Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Για το μόνο που θα πρέπει να ανησυχούν οι κυβερνήσεις σε διεθνές επίπεδο είναι ότι οι λαοί ενδεχομένως επειδή εξάντλησαν όλα τα περιθώρια ανοχής μπορεί να αντιδράσουν δυναμικά και με διάφορους τρόπους, σαφώς απειλητικούς για το δήθεν άτρωτο κατεστημένο.

Με βασικό όπλο τα media -και δη τα ολοένα και πιο ευτελή- την αρωγή των κάθε είδους εταιρειών που στρατολογούν υπαλλήλους κράχτες μίας μίζερης σε ποιότητα αγοράς, με σαφείς υποστηρικτικές δυνατότητες από την μεριά του επίσημου κράτους και την συνδρομή ψευδεπίγραφων διανοουμένων της χείριστης κοπής, οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις σε πολλά σημεία του πλανήτη εξαντλούν την ικανότητά τους σε κατασταλτικές μεθόδους σε τέτοιο σημείο, που χώρες όπως η Βόρεια Κορέα να μην φαντάζουν ως εξαίρεση στον κανόνα, αλλά να τον επιβεβαιώνουν. Τον θλιβερό κανόνα της άμεσης ή έμμεσης καταστολής.

Το γεγονός και μόνο ότι σήμερα ακόμη και η εικόνα έχει χάσει το νόημά της γιατί το ένα δαιδαλώδες σύστημα ψυχαγωγίας πλημμύρισε το διαδίκτυο με εκατ. βίντεο και φωτό κάθε είδους σε συνδυασμό με την γιγάντωση του μαζικού ελέγχου σε σημείο που ακόμη και η ακροδεξιά έφτασε να χρησιμοποιήσει ως επιχείρημα μέσω κορωνοϊού για να διαφημίσει μια δήθεν αντισυστημικότητα, αυτό και μόνο καταδεικνύει την ολοκληρωτική αθλιότητα σε όλα τα επίπεδα και κυρίως στην κοινωνική ζωή που κυβερνάται από gossip.

Η λογική είναι μία και μοναδική τα τελευταία χρόνια: ό,τι πιο σαχλό επιφέρει μέσα από τα κλικ στις ιστοσελίδες πλούσια διαφημιστικά οφέλη στην πλάτη του ανυποψίαστου αναγνώστη που ανοίγει το εκάστοτε «πρώτο θέμα» και διαπιστώνει ιδίοις όμμασι ότι αυτό που γράφει η λεζάντα - κράχτης δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το περιεχόμενο.

Έτσι τα κέρδη είναι πολλαπλής φύσεως, και υλικά και ηθικοπλαστικά. Ο συντηρητισμός, με λίγα λόγια, μεταμορφώνεται σε μόδα με όπλο το διαδίκτυο και την χρηστοήθη καθωσπρεπική προπαγάνδα να κυριαρχεί στον αντίποδα της προηγούμενης προβολής της πορνογραφικής εικόνας που αυξάνει την αναγνωσιμότητα και λανσάρει σεξιστικά πρότυπα, για να ανακληθούν, όμως, όλα αυτά μετά τεχνηέντως με την υποτιθέμενη εξυγίανση μέσω στημένων καταγγελιών για να έχει συνέχεια το διαφημιστικό όργιο και κατ' επέκταση να πολλαπλασιάζονται τα κέρδη.

Όλο αυτό το καλοστημένο παιχνίδι, που σαφώς και είναι άκρως επικίνδυνο για το φιλοθεάμον κοινό, κρατά καιρό και όταν το μάτι συνηθίζει, κάτι άλλο γεννιέται από τα προϊόντα της διαφημιστικής βιομηχανίας που έχει αυτό ακριβώς τον στόχο, να ψεύδεται ασυστόλως με όπλο την διέγερση της παντός είδους περιέργειας μετά από κάθε ειδησεογραφικό σήριαλ.

Οι κυβερνήσεις, όμως, που τα στήνουν επιμελώς όλα αυτά σε αγαστή συνεργασία με την βιομηχανία του θεάματος (που είσαι Γκυ Ντεμπόρ..) δεν μπορούν να ελπίζουν σε συνεχή και αδιάλειπτη συγκάλυψη. Με δεδομένη την διάπραξη και του παραμικρού λάθους ή παράλειψης, με τον ενδεχόμενο μη εκσυγχρονισμό της κάθε είδους σαχλότητας χάριν μιας πιο εύκολης εξαπάτησης των συνειδήσεων, τα αποτελέσματα δεν φαντάζουν και τόσο ευοίωνα στο μέλλον. Το πολύ πολύ κάποια εκατομμύρια ανθρώπινων θυμάτων να συνεχίζουν να συμμετέχουν σε τούτο το άκρως επικίνδυνο διαφημιστικό παιχνίδι και τίποτε περισσότερο. Τι θα γίνει, όμως, με όλους τους υπόλοιπους που έχουν πάψει προ πολλού να πείθονται και θέτουν πλέον σοβαρά ερωτήματα;

Πώς θα πράξουν τα κράτη, την στιγμή που οι πολίτες θα αγνοούν τις εντολές και πάνω απ' όλα δεν θα καταναλώνουν μαζικά γιατί πλέον θα έχουν καταλάβει το μέγεθος της αγυρτείας;

Κανείς και ποτέ δεν μπόρεσε να μαντέψει τις αντιδράσεις του κόσμου από ένα χρονικό σημείο και μετά. Πολύ περισσότερο να υπολογίσει το μέγεθος των διαμαρτυριών. Την δεκαετία του 60 στην Δύση ήταν ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός η αφορμή για την γένεση κινημάτων αμφισβήτησης. Παράλληλα και στην σταλινική Ανατολή, οι πολίτες στην Ουγγαρία, την τότε Τσεχοσλοβακία και την Πολωνία σήκωσαν κεφάλι.

Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια και δεν έγιναν και λίγα. Σήμερα, όμως, που κυριαρχεί η λατρεία του ψεύδους σε κάθε εκδήλωση μαζικών ή μη θεαμάτων και σε συνδυασμό με την αποθέωση της ποταπότητας, ώστε κάθε τι άλλο να θεωρείται ανενδοίαστα «ποιοτικό» με την επίσημη χορηγία μεγαλοεταιρειών και φιλανθρωπικών έργων επωνύμων που ξεπλένουν χρήμα, τα πράγματα δεν είναι ούτε για τις κυβερνήσεις εύκολα.

Το παιχνίδι θέλω να πω ενίοτε αποκαλύπτεται και η απάντηση έρχεται αμυδρά με την άρνηση καθολικής συμμετοχής στην μαζική απάτη. Η απάντηση αυτή, όμως, δειλά δειλά ξεπροβάλλει.

Το παραμικρό λάθος, εν κατακλείδι, μπορεί να κοστίσει πολύ στα συστήματα εξουσίας. Και επειδή το κόστος είναι μεγάλο λόγω της πτώσης των κερδών, ενδεχομένως να κάνουν την στροφή προς την επιτηδευμένη ποιότητα. Εκεί χρειάζεται μεγάλη προσοχή γιατί και χορηγίες υπάρχουν και καπέλωμα κάθε είδους. Ας είμαστε καχύποπτοι.