Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Διάττοντες αστέρες υπάρχουν πολλοί, τόσοι όσοι και οι επιτυχημένοι εικονικοί καριερίστες αυτής της ζωής. Πρόκειται για ανθρώπους φωτοβολίδες που περνούν και φεύγουν από την ζωή και το κενό που αφήνουν είναι άλλοτε μεγάλο και άλλοτε μικρό, αναλόγως του επηρεασμού που ασκούν στις μάζες, που ούτως ή άλλως επιθυμούν πλέον το εφήμερο και το περαστικό.

Οι διάττοντες αστέρες κλείνουν τον κύκλο τους όχι υποχρεωτικά όπως τον ξεκίνησαν, με δεδομένο ότι σε αυτή την ζωή τα δεδομένα ανατρέπονται από την μια στιγμή στην άλλη. Με λίγα λόγια, άλλοτε το τέλος είναι τραγικό και άλλοτε ξαφνικό και αναπάντεχο, ένα τέλος που δεν είναι απαραίτητο πως μπορεί να αφήσει πίσω του κάποια ιστορία, ίσως μονάχα το στίγμα του ανθρώπου που πέρασε και χάθηκε χωρίς να αφήσει ίχνη.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν ξεπήδησαν από το πουθενά, ήρθαν ως ελπίδα για κάτι καλύτερο, άσκησαν σημαντική επίδραση και πρόσφεραν πλουσιοπάροχα ιδέες λίγο πριν εξαφανιστούν.

Κάφκα, Καμύ, Ρίλκε, Μπρετόν, Νοβάλις, Προύστ, Μπωντλαίρ και άλλοι τόσοι ποιητές και λογοτέχνες που η ζωή τους δεν διήρκεσε πολύ, όπως και ασυμβίβαστοι πολιτικοί στοχαστές και φιλόσοφοι που εξέφρασαν μια ολόκληρη επαναστατική γενιά, όπως ο Μάρραιη Μπούκτσιν, ο δικός μας Άγις Στίνας, ο Τζώρτζ Όργουελ ή ο Προυντόν, ο Αντόρνο και ο Καστοριάδης, όλοι μαζί ανακατεμένοι εκφράζοντας διαφορετικές οπτικές γωνίες, για να δει κανείς τον κόσμο από όλες τις πλευρές δεν άφησαν χωρίς σχολιασμό αυτή την κοινωνία και επιθύμησαν μια καλύτερη τύχη για αυτόν εδώ τον κόσμο.

Ως φωτοβολίδα, όμως, έλαμψαν έντονα, αλλά το φως τους κάποια στιγμή χάθηκε ακριβώς όπως ήρθε. Κάποτε ο Αλμπέρ Καμύ ανέφερε πως «αν ο κόσμος είχε κάποιο νόημα, δεν θα έγραφε». Στην σημερινή εποχή, το γεγονός ότι το νόημα αυτό δεν υπάρχει, θα πρέπει να μας παρακινεί  να στοχοθετήσουμε μια νέα εποχή.

Με λίγα λόγια, παρά την όποια απογοήτευση για τον α-νοητό κόσμο, υπάρχει το περιθώριο για νέες περιπέτειες του νου, αλλά πάνω απ' όλα πνευματικές περιπλανήσεις για να αποκτήσουν επιτέλους, τα πράγματα κάποιο νόημα.

Τι άλλο είναι αυτό που μας κάνει να ζούμε εκτός από το να αναζητούμε το νόημα σε τούτον τον κόσμο; Τι καλύτερο από το να μορφωνόμαστε και να αποκτάμε Παιδεία και όχι αυτή απαραίτητα που συνδέεται με την τήρηση και εφαρμογή των νόμων;

Ξαναγυρίζω στον Καμύ και στα σημειωματάριά του: «Βαθιά αηδία για κάθε κοινωνία. Πειρασμός φυγής και αποδοχή της παρακμής της εποχής μου. Η μοναξιά με κάνει ευτυχισμένο. Αλλά και η αίσθηση ότι η παρακμή αρχίζει να αποχωρεί την στιγμή που την δεχόμαστε».

Ποιος θα μας κρίνει, αλήθεια, που συνηθίσαμε την τραγικότητα αυτού του κόσμου; Ποιος θα μας λοιδορήσει που με το πέρασμα των χρόνων γινόμαστε ακόμη πιο κλειστοί και προσεκτικοί; Ίσως αυτοί που έκαναν επιλογή τους την συνήθεια να αναλάμπουν με τα χωρατά των διπλανών, τις φήμες και τις κατηγόριες του πλήθους, όλοι εκείνοι που τρέμουν το πέρασμα του διάττοντα πνευματικού αστέρα.

Σε τελική ανάλυση, το φως που χάνεται οριστικά είναι για όλους εκείνους που απλά παρατηρούν από συνήθεια την πορεία των πνευματικών ανθρώπων. Εκείνους που από συνήθεια απονέμουν τα βραβεία και εκφωνούν δοξαστικούς λόγους μετά το σύντομο πέρασμα όλων αυτών των βαθιά ευαίσθητων προσωπικοτήτων που δεν έτυχαν ποτέ αναγνώρισης σε αυτή την ακατανόητη ζωή.

Γιατί, ξέρετε, πάντα η πορεία ενός διάττοντα αστέρα συνοδεύεται από μια φωτεινή γραμμή που δείχνει την κατεύθυνση. Ένα όχι αχνό φως, που συνήθως ερμηνεύεται με συμβατικό τρόπο ως μείωση ισχύος και όχι ως σημείο και πορεία που πρέπει να εστιάσει κανείς το ενδιαφέρον του.