Να λείπουν οι προκλητικές εξυπνάδες. Όπως το πονηρώς διατυπούμενο ερώτημα, ιδίως με αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γιατί η ολυμπιονίκης της ιστιοπλοΐας κ. Μπεκατώρου, «θυμήθηκε τώρα», την γενετήσια προσβολή και κακοποίηση που υπέστη, προ πολλών ετών, από «παράγοντα» της οικείας ομοσπονδίας. Δίνοντας το έναυσμα, το κουράγιο, και σε άλλες γυναίκες, από τον χώρο του αθλητισμού, του θεάματος, των μέσων ενημέρωσης, της πολιτικής, να μιλήσουν για τις δικές τους τραυματικές εμπειρίες. Διαμορφώνοντας το ελληνικό #me-too.

Η χυδαιότερη και βαρβαρότερη άνανδρη απρέπεια, που επιστρατεύουν συνήθως οι βιαστές και η υπεράσπισή τους, εναντίον των γυναικών που πέφτουν θύματα βιασμού, είναι το γνώριμο εύρημα ότι «τα ήθελε», ότι «κουνούσε την ουρά της». Είτε το ακόμη ανταξιότερο του, υποτιθέμενου, «ανδρισμού» τους, ότι «δεν ήταν και καμιά παρθένα». Είναι ια άθλια πρακτική, την οποία ζούε συχνά στα δικαστήρια. Παραπέπει τη νήη ας στις πιο άθλιες δικανικές μεθοδεύσεις εναντίον γυναικών που έχουν υποστεί βιασό. Όταν η υπεράσπιση του βιαστή επιχειρεί να εφανίσει το θύα ότι ...ευθύνεται για την πρόκληση του βιαστή.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που βίωσα όταν περνούσα στρατοδικείο. Έχει μείνει βαθιά χαραγμένο στην ψυχή μου. Πριν από την δική μου υπόθεση «ανυπακοής και απειθείας εις το πρόσωπον του βασιλέως», δικαζόταν μια υπόθεση αποπλάνησης δεκατετράχρονου κοριτσιού, της Αγ. Κ. από την Αρναία Χαλκιδικής. Τυπικώς, κατηγορούμενος ήταν ένας στρατιώτης, ο Σ. Α., από τον Πειραιά. Στην πραγματικότητα όμως, η όλη διαδικασία, κυλούσε ως εάν ο πραγματικός ένοχος, ο πραγματικός κατηγορούμενος, να ήταν το άμοιρο το κοριτσάκι, οι γονείς του οποίου έκαναν την ...αποκοτιά, να ζητήσουν απονομή δικαιοσύνης. Όχι μόνον ο συνήγορος υπεράσπισης, αλλά και ο βασιλικός επίτροπος έτσι ονομαζόταν τότε ο εισαγγελέας του στρατοδικείου- και στρατοδίκες, το «ξέσκισαν», το κατακρεούργησαν το καημένο το ανήλικο κορίτσι με το «ήθος» και το ύφος των ερωτήσεών τους. Η πλέον ...αθώα από τις οποίες ήταν αν το εσώρουχο που φορούσε ήταν ...προκλητικό. Στην πράξη, αντί προστασίας, το δεκατετράχρονο παιδί, υφίστατο έναν δεύτερο, έναν ηθικό βιασμό.

Έτσι επιβάλλεται ο νόμος της σιωπής. Υπό τον φόβο του διασυρμού, της διαπόμπευσης. Ιδίως όταν αυτά εκτυλίσσονται σε κλειστές κοινωνίες. Όπου τα θύματα, βιασμού ή αποπλάνησης, μπορεί να μην είναι μόνον θηλυκού, αλλά και αρσενικού γένους.

Γι' αυτό αξίζει να υποκλινόμεθα ενώπιον κάθε Μπεκατώρου.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr