ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΩΡΑΪΤΗΣ 

ΖΗΛΕΥΩ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Η ιστορία με  τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή Στέλιο Μωραΐτη, ο οποίος μεσουρανούσε  την δεκαετία του '80, είναι γνωστή  στο  ευρύ ποδοσφαιρικό κοινό  του νησιού μας.

Ο ίδιος, αν και δεν είναι λάτρης των συνεντεύξεων, μίλησε για  τους  αναγνώστες  του «Δ», σχετικά με τα χρόνια που πέρασε  ως ποδοσφαιριστής φορώντας την φανέλα του Άρη Μυτιλήνης, αργότερα  του  Παλλεσβιακού στην Δ' Εθνική, της  ΑΕΜ σε  τοπικό  επίπεδο, ενώ βρέθηκε και μια  ανάσα από τον  άλλοτε  κραταιό  και  μεγάλο  την εποχή  αυτή   Αιολικό, όμως  η μεταγραφή  αυτή δεν έγινε ποτέ. Ένας σοβαρός τραυματισμός στιγμάτισε την ποδοσφαιρική  του  καριέρα, κρεμώντας  μια  και  καλή  τα   παπούτσια  του  σε  Αθηναϊκό  έδαφος  και  συγκεκριμένα   στην ομάδα της  Τερψιθέας. Οι  αναμνήσεις, όμως, πολλές.

Σήμερα δηλώνει ότι ζηλεύει τις συνθήκες στις οποίες  αγωνίζονται κυρίως τα νέα παιδιά, που δεν θυμίζουν σε τίποτα το παλιό ποδοσφαιρικό παρελθόν.

-Θα θέλαμε να μας κάνετε ένα φλας μπακ στην ποδοσφαιρική σας καριέρα, η οποία μπορεί να μην ήταν μεγάλη, ήταν, όμως, για σας σημαντική, στις ομάδες  που παίξατε ποδόσφαιρο.

«Ξεκίνησα  το ποδόσφαιρο  σε  ηλικία  12  ετών από την ομάδα της    συνοικίας της γειτονιάς  μου, τον Άρη Λαγκάδας. Στην ομάδα  αυτή  καθιερώθηκα  σε πολύ μικρή  ηλικία, ένα  χρόνο μετά  την είσοδό  μου  στους  κόλπους  του ποδοσφαίρου παίζω βασικός  στην πρώτη ομάδα του Άρη και μάλιστα στην Α κατηγορία, όπου  συμμετείχε  το  σωματείο.

Εκεί παρέμεινα για κάποια χρόνια, κάνοντας  μια  καλή σταδιοδρομία  βάσει της ηλικίας  μου. Διακρίσεις, αρκετές. Ξεκίνησα να  αγωνίζομαι ως  επιθετικός  αριστερό   εξτρέμ, έχοντας  σε κάθε  χρονιά  μεγάλη συγκομιδή  γκολ  στο  ενεργητικό μου και αυτό με ώθησε να  γίνομαι ολοένα και καλύτερος. Έπαιξα στον Άρη μέχρι το 1982 και όταν απολύθηκα από το στρατό, κατάφερα  να πάρω μεταγραφή, ενώ την συγκεκριμένη χρονιά με διεκδικούσε και ο Αιολικός. Κατέληξα, όμως,  στον Παλλεσβιακό, μετά από  ενέργειες  του  μεγάλου τότε  για  τα Λεσβιακά δεδομένα προπονητή, του αείμνηστου Ανδρέα Δαλαμπέκη, που πίστεψε  σε μένα και κατάφερα  με  την παρουσία μου  στην ομάδα  αυτή, να δικαιώσω πρώτα  αυτόν και μετά  τους  παράγοντες  του Παλλεσβιακού.

Το  1984  χαρακτηρίζεται για μένα η  χρονιά  της ποδοσφαιρικής μου καριέρας. Βοήθησα σε σημαντικό  βαθμό την ομάδα μου, αλλά  πάντα στο ποδόσφαιρο υπάρχουν και οι ατυχίες για έναν ποδοσφαιριστή. Η ατυχία που σημάδεψε  την ποδοσφαιρική μου καριέρα, ήταν σε ένα παιχνίδι πολύ κρίσιμο για την άνοδο  του Παλλεσβιακού στην Δ' Εθνική, στο ΑΟ Σύρου Παλλεσβιακός, όπου εκεί τραυματίστηκα σοβαρά, μένοντας τρεις μήνες  εκτός   γηπέδων. Επανήλθα, αλλά η  αποχή  μου έγινε εμφανής, αφήνοντάς με αρκετά  πίσω. Βρήκα στην συνέχεια τον δρόμο  μου και μπήκα πάλι  στην ομάδα.

Δυόμισι χρόνια  έμεινα  στην  ομάδα  αυτή και στα  25 μου  χρόνια, μετά  από μια  συγχώνευση που  έγινε  στο  τοπικό  μεταξύ  Άρη  και Μικρασιατικής, δημιουργήθηκε η ομάδα της ΑΕΜ, όπου εκεί με πρωτοβουλία τότε του προπονητή της ΑΕΜ Δημήτρη Φωταρέλλη, πήγα στην νέα αυτή ομάδα. Με  δύο λόγια, έκανα  επιστροφή στα παλιά μου λημέρια.

Αγωνίστηκα τα επόμενα  τέσσερα  χρόνια  σε ένα  εξαιρετικά δυνατό  τοπικό πρωτάθλημα, με όλες σχεδόν τις ομάδες αρκετά ανταγωνιστικές, στο οποίο καθιερώθηκα σε μια νέα θέση για μένα, πρωτόγνωρη, αυτή του λίμπερο. Όμως, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων βρέθηκα στην Αθήνα και  κάποια  στιγμή  αποφάσισα, αφού  η μπάλα ήταν η μεγάλη μου αγάπη, να πάρω το  δελτίο μου και δεδομένου ότι είχα μόνιμη κατοικία εκεί, να μεταγραφώ στον ΑΟ Τερψιθέας στην Α κατηγορία Αθηνών. Έπαιξα δύο χρόνια και  ακολούθως η μοίρα μου επιφύλαξε δεύτερο σοβαρό τραυματισμό στο  γόνατο  και  εκεί  αναγκαστικά  -λόγω οικογένειας  και  του  σοβαρού τραυματισμού, που με  άφησε  εννιά ολόκληρους μήνες  εκτός- πήρα την απόφαση  να  εγκαταλείψω το ποδόσφαιρο  στα  31  μου χρόνια, το οποίο είχα αγαπήσει και ήθελα ακόμη να βρίσκομαι στα γήπεδα».

-Περιγράψτε μας τις αναμνήσεις σας, χαρούμενες και μη...

«Από  τα  όμορφα  αυτά  χρόνια έχω να  θυμάμαι ότι  έπαιξα  ποδόσφαιρο εγώ και οι  τότε  συμπαίκτες μου  και αντίπαλοι, σε δύσκολες εποχές. Αυτό, όμως, που έχει τυπωθεί  στο  μυαλό μου, ότι  σε διάφορες  εκδρομές  με  το  σχολείο μου έπαιζα ποδόσφαιρο  ξυπόλυτος, χωρίς παπούτσια, μέσα σε  χωράφια,  σε αλάνες,  πολύ μικρός,  έξι - επτά  ετών και  αργότερα με  σχισμένα παπούτσια, όταν ανδρώθηκα ποδοσφαιρικά. Δεν το έβαλα, όμως, κάτω, λόγω της αγάπης που έτρεφα για  την μπάλα. Θυμάμαι ακόμη, ότι υπήρχαν πολλά ταλέντα στο νησί, αλλά, δυστυχώς, παρέμειναν ταλέντα μόνο για  το  νησί και  τίποτα περισσότερο. Ηλικιακά  με μένα  υπήρξαν παίκτες, όπως ο Παναγιώτης Πιττός, ο Λάκης Μέγας, ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ο Ντόρης Αραμπατζής, Παναγιώτης  Σαλταμάρας, που θα μπορούσαν να παίξουν σε ομάδες  μεγαλύτερες. Βέβαια, Πιττός, Σαλταμάρας και Μανούσος  έπαιξαν στην Α'  Εθνική σε Βέροια, Ατρόμητο και Πανιώνιο. Οι  υπόλοιποι παρέμειναν εδώ».  

ΣΤΗ ΛΕΣΒΟ Η «ΑΡΑΧΝΗ» ΤΩΝ ΓΗΠΕΔΩΝ

Ο ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΕΟΚ Π. ΦΑΣΟΥΛΑΣ

Την μεγάλη δόξα του Ελληνικού Μπάσκετ, Πρωταθλητή Ευρώπης με τα χρώματα της Εθνικής μας το αλησμόνητο 1987 και υποψήφιο σήμερα Πρόεδρο της ΕΟΚ (Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης) Παναγιώτη Φασούλα, υποδέχτηκε στο γραφείο του ο Δήμαρχος Δυτικής Λέσβου Ταξιάρχης Βέρρος.

Η «αράχνη» των γηπέδων βρίσκεται στη Λέσβο στο πλαίσιο της περιοδείας του ενόψει των εκλογών στην ΕΟΚ και πρόκειται να συναντηθεί και με εκπροσώπους τοπικών σωματείων μπάσκετ. Είχε  δε την ευκαιρία να συζητήσει με τον Δήμαρχο και τον Εντεταλμένο Δημοτικό Σύμβουλο Αθλητισμού Στρατή Αλεξίου για γενικότερα θέματα αθλητισμού και υποδομών στο νησί.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»