Χρειάζεται πολύς ακόμη χρόνος για να γίνουν οι απαραίτητοι απολογισμοί των πράξεων των κυβερνώντων από το 2010 και μετά και άλλος τόσος για να διαπιστώσει κανείς το μεγάλο κακό που προκλήθηκε τις δεκαετίες 80, 90 και millennium, τότε που ανέμιζαν τα χαρτονομίσματα λες και ήταν το βασικό αγαθό ανάπτυξης και προόδου.

Γιατί έρχονται σήμερα οι κυβερνήσεις και με περισσό θράσος ανακοινώνουν πως τα λάθη του παρελθόντος δεν θα επαναληφθούν και πως η χώρα έχει μπει πλέον σε μια άλλη πορεία και δη αναπτυξιακή.

Το θέμα είναι, όμως, ότι αυτά τα κόμματα -όπως για παράδειγμα η σημερινή ΝΔ που κυβερνά την χώρα έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης στην πτώχευση της χώρας εδώ και 10 χρόνια, μη εξαιρουμένου βέβαια του ΣΥΡΙΖΑ, της υποτιθέμενης αριστερής παρένθεσης. Αυτά, όμως, τα κόμματα συνεχίζουν απτόητα την κλασική παραδοσιακή τακτική, με την προσπάθεια αλίευσης ψήφων και εκλογικών μαγειρεμάτων.

Είναι τέτοιο το θράσος της κυβέρνησης που παρουσιάζει για παράδειγμα- τα τραγικά κιτς έργα της πρωτεύουσας ως βήμα προς τα εμπρός, την στιγμή που μετατρέπεται μια ολόκληρη πόλη σε υπαίθρια καφετέρια με κάθε είδους κακογουστιά και αποκλειστικό ζητούμενο το οικονομικό όφελος.

Και δεν είναι μόνο αυτό, αλλά και οι λανσαριζόμενες «επιτυχίες» στην εξωτερική πολιτική επειδή επιτυγχάνονται συμφωνίες με το μέχρι πρότινος μη σύμμαχο Ισραήλ, αλλά και με τις ΗΠΑ του Τραμπ, ενός ατόμου που προκαλεί τον γέλωτα, παράλληλα, όμως, και την θλίψη για τους ψηφοφόρους του.

Όντως λοιπόν, απαιτείται χρόνος για να συλλάβει κανείς το μέγεθος της τραγωδίας που εκτυλίσσεται στην Ελλάδα και δη προ κορωνοϊού. Η χώρα θεωρείται κάτι περισσότερο από αναξιόπιστη και διεφθαρμένη, μια χώρα που κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά, εξετάζοντας την ασκούμενη πολιτική σε διάφορους τομείς. Θα πει κανείς, βέβαια: «σε ποια περιοχή του κόσμου υπάρχει κυβέρνηση που να ξεχωρίζει;». Σωστή η απορία. Όμως, για να λέμε τα πράγματα με τον όνομά τους, κυβερνήσεις όπως της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών δύσκολα θα βρει κανείς αναφορικά με την αναξιοπιστία τους.

Κάθε τι που συμβαίνει σε αυτή την χώρα κρύβει πίσω του το ατομικό συμφέρον, την ιδιοτέλεια, το βόλεμα, την αναξιοκρατία, την υποτακτικότητα. Η ζημιά λοιπόν, που έχει συντελεστεί εδώ και δεκαετίες δεν μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να αποκατασταθεί, όταν οι νέες κυβερνήσεις το μόνο που κάνουν είναι να συσσωρεύουν προβλήματα και να προκαλούν επανειλημμένως εντάσεις.

Είναι τουλάχιστον φαιδρό να περιμένει κανείς από ανθρώπους, που όχι μόνο δεν νοιάζονται για το οικονομικό κόστος, αλλά τουναντίον συμπιέζουν τον οικονομικό ιστό, να αλλάξουν τα δεδομένα των τελευταίων δεκαετιών. Το περισσότερο που κάνουν είναι να συστηρούν την νοσηρότητα και να ακολουθούν κατά γράμμα τις πολιτικές παλαιότερων χρόνων, με βασικό επιχείρημα ότι αυτές οι πολιτικές είναι τάχα νέες και συνάμα ελπιδοφόρες.

Δυστυχώς, για τον κόσμο, τα δεδομένα όχι απλώς δεν αλλάζουν, αλλά κάθε φορά ο κόσμος αυτός καλείται να ανεχθεί την κάθε ανοησία ή την βλακεία που χαρακτηρίζει τους εκάστοτε κυβερνώντες. Θα πει, βέβαια και πάλι και με το δίκιο του- κάποιος: «Ας ξυπνήσει ο κόσμος και ας επαναστατήσει!». Τι υπονοείται με αυτό; Ότι από την στιγμή που δεν το κάνει, είναι ικανοποιημένος. Όχι δεν είναι έτσι. Απλά από την μια δεν υπάρχουν πολλά μυαλά, και από την άλλη ο κόσμος είναι κουρασμένος.

Τι μένει λοιπόν, για κάποιον που σκέπτεται υγιώς; Να κάνει τον συνολικό απολογισμό και να προτείνει εφικτές λύσεις για το μέλλον. Απολογισμοί, όμως, δύσκολα γίνονται, για τον απλούστατο λόγο ότι το κακό που έχει συντελεστεί είναι μεγάλο και δεν διορθώνεται.

Το μόνο που μένει, είναι να μην ξανασυμβούν παρόμοια πράγματα. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να γίνει με τις τωρινές ή τις τελευταίες κυβερνήσεις. Γιατί πολύ απλά, ο τρόπος διακυβέρνησης της χώρας δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό.