*Στο δρόμο της Αχλαδερής, μετά το γεφυράκι , στην αριστερή πλευρά του, εκεί όπου έχει γίνει η διαπλάτυνση και έχουν κοπεί δέντρα, έχει ακολουθηθεί η συνήθης τακτική: Τα κομμένα κλαδιά, παρατημένα εκεί όπου έπεσαν κατά την λατόμηση, περιμένουν τον χρόνο να τα ξεράνει. Κάτι που ξέρει να κάνει καλά, ο ήλιος, ο άνεμος και φυσικά οι μήνες που περνάν.

Και εκείνα- όπως και μεις που τα βλέπουμε με αγωνία και φόβο- μένουν και περιμένουν κάποιος να τα μαζέψει. Ξέρουν όμως να κάνουν πολύ καλά και ίσως καλύτερα από το να αναμένουν, και κάτι άλλο, καταστροφικό. Να κατακαίουν πυκνόφυτες, πευκόφυτες και παρθένες εκτάσεις. Να μετατρέπουν σε στάχτη πνεύμονες οξυγόνου, σ' έναν αιώνα που τα πάντα γύρω μας κραυγάζουν, εκλιπαρώντας την συμφιλίωση του ανθρώπου με την φύση. Αποζητάν την προστασία του. Και όμως για έναν ανεξήγητο λόγο, ορισμένα πράγματα μένουν θαρρείς επίτηδες, για να προκαλέσουν το κακό. Και μετά αναζητάμε ευθύνες και ενίοτε τρέχουμε. Αναρωτιόμαστε(!!!), και εδώ είναι το οξύμωρο. Προσπαθούμε να προλάβουμε την επόμενη καταστροφή με ενέργειες της τελευταίας στιγμής, για να σώσουμε πιθανόν την κατάσταση την τρέχουσα περίοδο, γιατί την επόμενη θα το χουμε πάλι ξεχάσει. Και το σκηνικό θα επαναληφθεί όπως γίνεται συστηματικά, με το έγκλημα να διαδραματίζεται ξανά και ξανά, κάνοντας τον πλανήτη φτωχότερο.

Αυτή τη στιγμή το νησί είναι κατάφυτο και κάθε χρόνο, τα τελευταία χρόνια με το άγρυπνο βλέμμα των πυροσβεστών, την συνεισφορά των εθελοντικών οργανώσεων και την βοήθεια των Αγίων μας, λέμε δόξα τον Θεό, που την γλυτώσαμε. Πόσο όμως θα παραμείνουμε τυχεροί.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»