Εάν πράγματι είχαμε ενώπιόν μας ένα υπό ψήφιση νομοθέτημα, το οποίο «καταργεί το οκτάωρο» και «μας γυρίζει πίσω στον εργασιακό Μεσαίωνα», όπως ακούμε να καταγγέλλουν τα ευρισκόμενα στην αριστερή πλευρά του πολιτικού μας χάρτη, κόμματα και ομάδες και να αναμασούν τα συνδικαλιστικά και δημοσιογραφικά του όργανα, θα ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος που θα χαιρόμουν από την αποτυχία της απεργίας της Πέμπτης. Αλλά είναι έτσι;

Ας σταθούμε στο βασικό σημείο, στο οποίο εστιάζεται αυτή η αντιπολιτευτική προπαγάνδα. Την δήθεν «κατάργηση του οκταώρου». Αν ήταν αλήθεια, τότε πράγματι θα είχε συμβεί αυτό που με προκατασκευασμένα στερεότυπα μας «ενημέρωναν» ότι πρόκειται να συμβεί, ακόμη και μέσα ενημέρωσης που δεν ελέγχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ είτε το ΚΚΕ: «Θα νεκρώσει η χώρα». Αλλά δεν είναι αλήθεια. Διο και η χώρα κάθε άλλο παρά «νέκρωσε». Τα μόνα που «νέκρωσαν» ήταν «Μετρό», το τραμ, τα τρόλεϊ και οι σιδηρόδρομοι. Όλη η υπόλοιπη μηχανή, όλη η αγορά, οι τράπεζες, τα καταστήματα παντός είδους, οι βιομηχανίες και βιοτεχνίες, ο τουρισμός, η εστίαση κλπ, λειτούργησαν κανονικότατα.

Δεν είναι λοιπόν, αλήθεια ότι «καταργείται το οκτάωρο» με την «διευθέτηση» που εισηγείται ο υπουργός Εργασίας Κωστής Χατζηδάκης. Απλώς εισάγεται μια δυνατότητα επιλογής. Να μπορεί να επιλέξει ένας εργαζόμενος αν προτιμά να εργάζεται, όπως έως σήμερα, πέντε ημέρες την εβδομάδα, επί οκτώ ώρες ημερησίως, ή να προκρίνει ότι τον συμφέρει καλύτερα, για τον τρόπο οργάνωσης της ζωής του, να εργάζεται τέσσερις ημέρες την εβδομάδα, επί δέκα ώρες την ημέρα, ώστε να έχει τρεις, αντί για δυο, ημέρες ανάπαυσης και ενασχόλησης με την οικογένειά του ή τα προσωπικά του ενδιαφέροντα.

Ακριβώς γι' αυτό είδαμε μια εικόνα απεργών που φρόντιζαν να είναι αραιώς τοποθετημένοι για να φαίνονται περισσότεροι, ενώ ήταν πολύ λιγότεροι από τις προσδοκίες εκείνων που επένδυσαν πολιτικώς στην κινητοποίησή τους. Με μοναδική συμπαγή δύναμη το ΠΑΜΕ του ΚΚΕ. Το οποίο άλλωστε, δεν χρειάζεται και πραγματικές αιτίες για να επιδοθεί στην επαναστατική γυμναστική του. Από εκεί και πέρα, ο Αλέξης Τσίπρας ξαναφόρεσε την αγωνιστική στολή του, καβάλησε  την επαναστατική μοτοσικλέτα του, για να τεθεί επικεφαλής μιας πορείας την οποία συγκροτούσαν, κυρίως, κάποιοι βολεμένοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Οι οποίοι, επίσης, δεν το έχουν και πολύ, να στήσουν μια απεργία, αν και είναι οι ολιγότερον θιγόμενοι.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr