Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Διανύουμε ήδη μια πολύ δύσκολη περίοδο μετά και την αλλεπάλληλη τροπή που έχει πάρει η πανδημία του κορωνοϊού, με τις μεταλλάξεις και την ισχυρή νοσηρότητα που αναγκάζει πλέον όλο τον κόσμο να βρίσκεται σε επιφυλακή.

Τις στιγμές που κανείς αναλογίζεται πού έχει φτάσει το όλο πράγμα, τις ώρες που ο καθένας και η καθεμία από εμάς προσπαθεί να βγάλει άκρη σε όλο αυτό που συνέβη το 2020 και που αναμένεται να συνεχιστεί το 2021, οι εικόνες από την Ιταλία πέρυσι, την Ισπανία αλλά και την Μ. Βρετανία, με τις σοφιστείες για την ανοσία της αγέλης, τριγυρνούν στο μυαλό μας, μη αφήνοντάς μας να ηρεμήσουμε.

Και να σκεφθεί κανείς ότι όλη αυτή η οδυνηρή κατάσταση προέκυψε από τον ένα μήνα στον άλλο, την στιγμή που κάποια είδηση από την μακρινή Γιουχάν παρουσιάστηκε κάπου στα ψιλά των εφημερίδων και ιστοσελίδων, χωρίς να μπορεί να προβλέψει κανείς το τι θα επακολουθούσε. Η μικρή είδηση έγινε μεγαλύτερη, όταν αναφέρθηκε κρούσμα στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, την Λατινική Αμερική, την Αφρική και πάει λέγοντας.

Ακολούθησε η τραγωδία στην Ιταλία με τους χιλιάδες νεκρούς, τα χιλιάδες φέρετρα και κάπου εκεί άρχισε και ο αντίλογος για αυτή την ασθένεια. Το διαδίκτυο πήρε φωτιά, οι γνώμες ξεπήδησαν η μια πάνω από την άλλη και οι πολίτες εγκλωβίστηκαν κάπου μεταξύ καχυποψίας και φόβου.

Η συνέχεια, όμως, ήταν εξίσου αποκαλυπτική: οι κυβερνήσεις δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας μίλησε ανοιχτά για πανδημία, και κάπου εκεί εμφανίστηκε και η προστατευτική μάσκα. Με τον καιρό βέβαια, έμελλε να καθιερωθεί σε όλες τις συναλλαγές πρώτα με επιφύλαξη, μετά με σιγουριά. Εκείνη την στιγμή επιλέχθηκε και η λογική του περιλάλητου πια Lockdown. Οι δρόμοι άδειασαν, τα μαγαζιά έκλεισαν για κάποιες ημέρες και οι περιορισμοί στις επαφές μπήκαν για τα καλά στην ζωή μας.

Από τότε μέχρι τώρα στο δεύτερο κύμα τι άλλαξε; Πάρα πολλά. Το Lockdown θεσμοθετήθηκε, η μάσκα το ίδιο και παντού, τα πρόστιμα έπεσαν βροχή, οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν ο ένας από τον άλλο, ο φόβος μεγάλωσε και η καχυποψία βρήκε νέο σύμμαχο στο άκουσμα των εμβολίων. Και πράγματι σήμερα σε αυτήν τη φάση είμαστε, στο αν και γιατί πρέπει να κάνουμε το εμβόλιο. Και πάλι φωτιά στο διαδίκτυο και πάλι φασαρία για τον περιορισμό των μετακινήσεων και την κατάντια του εμπορίου.

Και όλα αυτά σκέφτομαι, μετά από την δημοσιοποίηση μιας πολύ μακρινής είδησης τον περασμένο Μάρτιο ότι στην Κίνα εμφανίστηκε ένας νέος άγνωστος κορωνοϊός.

Σκεφτήκατε άραγε, ποτέ, ότι θα έρθει μια μέρα όπου η ανθρωπότητα θα μιλά αποκλειστικά και μόνο για τα εμβόλια, οι Οργανισμοί θα εγκρίνουν αφειδώς κονδύλια για την έρευνα και τις κλινικές μελέτες και κανείς δεν θα θυμάται πλέον ούτε τον Σνόουντεν, ούτε τον εξανδραποδισμό εκατομμυρίων ανθρώπων στην πολύπαθη Συρία, ούτε καν τον Ασάνζ και την μη παράδοσή του στις ΗΠΑ, μια χώρα που από κοινού με την Ρωσία και την Κίνα έχουν αναλάβει εργολαβικά τις μεγαλύτερες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε διεθνές επίπεδο;

Σκέφτομαι λοιπόν, σε αυτό το μικρό οδοιπορικό, πως τα πράγματα άλλαξαν άρδην και πως οι συνήθειές μας υπέστησαν σοβαρό πλήγμα, όχι τόσο γιατί δεν έχουμε να ασχοληθούμε με γεγονότα που αφορούν την επιβίωσή μας, αλλά γιατί πλέον δεν μπορούμε να θεωρούμε πως υπάρχει η δυνατότητα και ο χρόνος για να μας συγκινήσουν τα εξακολουθητικά δράματα στην Αφρική και τις χώρες εκείνες που σπαράσσονται από εμφυλίους, εκεί που τα εμβόλια κατά της COVID 19  δεν θα φτάσουν ποτέ και η μάσκα δεν είναι απαραίτητη.

Και δεν το θεωρούμε γιατί πια έχουμε άλλες προτεραιότητες, να κάνουμε ή να μην κάνουμε το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού.

Κοινώς λοιπόν, δεν μπορούμε να διαθέσουμε χρόνο για να σκεφθούμε τι κάνουν όλοι αυτοί οι πληθυσμοί της Μαύρης Ηπείρου για να θρέψουν τα παιδιά τους και να εξασφαλίσουν απλά εμβόλια κατά της ελονοσίας, της γρίπης, της διφθερίτιδας ή της μηνιγγίτιδας. 

Αυτή είναι και η πιο τραγική διάσταση της παρατεταμένης πανδημίας, το γεγονός δηλαδή ότι δεν έχουμε χρόνο να σκεφθούμε για άλλες υφιστάμενες συνεχιζόμενες τραγωδίες.

Η πολιτισμένη Δύση λοιπόν, υπό το κράτος μιας πανδημίας. Και οι υπόλοιποι λαοί λιμοκτονούν χωρίς την βοήθεια τις Διεθνούς κοινότητας που έχει εστιαστεί πλέον στον SARS COV 2.

Το θέμα δεν είναι να φοράμε ή όχι προστατευτική μάσκα, γιατί σε τελική ανάλυση ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και τους άλλους.

Το θέμα είναι ότι η μάσκα αυτή τείνει να καλύψει και την όρασή μας, καθώς το αγωνιώδες βλέμμα μας στρέφεται αποκλειστικά και μόνο στο άκουσμα των οδηγιών από τις ηγεσίες διεθνώς για το πότε θα ανοίξει η αγορά για να καταναλώσουμε και τα εστιατόρια για να δειπνήσουμε και πάλι υπό το ρομαντικό φως των κεριών.

Και όχι για το αν οι λαοί μακράν της Δύσης, απέχουν παρασάγγας από την στοιχειώδη υγειονομική περίθαλψη. Γιατί το κακό είναι στην πόρτα μας και οι άλλοι που πεινούν δεν είναι βασική είδηση.