Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Κανείς δεν είναι σίγουρος ποτέ και για τίποτε. Η κάθε μέρα που περνά επιφυλάσσει και νέες εκπλήξεις που αλλάζουν άρδην τα δεδομένα και αυτό δεν αποτελεί ούτε φόβο και πολύ περισσότερο μοιρολατρία. Οι εντυπώσεις που αποτυπώνονται στο νου και την ψυχή από την συμπεριφορά ανθρώπων που το μόνο που έχουν να ελπίσουν είναι οι δοξασίες για τον άλλο κόσμο και οι θεωρίες για αιώνια ζωή, αυτές είναι που προκαλούν αιφνίδιες αλλαγές συναισθημάτων, αλλά και χτύπους στην καρδιά του καθενός.

Τι κερδίζει άραγε, κάποιος που κρέμεται από φρούδες ελπίδες και αστήρικτα επιχειρήματα περί της δικαίωσης «στην άλλη ζωή», που φιλοτεχνήθηκε ενίοτε και από εφήμερους καιροσκόπους για να δικαιολογηθεί το χάλι της σημερινής ζωής; Ποιοι είναι όλοι αυτοί που ευαγγελίζονται παραδείσους πέραν από τον σημερινό κόσμο, καλλιεργώντας προσδοκίες περί «σωτηρίας της ψυχής» και αναγκαιότητα μετάνοιας;

Δικαίωμα του καθενός είναι να πιστεύει σε οτιδήποτε, θρησκευτικά δόγματα, αιρέσεις, ή κλειστές ομάδες μυστικισμού. Δικαίωμα, όμως, και άλλων είναι να στιγματίζουν αυτά τα δόγματα, τις όποιες αιρέσεις, αλλά και όλους όσοι υπόσχονται παράδεισο και κόλαση αναλόγως της συμπεριφοράς στην τωρινή ζωή.

Οι αρχαίοι Έλληνες δεν πίστευαν στον άλλο κόσμο και αν μιλούσαν κάποτε για αυτόν εννοούσαν τις σκιές, έναν κόσμο μακριά και πέραν του φωτός. Για τον λόγο αυτό, δόξαζαν τη ζωή και ό,τι έκαναν, το έκαναν εδώ, στο φως.

Υπάρχει άραγε, μεγαλύτερη αισιοδοξία από το να πιστεύει κανείς στο φως και να αδιαφορεί για το σκοτάδι; Υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να ξυπνά κανείς χωρίς να γνωρίζει τι του επιφυλάσσει η επόμενη μέρα, που ό,τι και να είναι αυτό, προξενεί ανάμικτα συναισθήματα, αλλά πάνω απ' όλα πυροδοτεί ενέργεια;

Λένε ότι όταν νοσείς, σκέπτεσαι το θάνατο και πέφτεις σε κατάθλιψη. Δεν είναι έτσι. Η νόσος αυτό που σου δείχνει, είναι το εφήμερο της ζωής, το ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να τα χάσεις όλα και για τον λόγο αυτό να γεύεσαι την κάθε στιγμή. Δεν χρειάζεται, όμως, να νοσήσει κανείς, για να τα μάθει όλα αυτά. Πάνω απ' όλα πρέπει να αποτινάξει τις κατεστημένες θεωρίες περί «αμαρτιών» και άλλων τινών χαρωπών, που το μόνο που κάνουν, είναι να του καθορίζουν την ζωή, το πώς να αισθάνεται και γιατί.

Όχι λοιπόν, δεν είμαστε ένοχοι λόγω κάποιου προπατορικού αμαρτήματος, λόγω κάποιας ασεβούς πράξης, λόγω της συμμόρφωσης ή μη με τα ισχύοντα δεδομένα. Η ενοχή δημιουργεί θλίψη και προβληματισμό, αλλά πάνω απ' όλα αφαιρεί την ενέργεια για το αύριο. Για όλους αυτούς τους λόγους λυπούνται κάποιοι τους αρρώστους και δεν λογαριάζουν καν πως από μέρα σε μέρα μπορεί να βρεθούν στην θέση τους. Αυτό λέγεται ύψιστος εγωισμός, αλλά πάνω απ' όλα, όμως, έλλειψη αρχών και Παιδείας.

Η επόμενη μέρα και ιδού το μεγαλείο της ζωής δεν είναι κάτι το τρομακτικό, απλά διαφορετικό. Αυτή ακριβώς είναι η γοητεία της, η κίνηση, η ενέργεια αρνητική ή θετική η διαδικασία που σε βάζει να σκεφθείς πως σε τούτο τον κόσμο τίποτε δεν είναι σταθερό και ίδιο, ούτε οι νόμοι, ούτε η σκέψη, ούτε το συναίσθημα, ούτε καν η ίδια η ύπαρξη. Η έκπληξη έγκειται σε αυτό, στο ότι δεν γνωρίζεις πραγματικά ποιος είναι ο δίκαιος ή ο άδικος κόσμος, καθώς η ελεύθερη σκέψη είναι αυτή που τους διαμορφώνει, που τροποποιεί τα συστατικά τους, που διαμορφώνει νέα δεδομένα από μέρα σε μέρα και αυτό σημαίνει πραγματική Δημοκρατία.

Όλα τα άλλα, το να προσκυνά κανείς νόμους και δόγματα χρόνων σημαίνει ότι αφενός δεν συμμετέχει στην διαμόρφωσή τους, και αφετέρου ότι ζει υπό το καθεστώς φόβου μη τυχόν και παρεκκλίνει από το καθιερωμένο και δοσμένο. Πραγματική ελευθερία λοιπόν, υπάρχει πέραν της ασυδοσίας ή του αυστηρού κλεισίματος των κοινωνιών, πέραν της θεωρίας ότι ο άνθρωπος είναι άτρωτος, πέραν και μακράν της σιγουριάς ότι το ποτάμι κάποτε σταματά, σε βάρος του Ηράκλειτου και πολλών άλλων φιλοσόφων που έβλεπαν τη ζωή να κυλά χωρίς να εκβάλει κάπου απαραίτητα, όπως το ποτάμι στη  θάλασσα.

Η κάθε μέρα που περνά και η αποδοχή της αλλαγής, μας οδηγούν στην πραγματική ελευθερία. Τα άλλα όλα δεν είναι παρά δοξασίες και τερτίπια για να δικαιολογηθεί η αδράνεια στη ζωή. Και επειδή, κατά την άποψή μου, η ζωή είναι εδώ, καλό θα είναι να αναζητάμε καθημερινά το νόημα και την ουσία της. Μόνο με την νοηματοδότηση του βίου ο χρόνος χάνει την σημασία του και η απόλαυση περνά σε άλλα επίπεδα. Και βίος σημαίνει και χαρά και πόνος.