Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Στην κυριολεξία μιλάμε πλέον για μια σοβαρή εξέλιξη της πανδημίας στην χώρα μας και γενικότερα και μια άγνωστη κατάληξη τους μήνες που έρχονται. Τα μέτρα που λαμβάνονται είναι μεν αναγκαία, όμως αυτό που θα συμβεί τον χειμώνα, μάλλον δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Αιτία για αυτό είναι το γεγονός ότι ο πληθυσμός δεν είναι αφενός προετοιμασμένος για συνθήκες  έκτακτης ανάγκης και πως μέχρι τώρα ακόμη και το ίδιο το lockdown, το αντιμετώπισε επιδερμικά.

Τους επόμενους μήνες λοιπόν, που θα ξεκινήσουν οι ιώσεις και οι γρίπες δεν θα ξέρει κανείς από τι έχει προσβληθεί και μέχρι να το μάθει, θα περάσει από χίλια κύματα. Την ίδια στιγμή, η οικονομία καταστρέφεται σταδιακά και κανένα φως στον ορίζοντα δεν φαίνεται σε ότι αφορά την αντιμετώπιση της επικείμενης γιγάντωσης της ανεργίας.

Ο κορωνοϊός είτε παρασκευάστηκε στα εργαστήρια και ξέφυγε, είτε είναι απόρροια της περιβαλλοντικής υποβάθμισης, δείχνει περίτρανα ότι οι κοινωνίες που ζούμε είναι πλέον μη αποδεκτές. Ζούμε με λίγα λόγια, καθημερινούς εφιάλτες χωρίς σταματημό, η ζωή μας έχει νεκρώσει, η αγορά έχει παραλύσει και η κοινωνικότητα με τις ανάλογες εκδηλώσεις ανθρώπινης ζεστασιάς που εκφράζονται με χειραψίες και εναγκαλισμούς έστω τους συνήθεις έχουν πάει περίπατο. Μόνο μάσκες βλέπεις παντού, και από σήμερα και στους εργασιακούς χώρους.

Τα γεγονότα είναι ακραία και τραγικά. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει όχι μόνο πού θα οδηγήσει η συνεχής οικονομική παράλυση, αλλά και σε ποια επίπεδα θα φτάσουν οι οικονομίες μετά τον υποτιθέμενο σωτήριο εμβολιασμό. Η ανεργία, στο μεταξύ γιατί οι απολύσεις θα γίνουν μαζικά από ένα σημείο και μετά και δεν θα αποσιωπούνται όπως γίνεται τώρα θα φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, καθώς για κάποιους οι κρίσεις αυτές είναι βούτυρο στο ψωμί τους από πλευράς μείωσης προσωπικού. Θα πει βέβαια, κάποιος: «πώς αφού πέφτουν κατακόρυφα τα έσοδα, θα ευημερούν αυτοί οι κάποιοι;». Λογικό. Όμως, «η μπάζα» έχει γίνει προ πολλού και ανάγκες πραγματικές ανάγκες επιβίωσης έχουν μόνο οι εργαζόμενοι.

Για όλους αυτούς, τι κάνει το επίσημο κράτος; Διαλαλεί πως στηρίζει τις επιχειρήσεις, για να πληρώνουν τους μισθούς. Μέχρι πότε, όμως και τι ποσά αναλογούν στους εργαζόμενους; Ψίχουλα, για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους. Ο παραλογισμός δε έγκειται στο ότι από την κυβέρνηση διαμηνύουν πως θα τα καταφέρουν και πάλι με ψυχραιμία και υπομονή. «Να μην βγαίνουμε», λένε, ειδικοί επί των Υγειονομικών που συμμετέχουν στις επιτροπές κατά του κορωνοϊού «κάθε Σαββατοκύριακο, αλλά κάθε τρίτο δεν παθαίνουμε και τίποτε...». Τα δε χαρωπά περί security και checking στα μπαρ και τα κέντρα εστίασης, είναι εξόχως διατυπωμένα.

Αυτά και άλλα πολλά βιώνουμε σήμερα - Σεπτέμβριος 2020. Και εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που είναι σθεναροί ντελάληδες αυτής της κοινωνίας, που δεν απαιτεί πολλή σκέψη, αλλά πάνω απ' όλα αξιώνει την πλήρη συμμόρφωση με τον κάθε αυθαίρετο κανονισμό. Και αναλογίζεται κάποιος: «Ποιες οι ευθύνες μου;» Και να ήταν μόνο αυτό, θα ήταν καλά. Οι απορίες, όμως, συνεχίζονται μέχρι τελικής πτώσης.

Εκείνοι που δεν τους αγγίζουν οι καταστάσεις αυτές είναι οι μπίζνεσμαν και οι κάθε λογής τυχοδιώκτες. Υπάρχουν, βέβαια και οι κερδοσκόποι, που γεμίζουν τις τσέπες τους. Για να κάνουν τι όμως; Για ποια ζωή και ποιες συνθήκες; Αυτό, μάλλον δεν τους αφορά προς το παρόν.  

Στο τέλος μένει μόνο το γεγονός που έχει συμβεί, η τραγικότητα της ανθρωπότητας και οι μηχανικές κινήσεις αυτοπροστασίας. Έρχονται ακόμη πιο δύσκολες ημέρες, με ακόμη περισσότερα θλιβερά συμβάντα. Όλοι πρέπει να οπλιστούν με υπομονή.

Δεν ξέρω, όμως, αν το ίδιο το κοινωνικο-οικονομικό σύστημα θα αντέξει για πολύ ακόμη. Ένα σύστημα που συμπαρασύρει στην καταστροφή εκατ. ανθρώπους. Αν είναι για καλό και μέσα από τις στάχτες του αναδυθεί το καινούργιο, ας συμβεί. Αρκεί οι απώλειες στον κόσμο που φταίει μόνο στην επιλογή των αρχόντων, να είναι οι μικρότερες δυνατές.