Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Δεν πρόκειται να διδαχθεί κανείς από τις καταστροφικές πυρκαγιές του φετινού καλοκαιριού, από την στιγμή που δεν υπάρχει διάθεση αυτοοργάνωσης στους πολίτες, που θα πρέπει να ξεκινήσουν από τους Δήμους και τις κοινότητες που διαμένουν μία σοβαρή και ακηδεμόνευτη καμπάνια για την σωτηρία του περιβάλλοντος σε μία χώρα που αυτό κακοποιείται συστηματικά και μάλιστα υπό καθεστώς ατιμωρησίας.

Δεν πρόκειται κανένας να πάρει την πρωτοβουλία να εκτεθεί δημόσια, όχι μόνο από φόβο μην αποτύχει, αλλά επειδή το ατομικό συμφέρον κυριαρχεί στις καθημερινές δοσοληψίες και συναλλαγές. Είναι δε τέτοια η συχνότητα των εγωπαθών συμπεριφορών, που το μόνο που απομένει, είναι να παρακολουθεί κανείς απλά και μόνο τα τεκταινόμενα χωρίς καμία διάθεση περαιτέρω παρέμβασης.

Αν οι άνθρωποι δεν αυτονομηθούν -και την αυτονομία δεν πρέπει να την συνδέει κανείς με την αυτοεξέλιξη παρά με την αυτοκυριαρχία που μελλοντικά θα οδηγήσει στην συναπόφαση αν δεν αποφασίσουν πως επιτέλους πρέπει να πάψουν να σιωπούν επιδεικτικά κρυμμένοι πίσω από τον εαυτό τους, τότε αργά ή γρήγορα θα επέλθει η οριστική ήττα. Και ηττημένος πολίτης είναι ο ανενεργός πολίτης.

Αυτού του είδους ο πολίτης χειραγωγείται με ευκολία από τους κρατικούς μηχανισμούς αλλά και την επίσημη εξουσία, με δεδομένο ότι το έργο αυτής διευκολύνεται κατά μεγάλο βαθμό, όταν δεν υπάρχει συντονισμένη αντίδραση. Η τελευταία δε, πρέπει σε κάθε περίπτωση να είναι οργανωμένη και με αυτό δεν υπονοείται κάποια στρατιωτικού τύπου πειθαρχία που καλλιεργούν ως είθισται τα κόμματα.

Σε καμία εξουσία δεν φαίνεται ευνοϊκό να αυτοοργανώνονται οι πολίτες στις Κοινότητες, τους Δήμους και τις Περιφέρειες ενώνοντας την φωνή τους σε θέματα που αφορούν το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής. Κανένα κόμμα δεν είδε ποτέ με καλό μάτι την αυτονομία και τις προσπάθειες για άμεση δημοκρατία και πολύ περισσότερο μη ασυδοσία, στην οποία το επίσημο κράτος στηρίζεται για να θολώσει τα νερά. Εξού και οι πλείστες μόδες που έρχονται και παρέρχονται, προκειμένου να εκτονώνουν την αντίδραση των πολιτών σε αναίμακτα πράγματα και ζητήματα.  

Το σημερινό, όπως και το χθεσινό κατεστημένο, καλλιεργεί όχι μόνο το ατομικό συμφέρον, αλλά και την ατομική απόλαυση ανάγοντάς την ως σκοπό της ζωής. Με λίγα λόγια, επειδή τίποτε καλύτερο δεν υπάρχει και πως τάχα όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στην σφαίρα του μη εφικτού και των νεανικών ονειρώξεων, το καλύτερο που μπορεί να κάνει κανείς είναι κάθε τέσσερα χρόνια να ανανεώνει την εμπιστοσύνη του στους κοινοβουλευτικούς κυρίαρχους του πολιτικού παιχνιδιού.

Κατά τα άλλα, περισσεύουν οι δικαιολογίες για την καταστροφή του περιβάλλοντος, την ίδια στιγμή που οι σοβαρές κρατικές ολιγωρίες εξαντλούνται στην εικονική παραίτηση αυτών που ευθύνονται για όλη αυτή την κρατική ανοργανωσιά.

Τα πράγματα, με λίγα λόγια, είναι πολύ απλά: είτε δεν μιλάμε καθόλου και απλά θρηνούμε πάνω από τις στάχτες, είτε ευγνωμονούμε πως αυτή την φορά δεν υπάρχουν θύματα ή καθόμαστε στις καρέκλες μας ατενίζοντας τις μέρες που περνούν και μια ζωή που χάνεται.

Όλα, όμως, μπορούν να αλλάξουν αν οι άνθρωποι πιστέψουν πραγματικά στις δυνάμεις τους. Δημοκρατία ούτως ή άλλως δεν υπάρχει, για να πει κανείς πως έχει περιθώρια να προσβάλλει αποφάσεις που υποθηκεύουν το μέλλον γενεών ολόκληρων πέρα από κάποιες μηνύσεις και αγωγές, που το μόνο σίγουρο είναι πως θα αργήσουν πολύ να εκδικαστούν. Το περιβάλλον και η φύση στην Ελλάδα έχουν κακοποιηθεί από δεκαετίες και τα όποια σχέδια αστικής ανάπλασης με γνώμονα το πράσινο δεν είναι παρά προπέτασμα καπνού πέραν του ότι δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό.

Συλλογικότητα, αυτοοργάνωση και στόχος, όχι μόνο η καταγγελία για ολιγωρία, αλλά η ανάδειξη της αυτονόμησης των πολιτών που τόσα χρόνια βρίσκονται εκτός μάχης. Η διάθεση αυτονομίας θα εξοβελίσει τις κομματικές τσιρίδες και πολύ περισσότερο θα ενώσει τους πολίτες για έναν κοινό σκοπό που αφορά πέρα από την προστασία του περιβάλλοντος και την διάσωση της ίδιας τους της ζωής.

Τα δάση καίγονται όπως η ανθρώπινη επικοινωνία ρίχνεται στην πυρά επειδή οι πολίτες εναπόθεσαν την τύχη τους στην αστική δημοκρατία, η οποία πέρα από την όποια ολιγωρία αντιμετώπισης των προβλημάτων που η ίδια έχει δημιουργήσει, είναι ένα από χρόνια αποτυχημένο σύστημα. Ένα σύστημα δοκιμασμένο από όλες τις πλευρές, που το διαφυλάσσουν κάποιοι λίγοι με νύχια και με δόντια.