Πολύν αχό και αντάρα ξεσήκωσε το νομοσχέδιο του Κωστή Χατζηδάκη για τα εργασιακά. Βεβαίως το μέγεθος της μεγαλοσύνης και της έντασης των κινητοποιήσεων δεν ξεπερνά τα προ πολλού πεπερασμένα όρια ενός εργατικού κινήματος που κάθε άλλο παρά ακμάζει. Αντιθέτως κινείται στα όρια φθοράς και αφθαρσίας καπελωμένο από επαγγελματίες εργατοπατέρες, οι όποιοι, στην συντριπτική πλειονότητα τους, είτε έχουν ήδη εξασφαλίσει, είτε επιδιώκουν να εξασφαλίσουν μια πολιτική σταδιοδρομία, υπό τα χρώματα του κόμματος στο οποίο ανήκουν.

Ακούμε και διαβάζουμε μεγαλοστομίες για «εργασιακό μεσαίωνα». Για δήθεν κατάργηση του οκταώρου. Όταν στην πραγματικότητα έχουμε ενώπιον μας ένα νομοσχέδιο που τολμά να επιβάλει κανόνες προστασίας ακόμη και εκεί που γίνεται όργιο εκμετάλλευσης της ανάγκης προς εργασία, ιδίως των νέων ανθρώπων. Όπως για παράδειγμα στο καθεστώς απασχόλησης των διανομέων με τα μηχανάκια, είτε τους πείτε κούριερ είτε ντελιβεράδες.

Το στερεότυπο που επαναλαμβάνεται είναι ότι οι ρυθμίσεις αυτές είναι υπέρ των επιχειρήσεων και όχι υπέρ των εργαζομένων. Με ένα πνεύμα που θέλει επιχειρήσεις και επιχειρηματίες, από την μια πλευρά και εργαζόμενους από την άλλη, αποκλειστικώς και μόνον ως εχθρούς. Μόνο που στην πραγματική ζωή τα πράγματα δεν είναι έτσι. Διότι, όπου δεν υπάρχουν επιχειρήσεις, δεν υπάρχουν και εργαζόμενοι. Ο θάνατος μιας επιχείρησης προκαλεί μεγάλο πόνο, σε έναν επιχειρηματία, αλλά πολύ μεγαλύτερο σε δεκάδες, εκατοντάδες, ή και χιλιάδες εργαζόμενους, αναλόγως προς το μέγεθος της επιχείρησης.

Υπάρχει βεβαίως και το παραμύθι ότι θα ζούμε εμείς καλά και οι άλλοι καλύτερα, αν τα εργοστάσια ανήκουν στους εργάτες τους και γενικώς οι επιχειρήσεις στους εργαζομένους τους. Τα αποτελέσματα τα έχουμε δει στην πράξη. Οι εργατοπατέρες, ως «αφεντικά» ιστορικών επιχειρήσεων που «κοινωνικοποιηθήκαν» λόγω των μεγάλων χρεών τους, τις οδήγησαν ολοταχώς στον θάνατο, αφού προηγουμένως αύξησαν θεαματικώς τις αποδοχές τους, διορίζοντας και αρκετούς οικείους τους. Τυπικά παραδείγματα η ΙΖΟΛΑ, η ΕΣΚΙΜΟ, η ΑΖΙΝΚΟ, το Καλυκοποιείο, κάποιες κλωστοϋφαντουργίες και πολλές άλλες. 

Ανάμεσα μας υπάρχουν αρκετοί που εμφορούνται από ένα συγκεκριμένο πνεύμα. Πώς θα καταφέρουν να εργάζονται ως «δημόσιοι υπάλληλοι», ...στον ιδιωτικό τομέα. Έχοντας μόνον δικαιώματα και ελάχιστες έως καθόλου υποχρεώσεις. Η ζωή όμως δεν προχωρεί με αυτούς. Αλλά με όσους κατανοούν ότι πρέπει να αναζητείται πάντοτε η χρυσή τομή. Διότι το χειρότερο είναι ένα: Να μη βρίσκεις εργασία, επειδή πεθαίνουν οι επιχειρήσεις.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr