Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Το στοίχημα των εμβολιασμών αλλά και γενικότερα της επιτυχούς αντιμετώπισης της πανδημίας δεν φαίνεται να κερδίζεται από την κυβέρνηση, παρά τις συνεχείς εκκλήσεις από τα στελέχη της αλλά και τον ίδιο τον πρωθυπουργό για επιτάχυνση των εμβολιασμών ή την εσπευσμένη επαναφορά των περιοριστικών μέτρων. Το σύστημα Υγείας δεν αντέχει ακόμη για πολύ.

Το παιχνίδι αυτό δεν δείχνει να κερδίζεται για τον απλούστατο λόγο ότι οι πολίτες αφενός δεν έχουν πειστεί για την ισχύ και δράση των εμβολίων, αλλά και λόγω της αναντίστοιχης κυβερνητικής πολιτικής μεταξύ θεωρίας και πράξης σε ότι αφορά την αντιμετώπιση της πανδημίας.

Με λίγα λόγια, η απορία που εκφράζεται, είναι περίπου η εξής: πώς γίνεται και επιβάλλεται σκληρό lockdown για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα από την μια, και από την άλλη μετά τις πρώτες σοβαρές μειώσεις κρουσμάτων να αίρονται όλα σχεδόν τα περιοριστικά μέτρα από την μία μέρα στην άλλη.

Φυσικά οι ελπίδες για άνοιγμα του τουρισμού δεν επιβεβαιώνονται, καθώς στην Ευρώπη τουλάχιστον δεν έχει επιτευχθεί ο στόχος του ποσοστού των εμβολιασμών, άρα η τουριστική κίνηση προς Ελλάδα είναι περιορισμένη.

Μια άλλη απορία συνίσταται στο εξής, στο γιατί δηλαδή λόγω καλοκαιριού και με την μετάλλαξη Δέλτα να κυριαρχεί σε όλη την Ευρώπη, εδώ επιλέγεται η άρση της χρήσης μάσκας στους εξωτερικούς χώρους και με την πρώτη αύξηση κρουσμάτων επιβάλλεται εκ νέου.

Θέλω να πω με αυτό, ότι το γαϊτανάκι των περιοριστικών μέτρων δεν μπορεί να αποδώσει τα αναμενόμενα και σαφώς οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας δεν επιφέρουν το ποθητό αποτέλεσμα. Μία πανδημία δεν αντιμετωπίζεται με καταστολή παρά με προσέγγιση των πολιτών, με απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτουν, με διάλογο και σε κάθε περίπτωση με συνετή και συνεπή πολιτική.

Μία πανδημία όπως αυτή δεν αντιμετωπίζεται βέβαια ούτε με εκφοβιστικά σενάρια σαν και αυτά που ενίοτε καλλιεργούν οι λοιμωξιολόγοι, ούτε, όμως και με τις φανταστικές υποθέσεις κάποιων  άλλων περί δήθεν μαζικού ελέγχου των συνειδήσεων, γιατί και αυτό απλούστατα δεν μπορεί εύκολα να επιτευχθεί.

Η όλη ιστορία λοιπόν, φαντάζει με ένα κακόγουστο παιχνίδι με την φωτιά που παίζει η κυβέρνηση, αφενός για να μην χαλάσει τις διακοπές των Ελλήνων, και αφετέρου για να τους εκφοβήσει με δηλώσεις τύπου Γεωργιάδη ότι δεν υπάρχουν άλλα λεφτά για αναστολές από τον Σεπτέμβρη και μετά και πως δήθεν η οικονομία θα βουλιάξει.

Και λεφτά υπάρχουν και βοηθήματα στον λαό έχουν να δώσουν, απλά δεν θέλουν. Δεν είναι πρωτόγνωρη κατάσταση αυτή και τα επιχειρήματα αυτά είναι τουλάχιστον ανόητα. Οι κυβερνήσεις μπορούν να αντλήσουν από τα τεράστια αποθεματικά που προέρχονται από την σκληρή φορολογία και την αφαίμαξη των πολιτών εδώ και πολλά χρόνια.

Επειδή, όμως, αυτή η συζήτηση τραβά εις μάκρος, θα περιοριστώ στα της πανδημίας και των εμβολίων.

Η κυβέρνηση λοιπόν, αν μη τι άλλο απέτυχε για μια ακόμη φορά στην διαχείριση της πανδημίας.

Και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι άφησε εκτεθειμένα τα δημόσια νοσοκομεία με μηδαμινές προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού, αλλά και από το ότι έσπευσε να πανηγυρίσει για το γεγονός ότι περιορίστηκαν οι θάνατοι και οι διασωληνωμένοι. Αυτό βέβαια, δεν προκύπτει από πουθενά, καθώς οι 12.760 θάνατοι δεν είναι μικρός αριθμός, ούτε τα 430.960 κρούσματα.

Οι δε αποφάσεις για την διάθεση των εμβολίων αναλόγως των φημών και μελετών, που ασπάζονται ακόμη και οι υγειονομικοί επιτελείς, είναι τουλάχιστον ατυχείς.

Θα το ξαναπώ για μια ακόμη φορά: το ξαφνικό ολοκληρωτικό κλείσιμο για καιρό σε συνδυασμό με το εσπευσμένο άνοιγμα το μόνο που κάνει, είναι να τρελαίνει τον κόσμο. Χρέος της κυβέρνησης είναι να προβλέπει και να προλαμβάνει και όχι να καταστέλλει με τα όποια διατάγματα και απαγορεύσεις.

Τα εμβόλια που προς το παρόν λειτουργούν ως ασπίδα στην πανδημία δεν έχουν γίνει αποδεκτά από μεγάλη μερίδα των πολιτών. Σε αυτό μεγάλο μερίδιο της ευθύνης αναλογεί στην τωρινή κυβέρνηση.

Από την άλλη, οι όποιοι πανηγυρισμοί ότι το σύστημα Υγείας αντέχει, είναι για τους μη γνωρίζοντες. Γιατί μόνο αυτοί οι λίγοι που αγωνίζονται νυχθημερόν στα δημόσια νοσοκομεία ξέρουν από πρώτο χέρι την μάχη που δίδεται καθημερινά με πενιχρά μέσα. Όλα τα υπόλοιπα είναι προς λαϊκή κατανάλωση.