Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα του εγκλεισμού λόγω του κορωνοϊού διεφάνη ο χαρακτήρας του καθενός, οι ανάγκες και η διάθεσή του απέναντι στην καθημερινότητα, καθώς και οι γενικότερες προθέσεις του για την συνέχεια, αφού αυτή αναμένεται πολύ περίεργη.

Το ζήτημα είναι κατά πόσο ο καθένας και η καθεμιά είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν σε όλες τις επικείμενες δυσκολίες, αν πραγματικά είναι προετοιμασμένοι να αντιδράσουν αποτελεσματικά, για να αποφύγουν περαιτέρω παρενέργειες λόγω του SARS-COV-2.

Η αποξένωση που δημιουργήθηκε και προστέθηκε στην ήδη υπάρχουσα καχυποψία στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, όλη αυτή η περιρρέουσα αοριστία στην επικοινωνία και τις διαπροσωπικές σχέσεις, οδηγεί σε ένα νέο αδιέξοδο, που αυτή την φορά δεν μπορεί και δεν πρέπει να αγνοηθεί.

Τρόπον τινά, όλη αυτή η κατάσταση θα πρέπει να μας κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, για το πώς θα κινηθούμε στην συνέχεια, αλλά και πώς θα συμπεριφερθούμε κατάλληλα απέναντι σε όλα αυτά που συμβαίνουν.

Οι άνθρωποι έχουν αλλάξει σε μεγάλο βαθμό εδώ και ένα περίπου χρόνο, έχουν τορπιλίσει την μεταξύ τους επικοινωνία και αιτία δεν είναι μόνο το lockdown. Αιτία είναι όλα αυτά που έχουν βιώσει τις τελευταίες δεκαετίες με τον άκρατο πλουτισμό και την κάθε λογής υλική ασυδοσία που δεν λέει να υποχωρήσει, καθώς τώρα μάλιστα με τον υποχρεωτικό εγκλεισμό, φαντάζει προφανώς ως η σοβαρότερη ολική επαναφορά.

Οι πολίτες, εν ολίγοις, την επιχείρηση «ελευθερία», την εννοούν ως απεμπλοκή από κάθε οικονομική καθήλωση και επιστροφή στην προγραμματισμένη υλική σπατάλη με την αρωγή του πλαστικού χρήματος. Αυτή η εξέλιξη, βέβαια, δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί, καθώς η βασική διέξοδος στην μονοτονία της καθημερινότητας είναι η ολοένα και περισσότερη κατανάλωση από το πολυπροϊοντικό αγοραστικό φάσμα, η ατελέσφορη επιμιξία με το click away και το πολύ πολύ με κάποιο χαριεντίζον νεύμα πίσω από την προστατευτική μάσκα.

Θαρρείς λοιπόν, πως έχει πιάσει πάτο το βαρέλι της ανοχής, λες και η υπομονή έχει και τα όριά της αποκλειστικά και μόνο για τις εμπορικές συναλλαγές, εκφράζεται καθημερινά αυτό το πάθος για έξοδο και ραντεβού στα μαγαζιά, που και αυτά έχουν στην κυριολεξία κατεβάσει από κάθε άποψη ρολά.

Η καραντίνα αυτή λοιπόν, μας έμαθε πολλά. Μας δίδαξε τι σημαίνει να μένεις με τους οικείους σου, με τον/την σύντροφό σου, αλλά πάνω απ' όλα το παιδί σου. Σου έμαθε, όμως και τον τρόπο να μένεις μονάχος με τον εαυτό σου τις δύσκολες μεταμεσονύκτιες ώρες, τότε που ακόμη και οι περισσότεροι έγκλειστοι κοιμούνται για να ξεχάσουν.

Καθώς πλησιάζει ο εμβολιασμός, ανεξαρτήτως αν τον κάνει κανείς ή όχι, χάνεται σταδιακά και η ευκαιρία της τελευταίας συνομιλίας με τον εαυτό σου. Για πολλούς άλλους βέβαια, η τηλε-εργασία, που εφεξής θα προσφέρεται με σαφώς λιγότερα χρήματα, φαντάζει ως η ιδανική λύση για να αυξήσουν τα έσοδά τους.

Μέλλον φυγείν αδύνατον, λοιπόν και όλη η ενέργεια ξοδεύεται σε οτιδήποτε άλλο πέραν των σκέψεων για έναν νέο τρόπο ζωής, αλλά πάνω απ' όλα αντίδρασης.

Αυτός όλος ο περιορισμός που ενδεχομένως λειτουργεί και ως πειραματικό στάδιο για τον τερματισμό των διαμαρτυριών, αυτή η επικείμενη έκρηξη για μια νέα καταναλωτική μανία μετά το lockdown, θα φέρει αυτά που είναι να φέρει.

Κάποιος λέει, λοιπόν, πως με την υγεία δεν μπορείς να παίζεις και αυτό είναι σωστό. Στο κάτω κάτω, ένα εμβόλιο είναι και τίποτε περισσότερο, γιατί περί γενικευμένου ελέγχου και τροποποιημένου DNA οι θεωρίες περισσεύουν. 

Με αυτό, όμως, που δεν πρέπει κανείς να πειραματίζεται, είναι με τις αντοχές των πολιτών και ειδικά όταν ως διέξοδος προσφέρεται απλά και μόνο η ολική επαναφορά στις πλατείες και τα σοκάκια.

Και ο λόγος είναι ότι υπάρχουν πολλά περισσότερα που έχουν χαθεί εδώ και δεκαετίες για τους γνωρίζοντες την ψυχική και πνευματική καταστολή μέσω όλου αυτού του διαχρονικού lockdown.