Όσο και να παλέψει κανείς για να ζήσει μία διαφορετική ζωή με άλλους κανόνες και νόμους, με άλλη συνισταμένη σε ότι αφορά την ενδοτικότητα και υποδούλωση στα πράγματα, το μόνο που αντιμετωπίζει και συναντά στην διαδρομή της σκέψης του, είναι μονάχα αρνητές των ιδεών και συμφωνίες ολικού ή μερικού συμβιβασμού, γιατί με κάποιον τρόπο θα έπρεπε να δικαιολογήσει κανείς την αδράνεια και απραξία του.

Αυτού του είδους η συνθηκολόγηση που λαμβάνει από ένα σημείο και πέρα τον χαρακτήρα του προσωπικού εμπαιγμού, η δεδομένη συμπεριφορά και αντίδραση απέναντι στις κάθε είδους προκλήσεις, αποτελεί περίπου μία υπολανθάνουσα νοοτροπία που έχει βαθιές ρίζες στο παρελθόν, μεταφερόμενη από γενιά σε γενιά.

Αυτού του είδους το αλισβερίσι μεταξύ εκείνων που εξεγείρονται σε νεαρή ηλικία αλλά καταπίνουν την όποια πρόκληση κατά την ενηλικίωση, σχετίζεται πολύ απλά με μία παράξενη νομοτέλεια, η οποία λαμβάνει χώρα εδώ και πολλές δεκαετίες και συγκεκριμένα από την εποχή όπου οι επαναστάσεις - ορόσημο και ειδικά το τέλος τους, συνοδεύτηκε από ποταμούς δακρύων αλλά και την τάση από την επόμενη ημέρα  να κυβερνούν πάντα οι πιο δογματικοί. 

Μερικές φορές το μένος αυτών των κυβερνώντων ξεσπά στις πλάτες αθώων, όχι τόσο λόγω του ότι κάποιος στο τέλος πρέπει να την πληρώσει, αλλά πολύ περισσότερο επειδή αυτός ο «κάποιος» πρέπει να φοβάται σε μόνιμη βάση και να μην κακομαθαίνει.

Έτσι το παιχνίδι γίνεται πιο εύκολο και η σκέψη για άλλους κόσμους γίνεται ουτοπική και στην καλύτερη των περιπτώσεων, ανεφάρμοστη. Το αλισβερίσι, όμως, συνεχίζεται μεταξύ της εξουσίας και του κατάλληλου προς κατανάλωση στείρου αφομοιωτικού προτσές.

Θαύματα μας διδάσκουν κοινώς δεν γίνονται πλέον, αυτά ανήκουν σε άλλες εποχές. Κάπου εκεί ψάχνει κανείς να βρει το σθένος να υψώσει και πάλι την φωνή του και να μην καταπίνει αμάσητη την τροφή. Τα χρόνια, όμως, περνούν και η ζωή λιγοστεύει και μαζί με αυτή χάνεται συνήθως και η θέληση που μετατρέπεται ενίοτε σε στυγνή αποδοχή.

Όχι, όμως, για όλους. Υπάρχουν, θέλω να πω, ακόμη εστίες αντίστασης, αλλά πάνω απ' όλα απόρθητα ατομικά κάστρα που δεν μπορούν να κουρσέψουν κανενός είδους πειρατές. Η μάχη με τον καιρό γίνεται μεγαλύτερη και πάνω απ' όλα είναι μάχη με τον ίδιο μας τον εαυτό, που αρνείται να δώσει την συγκατάθεσή του στα κάθε λογής εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας από ένα σύστημα που παράγει αδιόρατη νωχελικότητα και ακατάσχετο σχολιασμό των κινήσεων του διπλανού.

Το πολύ πολύ να εξαντλείται η υποτιθέμενη επαναστατικότητα στο αν θα φορέσει κανείς σωστά την προστατευτική μάσκα ή δεν την φορέσει και καθόλου. Κατά τα άλλα, ο καθένας να μην αντέχει ούτε καν τον εαυτό του ή τον/την σύντροφό του και να ετοιμάζεται πυρετωδώς για την μεγάλη απόδραση στην μετα-κορωνοϊό εποχή. Αποκαλείται, όμως, αυτό αντίδραση και αντίσταση; Μπορεί να θεωρηθεί πως έχει να προσφέρει κάτι στην ιστορική εξέλιξη;

Αν κάτι καταγράφει εδώ και καιρό η ιστορία, είναι η ανεξίτηλη νοσηρότητα της κοινωνίας που συνοδεύεται με κάθε τρόπο και ευκαιρία από ρητορική του χείριστου είδους που όπως αναμένεται, είναι και το σήμα κατατεθέν της σημερινής ζωής. Θέλω να πω με λίγα λόγια, ότι η πηγή άντλησης των ιδεών στέρεψε για την μάζα από την στιγμή που η μάζα αυτή αποδυναμώθηκε αξιακά και επέλεξε να στρουθοκαμηλίζει επί παντός επιστητού.

Αν κάτι μπορεί να αλλάξει σε τούτο τον κόσμο, δεν είναι παρά η τάση να τορπιλίζει κανείς την προσπάθειά του εν τη γενέσει της. Να δει τα πράγματα διαφορετικά και από άλλη οπτική γωνία. Είναι δυνατή εν ολίγοις, μία διαφορετική προσέγγιση.

Και αυτή την μοναδική ευκαιρία την προσφέρουν απλόχερα οι καρπωτές των λαϊκών αγώνων, που στην προσπάθειά τους να κρύψουν την αδημονία τους για τον συμβιβασμό των πολλών, κάνουν σημαντικά λάθη. Αν κανείς έχει αυτιά και μάτια ανοιχτά μπορεί να αφουγκραστεί με ευκολία αυτά τα λάθη.

Γιατί έχουμε γεμίσει από σύγχρονους Νέρωνες, που πλέον, όμως, δεν μπορούν να απολαμβάνουν με ασφάλεια τις φωτιές που ανάβουν στον κόσμο. Γιατί από ένα σημείο και μετά, τα γεγονότα από μόνα τους διεμβολίζουν το ίδιο το δαιδαλώδες σύστημα εξουσίας, η επιβίωση του οποίου διακυβεύεται από την μια στιγμή στην άλλη.

Και εκεί ακριβώς είναι που παύουν τα αλισβερίσια του συμβιβασμού που μέχρι τώρα βασίζονταν στην υποτιθέμενη ενηλικίωση και ωριμότητα.