Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Στα αποκαΐδια και τις στάχτες των δέντρων στα πάλαι ποτέ υπέροχα δάση της χώρας, παίζεται η τελευταία πράξη του δράματος, ένα δράμα που λαμβάνει χώρα εδώ και πολλά χρόνια, με την συστηματική καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, με τις παράνομες άδειες οικοδόμησης σε δασικές περιοχές που εξαίφνης κηρύσσονται μη αναδασωτέες μετά την πρώτη ψυχρολουσία των εμπρησμών, και το ροκάνισμα των δασικών εκτάσεων από κάθε είδους καταπατητές που ενεργούν αναλόγως της χαλάρωσης του επίσημου κράτους. 

Το κράτος αυτό αφήνει πολλά παραθυράκια ανοιχτά στους νόμους και τις διατάξεις, προσφέροντας μοναδική ευκαιρία στους κάθε είδους «επενδυτές» να ποντάρουν στον αποχαρακτηρισμό της δασικής περιοχής που θα ανοίξει τον δρόμο για την επένδυσή τους. Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αμέσως μετά την κάθε πυρκαγιά όλοι σπεύδουν να δηλώσουν πως οι περιοχές αυτές θα αναδασωθούν.

Στην τωρινή περίπτωση αυτό το έκανε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, προϊδεάζοντας και επιβεβαιώνοντας το γεγονός ότι η τακτική της μη αναδάσωσης είναι πάγια και πως μόνο με την πρωθυπουργική ρήση υπάρχει εγγύηση. Άρα όλοι τους αναγνωρίζουν το πρόβλημα, πως αυτό συμβαίνει συνήθως από το ίδιο το επίσημο κράτος. Η θλίψη λοιπόν, περισσεύει, αφού όλοι γνωρίζουν την αλήθεια.

Η χλωρίδα και πανίδα της χώρας επλήγη για μια ακόμη φορά και θα πρέπει κανείς να εθελοτυφλεί, για να μην μπορεί να δει καθαρά πώς εκτυλίσσεται αυτό το τραγικό σκηνικό με όλους αυτούς που σπεύδουν να εκμεταλλευτούν με κάθε μέσο την φυσική καταστροφή.

Η φύση, λένε οι πιο αισιόδοξοι, αναπαράγεται, δεν μας λένε, όμως, πότε ακριβώς και μετά από πόσα χρόνια. Αν δε συνυπολογίσει κανείς ότι σε κάθε γενιά θα λαμβάνει χώρα σε κάθε περιοχή και από μία καταστροφική πυρκαγιά, ουσιαστικά καμία γενιά δεν θα μπορέσει να απολαύσει το φυσικό τοπίο. Κατά τα λοιπά, τα ευχολόγια για την μελλοντική ετοιμότητα του κράτους δίνουν και παίρνουν και είναι ηλίου φαεινότερο, πως θα συνεχίσουν να εκφράζονται από τα στόματα των κάθε λογής ιθυνόντων.

Σε τελική ανάλυση, αυτά ακριβώς τα ευχολόγια και οι υποσχέσεις είναι που κάνουν κάθε φορά την διαφορά μέσα στην γενικευμένη κατάθλιψη και σκοτεινιά. Είναι τα πιο εύκολα, τα πιο αναίμακτα, τα πιο ανώδυνα. Κάθε κυβέρνηση λοιπόν, τα χρησιμοποιεί δεόντως για να τιθασεύσει τον πόνο των πολιτών, αλλά πάνω απ' όλα αυτών που έχασαν τα σπίτια και τις περιουσίες τους από τις πυρκαγιές.

Το κράτος απέδειξε για μια ακόμη φορά, όχι μόνο ότι είναι ανίκανο, αλλά πλήρως αποδιοργανωμένο, την στιγμή που οι ίδιοι οι περιφερειάρχες έκαναν λόγο για έλλειψη συντονισμού και οργάνωσης. Πάντως, η πολιτική εκμετάλλευση του θέματος αποτελεί την μεγαλύτερη πρόκληση. Ο λόγος είναι ότι υπάρχουν ακόμη πολλοί αξεκαθάριστοι λογαριασμοί, όπως στην τραγωδία στο Μάτι, όπου οι κάτοικοί του ακόμη τρέχουν και δεν φτάνουν με τις αποζημιώσεις και την οικονομική βοήθεια.

Προς τι λοιπόν, όλη αυτή η πρεμούρα, να πειστεί ο κόσμος από την τωρινή κυβέρνηση, όταν η τραγωδία του φυσικού περιβάλλοντος είναι τεραστίων διαστάσεων και που μόνο μία δημόσια συγγνώμη και παραιτήσεις των υπευθύνων μπορούν να μετριάσουν την θλίψη; Αλλά τι λέω τώρα... Εδώ έχουμε να κάνουμε με επαγγελματίες πολιτικούς που ήλθαν για να μείνουν, για ανθρώπους που δεν πτοούνται από το παραμικρό.

Οι καμένες εκτάσεις θα θυμίζουν πάντοτε την κρατική αναλγησία, την επίδειξη της ύψιστης αδιαφορίας απέναντι στην φύση, αλλά πάνω απ' όλα οι εικόνες που βγαίνουν είναι ίδιες και απαράλλακτες, με κροκοδείλια δάκρυα και τεχνητούς οδυρμούς.

Τα αποκαΐδια και οι στάχτες είναι και θα παραμείνουν ο αδιάψευστος μάρτυρας μιας τεράστιας φυσικής καταστροφής, για την οποία τώρα εφηύραν ως αιτία την κλιματική αλλαγή και τους παρατεταμένους καύσωνες. Όμορφος κόσμος, αγγελικά πλασμένος μέσα στο ψέμα, την υποκρισία και την διαφθορά.