Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Τύψεις συνείδησης έχουν μόνο αυτοί που πραγματικά παραδέχονται το λάθος τους και αποδέχονται ρητά την ζημιά που έκαναν στην κοινωνία, με το να κατευθύνουν τους πολίτες σε άλλα μέτωπα, πολυσύνθετα και δαιδαλώδη, αλλά πάνω απ' όλα καταστροφικά. Οι μάχες που κρίνονται συνήθως στην λεπτομέρεια δεν είναι σήμερα ακριβώς μάχες παρά αλυσιδωτές επιθέσεις κατά αξιών, ιδεών και πεποιθήσεων. Το κακό που έχει γίνει σε όλο τον κόσμο μεταπολεμικά είναι πολύ δύσκολο να ξεχαστεί, πολύ δε περισσότερο να αντιμετωπιστεί.

Και δεν υπάρχουν ούτε οι κυβερνήσεις, ούτε οι Θεσμοί, πολλώ δε μάλλον τα κράτη αυτά που θα αναλάβουν το κόστος από τις καταστροφικές πολιτικές που ασκήθηκαν μεταπολεμικά, πότε με τους πυρηνικούς εξοπλισμούς, πότε με τις «επεμβάσεις για ανθρωπιστικούς λόγους» και πότε με τις επινοητικές «ασκήσεις επί χάρτου» σε ευαίσθητους οικονομικά και κοινωνικά τόπους σε όλο τον πλανήτη.

Θα μου πείτε, προς τι όλες αυτές οι σκέψεις; Δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση, απλά κάνοντας κανείς την δέουσα αναδρομή βλέπει το πόσο κατέρρευσε ο κόσμος μεταπολεμικά, σε σημείο που να βλέπουμε σήμερα στρατιές πολιτών να μην γνωρίζουν να εκφράζονται, αλλά κυρίως να μην θυμούνται. 

Πριν τον πόλεμο, υπήρχαν σκεπτόμενοι άνθρωποι. Μετά από αυτόν, λιγόστεψαν παρά τις όποιες αναλαμπές. Και κανένα κράτος δεν ανέλαβε ποτέ τις ευθύνες που του αναλογούν. 

Ας δούμε, όμως και το σήμερα. Λέτε να είναι μόνο οι Ταλιμπάν το πρόβλημα και όχι ο Ντόναλντ Τραμπ, που ενέπνευσε εκατομμύρια Αμερικανούς παρά τις ρατσιστικές και άκρως επικίνδυνες αντιλήψεις του; Λέτε να φταίει μόνο η Κίνα ή η Ρωσία με την αποστέρηση των ατομικών ελευθεριών και όχι όλες αυτές οι κυβερνήσεις στα κράτη της Αφρικής που επιβάλλουν δικτατορικές πολιτικές και ωθούν τους πολίτες στην εξαθλίωση; Λέτε να είναι μόνο οι νεοναζιστικές συμμορίες που οργώνουν την Ευρώπη και τα ξενοφοβικά της καθεστώτα που θρυμμάτισαν μια και καλή την περιβόητη κοινωνική συνοχή;

Ή μήπως θα πρέπει να κοιτάξουμε και προς  την πολλά υποσχόμενη Λατινική Αμερική, όπου και εκεί οι κοινωνικές αντιστάσεις λιγόστεψαν με τον καιρό; Σας λέω ένα πράγμα: η αλλαγή του κόσμου δεν προέρχεται μόνο από τους πολίτες έτσι απλά, αλλά και από τις ίδιες τις κυβερνήσεις που στο παρελθόν ενέπλεξαν την ανθρωπότητα σε περιπέτειες και δη θανάσιμες. Ένοχοι είναι όλοι αυτοί που προκάλεσαν το αιματοκύλισμα του πλανήτη, αφού πρώτα κάποιοι δήμιοι τύπου Στάλιν φρόντισαν να εξολοθρεύσουν όλη την επαναστατική αφρόκρεμα.

Οι κυβερνήσεις, όμως, που συνεχίζουν να τηρούν ουδέτερη στάση για το παρελθόν, που εορτάζουν ημέρες μνήμης γενοκτονιών και πολεμικών αντιπαραθέσεων είναι το ίδιο υπεύθυνες με τους πολίτες που τις εμπιστεύονται. 

Δεν έχουν την παραμικρή τύψη συνείδησης όσοι διέπραξαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και παραμένουν μέχρι σήμερα ανέγγιχτοι μετά από όλη αυτή την καταστροφή με τα εκατομμύρια των νεκρών. Η δε μεταπολεμική φτώχεια και εκμετάλλευση που συνεχίστηκε σε πολλά μέρη του κόσμου, όπου οι πληθυσμοί τους είχαν αποδεκατιστεί, διατηρείται ως ανάμνηση μέσα από την νέα φτώχεια που πλήττει τον πλανήτη στο όνομα του να ευημερούν οι λίγοι σε βάρος των πολλών.

Αν δεν τα θυμόμαστε όλα αυτά, θα αναγκαστούμε εκ των πραγμάτων, καθώς η δυστυχία στον πλανήτη έχει πάρει νέα μορφή πέρα από την επιβίωση κάτω από τα όρια της φτώχειας. Μια δυστυχία που έχει όνομα και σχετίζεται με την έλλειψη στοιχειωδών ιδεών, αλλά πάνω απ' όλα Παιδείας, που ταλανίζει τον πλανήτη. Η δυστυχία του να ωραιοποιείται η ασχήμια και να δοξολογείται η οικονομική εξασφάλιση. 

Καμία κυβέρνηση, όμως, δεν πρόκειται και πάλι να παραδεχθεί τα λάθη και την ζημία που προκαλεί με το να ωθεί τους πολίτες στις ευημερούσες χώρες στο διαρκές κυνήγι του κέρδους. Αυτή την φορά, όμως, πρόκειται για ένα ακόμη λαβύρινθο, αποτέλεσμα σφοδρών επιθέσεων κατά της ανθρώπινης υπόστασης. Υπάρχει λοιπόν και θλιβερό παρόν.