*Οι περισσότερες από τις σχολικές μονάδες έκλεισαν καθώς ολοκληρώθηκε η εκπαιδευτική διαδικασία μετά κόπων και βασάνων. Θα περίμενε κανείς, ότι τα παιδιά θ' αναζητούσαν άλλον χώρο απ' αυτόν του σχολείου για να μαζευτούν τις απογευματινές κυρίως ώρες, προκειμένου να περάσουν μαζί κάποιες ώρες χαλάρωσης και εκτόνωσης. Να παίξουν, να γελάσουν, να φωνάξουν.Ο αύλειος χώρος του σχολείου όμως φαίνεται τους εμπνέει και τους ενώνει. Τους τραβά ως μαγνήτης, όλες τις ώρες του 24ωρου και κυρίως όταν τα εκπαιδευτήρια είναι κλειστά. Αυτό μπορεί να ικανοποιεί τους γονείς γιατί κατά κάποιο τρόπο έχουν έναν στοιχειώδη έλεγχο για το πού βρίσκεται το παιδί τους και γνωρίζουν τουλάχιστον που θα το αναζητήσουν, αλλά το ίδιο δεν μπορούν να πουν και οι περίοικοι, που είναι άσχετοι με το όλο σκηνικό, γίνονται όμως θέλοντας και μη κοινωνοί και το χειρότερο - αποδέκτες της αντάρας που επικρατεί στο σπιτικό τους. Όταν μάλιστα οι οικίες τους γειτνιάζουν με τα σχολεία και οι τοίχοι τους μετατρέπονται σε τέρματα ποδοσφαίρου, όταν οι φωνές των παιδιών τρυπούν τ' αφτιάτους και τους πονοκεφαλιάζουν με την χωρίς τέλος φασαρία που κάνουν, όταν αδιαφορούν για τις ώρες κοινής ησυχίας, είτε είναι μεσημέρι, είτε βράδυ, γίνεται εύκολα κατανοητό το μαρτύριο που περνούν. Το χειρότερο είναι ότι δεν έχουν τρόπο να το αντιμετωπίσουν. Δεν ξέρουν πού ν' απευθυνθούν, καθώς κανείς δεν θα τους δώσει την δέουσα προσοχή και δεν θα κάνουν τίποτα για να σταματήσουν το μαρτύριο που υπομένουν. Έστω κι αν οι κεντρικές πόρτες είναι κλειδωμένες, πάντα βρίσκουν τρόπο να τρυπώσουν , είτε από χαλασμένα κάγκελα, είτε από πλαϊνές πόρτες, είτε σκαρφαλώνουν και πηδάν τους σιδερένιους φράχτες.

Οι περίοικοι βρίσκονται στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού και δεν γνωρίζουν πού μπορούν ν' απευθυνθούν ,πού να βρουν το δίκιο τους και πρωτίστως την ηρεμία και την ησυχία τους.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»