Ορθολογικός αλλά και συγκινητικός ο τρόπος με τον οποίο τιμήθηκε, επισήμως, η επέτειος των διακοσίων χρόνων από την κήρυξη της επανάστασης του 1821. Χωρίς περιττές φανφάρες. Με μέτρο. (Να και ένα καλό που μας έκανε η πανδημία). Ίσως είναι ευκαιρία για να δούμε από την αρχή, τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να τιμούμε αυτή την «επανάσταση των ξυπόλυτων». Κυρίως, όμως, να απαλλαγούμε από το σύνδρομο ότι τάχα κάνουμε το χρέος μας, αν παρελάσουμε μια μέρα. Και να συνειδητοποιήσουμε ότι η καλύτερη τιμή για τους αγωνιστές, είναι να διδάσκεται, καθημερινώς, με σωστό τρόπο, η πραγματική ιστορία τους. Απαλλαγμένη από φλύαρες ωραιοποιήσεις και αποσιωπήσεις λαθών. Αλλά και ικανή να απαντά δυναμικώς σε εκείνους οι οποίοι, δήθεν με «προοδευτικές» προθέσεις, κακοποιούν την πραγματικότητα.

Πρωτίστως λοιπόν, πρέπει να ξαναδούμε πώς είναι γραμμένα τα σχολικά βιβλία ιστορίας. Αν είναι ικανά, πέρα από παπαγαλίες ημερομηνιών και ονομάτων, να συγκινήσουν τα παιδιά. Να τα συνεπάρουν. Διότι τα παιδιά, κυρίως, πρέπει να αγγίζει η ιστορία. Ιδίως σε τούτους τους δύσκολους καιρούς. Όπου οι γονείς τους καλούνται να αντέξουν θυσίες, πληρώνοντας τα σπασμένα μιας διαχρονικής κακοδιοίκησης και μιας διακομματικής σκορπαλευριάς δεκαετιών. Υπό την επιβαρυντική περίπτωση μιας πανδημίας που την πληρώνουμε ακριβά.

Υπό το εύστοχο αξίωμα του Διονυσίου Σολωμού «εθνικό είναι ό,τι είναι αληθινό», πρέπει να δοθεί η ιστορία της επανάστασης στα παιδιά. Διότι δυστυχώς, είναι πολλοί εκείνοι που επιχειρούν να ξεγελάσουν τις ανάγκες των παιδιών μας, για ιστορική μνήμη και γνώση, για επαφή με τις ρίζες τους, με μαγειρεμένες ιστορίες. Που είτε υφίστανται ειδική επεξεργασία για να καταντήσουν έξτρα λάιτ, λες και είναι αναψυκτικό. Είτε τείνουν να «ενημερώνουν» τα παιδιά μας ότι οι ντόπιοι κλέφτες εξεγέρθηκαν εναντίον των Οθωμανών διοικητικών για το ποιος θα μαζεύει τα χαράτσια. Περίπου, δηλαδή, ως αν ο Διάκος, ο Καραϊσκάκης, ο Ανδρούτσος, δεν ήταν παρά επικεφαλής... εισπρακτικών εταιρειών. Σαν αυτές που έχουν επιστρατεύσει τώρα οι τράπεζες για να τρομοκρατούν τους πολίτες. Και ...τσακωθήκανε στη μοιρασιά με τους άλλους εισπράκτορες, τους Οθωμανούς.

Περισσότερο από τα θεάματα, είναι ανάγκη να ασχοληθούμε με την ουσία. Για να μην είναι τα παιδιά μας σαν εκείνους που περιγράφει ο Ελύτης στο «Άσμα ηρωικό και πένθιμο»: «Παππού δεν είχαν από δρυ κι από οργισμένον άνεμο, γιο μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή».

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr