*Τα σχολεία άνοιξαν εν μέσω του δεύτερου κύματος πανδημίας. Μπορεί να υπάρχει ο φόβος για κάθε ενδεχόμενο, όμως η εκπαίδευση και η κοινωνικοποίηση των παιδιών αποτελεί μέρος της ζωής μας. Ήδη πολλοί από τους μαθητές αντιμετώπισαν την εβδομαδιαία αναστολή έναρξης των μαθημάτων τους που αποφασίστηκε για τις τοπικές εκπαιδευτικές κοινότητες, με δυσφορία. Όχι τόσο από δίψα για μάθηση για να είμαστε και ρεαλιστές- αλλά κυρίως γιατί ήθελαν να συναντήσουν τους φίλους και συμμαθητές τους.

Σε πολλά από τα σχολεία του νησιού μας έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται βελτιωτικές παρεμβάσεις, προκειμένου η εκπαιδευτική διαδικασία να γίνεται με καλύτερες συνθήκες.

Δυστυχώς, όμως, την τύχη αυτή δεν την έχουν όλοι. Γιατί δεν είναι μόνο οι αίθουσες, κατασκευασμένες ή προκάτ που φιλοξενούν τα παιδιά, είναι και ο αύλειος χώρος αυτών, όπου οι μαθητές χαλαρώνουν, παίζουν και γενικώς εκτονώνονται. Σαν παιδιά δεν κάθονται στα καναπεδάκια ακίνητα. Τρέχουν, κυνηγιούνται, κρύβονται και όσο μικρότερα είναι, τόσο πιο δραστήρια και κινητικά. Όταν, όμως, η αυλή είναι γεμάτη χόρτα -άλλα ξερά και άλλα χλωρά- που ξεπερνάν το μέτρο, όταν υπάρχουν υλικά ξεχασμένα από διάφορες εργασίες, όταν είναι γεμάτη σκουπίδια, είναι λογικό να δημιουργούνται οι συνθήκες εκείνες που θα συγκεντρώσουν διάφορους ανεπιθύμητους «επισκέπτες». Κάτι τέτοιο συμβαίνει στο 6ο δημοτικό σχολείο, στο κέντρο της πόλης. Το σχολείο γεμάτο παιδιά, αλλά ο αύλειος χώρος μια ζούγκλα. Οι γονείς αλλά και τα παιδιά μαρτυρούν ότι ανάμεσά τους, στα διαλείμματα, κυκλοφορούν ποντίκια, ενώ εκφράζονται και φόβοι για φίδια.

Ένα καθάρισμα, ένα κόψιμο χόρτων, ένα συμμάζεμα της αυλής, έστω κι αν το παρακείμενο κτήριο είναι ακόμα γιαπί, επιβάλλεται και η αρμόδια υπηρεσία οφείλει να το πράξει.

*Με αφορμή την είδηση ότι επιτέλους η δομή στο ΠΙΚΠΑ κλείνει μέχρι το τέλος του επόμενου μήνα, ο Π. Αντωνίου σε σημείωμά του προς το ΣΕΤΕ, αναρωτιέται αυτό που χρόνια διερωτόμαστε όλοι όσοι καταβάλλουμε το ποσό των 20 ευρώ ανά εργαζόμενο, κάθε Αύγουστο, που αντιστοιχεί στην εισφορά των επιχειρήσεων στις παιδικές κατασκηνώσεις: «Γιατί τόσα χρόνια τώρα, δίχως παιδικές κατασκηνώσεις, για τα παιδιά των εργαζομένων τους, καταβάλουν το (αξιοσέβαστο, για τις σημερινές δυσμενείς καταστάσεις, που όλοι μας βιώνουμε) ποσό των 20 ευρώ ανά εργαζόμενο;».

Και συνεχίζει: «Το ερώτημα, πρέπει να απασχολήσει σοβαρά τουλάχιστον τους θεσμικούς επαγγελματικούς - επιχειρηματικούς

επιστημονικούς φορείς, και απευθυνόμενοι αρμοδίως να ζητήσουν να γίνει δημόσιος απολογισμός, για τα εισπραχθέντα ποσά, από τότε, που δεν... λειτουργούν οι υπόψη παιδικές κατασκηνώσεις και να επιστραφούν εντόκως στους δικαιούχους τους, ως αχρεωστήτως καταβληθέντα!».

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»