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι το Βερολίνο δεν αναμένει μόνο «κινητικότητα» από την Άγκυρα, αλλά και από την Αθήνα και από τη Λευκωσία».

Σε διάλογο και διαπραγματεύσεις με κάποιον πας μόνον υπό μια προϋπόθεση. Ότι έχετε πράγματι κάτι να μοιράσετε. Ότι έχετε και οι δυο εγείρει αξιώσεις. Με σκοπό να «τα βρείτε κάπου στην μέση». Με αμοιβαίες παραχωρήσεις. Όταν μόνον ο ένας προβάλλει όλο και περισσότερες, όλο και πιο παράλογες και παράνομες απαιτήσεις, δεν υπάρχει βάση για διαπραγμάτευση. Αν υποχρεωθείς σε τέτοια διαδικασία, έχεις μόνο να χάσεις.

Με συμπαθάτε, αλλά αυτή η τακτική δεν έχει καμία σχέση με εταιρική η συμμαχική αλληλεγγύη. Δεν χαρακτηρίζεται από πνεύμα ευρωπαϊκών αντιλήψεων και αξιών, για το σεβασμό στο δίκαιο και την ηθική. Κινείται στα όρια της ατιμίας. Διότι είναι άτιμη η «ουδετερότητα» απέναντι στον θύτη και το θύμα.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr