Δεν χωρά αμφιβολία ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ συντηρητικοποίησης και απόλυτης αφομοίωσης σε δόγματα διαφόρων μορφών και πως οι  σημερινές κοινωνίες έχουν μετατραπεί σε στρατόπεδα εκπαίδευσης σε πρωτότυπα συστήματα, που αν μη τι άλλο δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης γιατί η φιλοσοφία τους έγκειται σε αυτήν ακριβώς την σταδιακή απομάκρυνση των ανθρώπων από την σκέψη.

Το κόστος που πληρώνουν οι πολίτες είναι τεράστιο και δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδήμων, για να διαπιστώσει το μέγεθος της εξαπάτησης που λαμβάνει χώρα σε τούτο τον κόσμο. Χρειάζεται να είναι κανείς εντελώς αδιάφορος, για να μην μπορεί να διακρίνει όλη αυτή την αποστροφή των ανθρώπων για την Παιδεία και την απόλυτη αφοσίωσή τους σε κλισέ και στερεότυπα της συμφοράς, σε μία μόδα που καταπίνει κάθε τι το συλλογικό και ποιοτικό.

Δεν ξέρω και ούτε μπορώ να γνωρίζω αν κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν όλοι από την χειμερία νάρκη που έχουν πέσει εδώ και χρόνια, αν το ξαφνικό ενδιαφέρον για την κατάκτηση νέων περιοχών του εγκεφάλου χρησιμεύσει ως δυναμική πρόκληση για την διερεύνηση των συνθηκών για μια άλλη ανθρωπότητα που ψάχνει το φως και αποστρέφεται το σκοτάδι.

Λένε ότι ήρθαμε σε αυτό τον κόσμο για να περνάμε καλά και να διασκεδάζουμε την κάθε στιγμή. Δεν λένε, όμως, αν οι στιγμές αυτές θα πρέπει με κάθε τρόπο να μας δείχνουν τον δρόμο προς την γνώση, που θα μας κάνει πιο δυνατούς στον αγώνα για τη ζωή, αν την κάθε στιγμή θα πρέπει να συζητάμε πως θα μαθαίνουμε για την ίδια την ζωή, τους λόγους που ήρθαμε σε αυτή και με ποιο τρόπο θα γίνουμε οι γητευτές της.

Δυστυχώς, όμως, μέχρι τώρα όλα όσα μας λένε, σχετίζονται με την  επιφανειακή προσέγγιση των πραγμάτων, με την ελαφρότητα που απομακρύνει τάχα την στενοχώρια, λες και η ζωή δεν έχει λύπες και όλα είναι χαρωπά.

Το πιο τραγικό, όμως, απ' όλα είναι η ομαδική παραίτηση των πνευματικών ανθρώπων που θυσιάζουν κάθε προτέρημά τους στην υπηρεσία της καθεστηκυίας τάξης, που βάλλουν κατά του ίδιου τους του εαυτού με το να ξεπουλούν τις σκέψεις τους χάριν ενός εφήμερου κέρδους για λογαριασμό της γενικευμένης ψυχαγωγίας. Κοινώς, γράφοντας ελεεινά σενάρια για την τηλεόραση και παραιτούμενοι εντελώς από την διαδικασία της αυτοκριτικής, επιβιώνουν απλά και τίποτε περισσότερο.

Η ανθρωπότητα λοιπόν, οδεύει ταχέως προς νέα αδιέξοδα και τα περιθώρια για την μεταμόρφωση του σημερινού ανθρώπου που θα επιδιώξει μία καλύτερη κοινωνία στενεύουν. Μοιραία το όλο σύστημα βλέποντας την άτακτη αυτή υποχώρηση περισφίγγει τον κλοιό και διασώζεται για μια ακόμη φορά, παρά το γεγονός ότι έχει ξεπεράσει τα όρια αυτοσυντήρησής του. 

Η μάχη δεν φαίνεται να είναι προ των πυλών. Τουλάχιστον οι συνθήκες δεν υποβοηθούν την αμφισβήτηση και αξιακή υπερκέραση των στερεοτύπων, που τόσο έχουν κατακλύσει τον κόσμο.  Τουναντίον, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι πέφτουν στην παγίδα περίεργων θεωριών για την κατάληξη του ανθρώπινου είδους, γίνονται θύματα των υποτιθέμενων απελευθερωτικών δοξασιών για την αφαίμαξη και της τελευταίας αντιστασιακής ικμάδας της ανθρώπινης δύναμης, την ουσιαστική κατάργησή της.

Κανείς δεν γνωρίζει ποιον υπηρετεί και γιατί. Απλώς διαχέεται στην ατμόσφαιρα πληθώρα θεωριών, που δεν βοηθούν στο παραμικρό την κοινωνική απελευθέρωση και αυτονομία. Η ανθρωπότητα δεν βαδίζει καν στα χνάρια της ιστορίας που εμπεριέχει εξεγέρσεις, διάλογο και δημοκρατία, γόνιμο ενδιαφέρον για την τύχη του πολιτεύματος που κάποτε χιλιάδες χρόνια πριν απασχολούσε τους προγόνους μας γιατί χωρίς ελεύθερη σκέψη αλλά και πολιτική, η ζωή ήταν αδιανόητη.

Σήμερα αυτό που προέχει, είναι να περνά κανείς καλά με επάρκεια υλικών αγαθών, χωρίς ίχνος αναζήτησης πνευματικής τροφής. Αρκεί δηλαδή, ένα απλό και κατανοητό μυθιστόρημα να σε κάνει να ξεχνάς τον καύσωνα στις ακρογιαλιές και μία προγραμματισμένη επίσκεψη σε κάποιο μουσείο να θεωρείται πνευματική αναζήτηση.

Αρκεί να είσαι ένας απλός τουρίστας σε αυτή τη ζωή που σαγηνεύεται και δεν προβληματίζεται για τους χαμένους πολιτισμούς που επισκέπτεται. Να μην απορεί για το σήμερα, αλλά να το αποθεώνει μέσα από την απλή περιέργεια και όχι την αναλυτική σκέψη για το χθες.