Αυτά που παρακολουθήσαμε, με το άνοιγμα των σχολείων, με υστερικές μαμάδες και νταήδες μπαμπάδες να επιχειρούν να επιβάλουν την άποψή τους, για το αν πρέπει τα παιδιά να φοράν μάσκα, έχουν δύο πλευρές. Από την μια, αναδεικνύεται το γελοίον του πράγματος. Διότι δεν είναι τίποτε λιγότερο από γελοιότητα, η αξίωση μιας μαμάς να συμμορφωθούν οι εκπαιδευτικοί με την δική της επιθυμία, το δικό της καπρίτσιο, και όχι με τις συστάσεις των επιστημόνων και τους κανόνες της πολιτείας. Η αυτοαναγόρευση ενός εκάστου σε αυθεντία, μπορεί να είναι «γραφική», όταν την συναντάς σε καφενεία συνταξιούχων, που διεκδικούν δόξα βουλευτηρίου. Αλλά γίνεται άκρως επικίνδυνη, όταν παίρνει την μορφή «κινήματος», όπως στην περίπτωση των «αρνητών της μάσκας». Και αυτή είναι η άλλη, η σοβαρή πλευρά της υπόθεσης. Η τύφλωση της ιδεοληψίας, ως δημόσιος κίνδυνος.

Βεβαίως, αυτά τα φαινόμενα δεν είναι ούτε πρωτόγνωρα, ούτε αποκλειστικώς ελληνικά, αν ρίξει κανείς μια ματιά στην ιστορία των επιδημιών. Εκείνο, όμως, που είναι εξοργιστικό, είναι το ότι δεν διδασκόμαστε από όσα προηγήθηκαν. Κίνημα κατά της μάσκας υπήρξε και άλλοτε. Είναι μια ιστορία που μας θυμίζει, τεκμηριωμένα, με αναπαραγωγή δημοσιευμάτων της εποχής, ο καλός συνάδελφος Τάσος Τέλογλου στην συνδρομητική ιστοσελίδα «Inside Story»:

«Στην επιδημία της ισπανικής γρίπης του 1918, ένα από τα μεγαλύτερα κινήματα κατά της μάσκας, η Λίγκα κατά της Μάσκας, δραστηριοποιήθηκε στο Σαν Φρανσίσκο. Με επιχειρήματα (συχνά με τη συνδρομή επιστημόνων) εναντίον της μάσκας, έως ότου ο αριθμός των προσβεβλημένων από τη γρίπη στην πόλη έφτασε τους 45.000 ανθρώπους. Τότε τα πράγματα άλλαξαν».

Χρειάζεται να δούμε, και εδώ, τα χειρότερα, για να πειστούν κάποιοι συμπολίτες μας ότι η υπόθεση αυτή δεν σηκώνει «νταηλίκια» και ιδεοληψίες; Πρέπει να γεμίσουν όλες οι κλίνες στις εντατικές, που ήδη είναι αρκετά βεβαρυμμένες, να γίνονται όλο και δραματικότερα τα ...πολεμικά ανακοινωθέντα από το μέτωπο της πανδημίας, για να καταλάβουν κάποιοι ότι με την υπόθεση αυτή δεν παίζουμε;

Γιατί πρέπει, οι συνέπειες από τους εγωισμούς και τα πείσματα ορισμένων, να μας οδηγήσουν, αναγκαστικώς, στην επιβολή νέας καραντίνας, είτε σε τοπικό, είτε σε γενικό επίπεδο; Γιατί πρέπει να λειτουργούμε μόνον υπό το καθεστώς των απαγορεύσεων, δηλαδή μόνον με ...τον χωροφύλακα, ενώ διαθέτουμε το ισχυρό όπλο της ατομικής ευθύνης, έναντι εαυτών και αλλήλων; Γιατί;

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr