*H ρύπανση όποια μορφή και αν έχει, είναι ιδιαιτέρως ενοχλητική. Και σίγουρα κανείς δεν μπορεί να την προσπεράσει αδιάφορα,σα να μην συμβαίνει τίποτα, καθώς μέσα στην κοινωνία, μικρή ή μεγάλη, μέσα στον περίγυρο, του σπιτιού, του σχολείου της πόλης μας , της θάλασσας , του βουνού, του αέρα, γίνεται αισθητή. Το θέμα είναι να μην την συνηθίσεις και τελικά το βρώμικο, το ρυπαρό, το αποπνικτικό, μας γίνει τρόπος ζωής. Κάτι φυσιολογικό.

Παρά την περιβαλλοντική και οικολογική εκπαίδευση που εδώ και δεκαετίες επιχειρείται πιο επισταμένως να γίνει βίωμα και τρόπος σκέψης και πράξης, είτε με την θεωρία, είτε με τις ποικίλες δράσεις, ακόμα έχουμε δρόμο μακρύ και δύσβατο. Οι παλιές κακές συνήθειες δεν ξεχνιούνται. Και αυτό είναι κάτι που είναι εμφανές και ενοχλητικό. Οι αφισοκολλήσεις εξακολουθούν να γίνονται, με τρόπο αδιάφορο, τόσο από εκείνους που ενδιαφέρονται να διαφημιστούν, όσο και από τους άλλους πρέπει να κρατήσουν την πόλη καθαρή.

Και δυστυχώς, χώρος «κατάλληλος» ως επί το πλείστον, οι τζαμαρίες των κλειστών και ανοίκιαστων καταστημάτων εντός ή εκτός κέντρου. Ένα απ΄αυτά και το διατηρητέο κτήριο «Κρυστάλ» στην καρδιά της πόλης. Δεν έγινε δεκτό να χρησιμοποιηθεί ως εμπορικό κατάστημα ένδυσης, αλλά αφήνεται στα χέρια αδιάφορων και απολίτιστων να γεμίζουν τις τζαμαρίες του με αφίσες.

Η δε τσιμινιέρα της ΔΕΗ, εμφανής από κάθε γωνιά της πόλης, απαθανατίζεται σε κάθε φωτογραφία. Ατραξιόν χωρίς τέλος, εντός κάδρου όλων των λήψεων.

Τέλος στις ακρογιαλιές, εκεί όπου τώρα μαζεύεται πολύς κόσμος, δεν φαίνεται να  ευαισθητοποιείται κανείς και να μαζέψει από μια σακούλα πλαστικά που βρίσκει σε ακτίνα πέντε μέτρων από εκεί που κάθεται και απολαμβάνει.  Περιμένουν θαρρείς- όλοι την παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος για τις εξορμήσεις καθαριότητας  και ύστερα από 2,3 μήνες αρχίζουν και πάλι το καταστρεπτικό τους έργο, ακυρώνοντας κάθε πρότερη δράση, μέχρι να ρθει η μέρα εορτασμού του περιβάλλοντος.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»