Η υποσχεσιολογία είναι μια παλιά ασθένεια και σχετίζεται με όλους εκείνους που ποντάρουν στο να πείθουν τις στρατιές των πολιτών για τις υποτιθέμενες αγαθές τους προθέσεις, καθώς αυτό αποτελεί τον μόνο ασφαλή τρόπο για το στρογγυλοκάθισμα στην εξουσία, που όλους γοητεύει και άπαντες προκαλεί.

Είτε αφορά την πορεία της οικονομίας, είτε την προσχηματική καλυτέρευση της καθημερινότητας, η υπόσχεση των επαγγελματιών πολιτικών σχετίζεται με την ικανότητά τους να αποπροσανατολίζουν από τα πραγματικά προβλήματα του τόπου και να τάζουν χρυσάφι εκεί που δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να υπάρξει για την μάζα.

Ταυτίζοντας στην πραγματικότητα τους πολίτες τους με αγέλη, τους τάζουν λες και είναι μικρά παιδιά, απαλές ελαφρύνσεις για την τσέπη τους, που πάνε, όμως, παράλληλα με τις ισχυρές ανατιμήσεις, ένα ντουέτο προς θαυμασμό και απορία.

Σήμερα είναι ο Μητσοτάκης που έχει αναλάβει τον αξιοζήλευτο αυτό ρόλο, χθες ο Τσίπρας, αύριο η υποτιθέμενη «λαϊκή εξουσία» των δοκιμασμένων στην πράξη κομμουνιστών, το ίδιο όπως και οι χαρωπές ονειρώξεις της ακροδεξιάς για αναρρίχηση στην εξουσία.

Το μενού είναι με λίγα λόγια το ίδιο και καμία βαρυσήμαντη ομιλία στην ετήσια ΔΕΘ δεν αλλάζει τα δεδομένα. Το πολύ πολύ κάποιοι αντιεμβολιαστές με εθνικά σύμβολα να διασαλεύουν την τάξη και να θυμίζουν πως ο Μεσαίωνας του διαδικτύου έχει καλύτερη οπτική και δράση για τον κορωνοϊό από την ίδια την επιστήμη.

Οι υποσχέσεις, όμως, ήρθαν για να μείνουν, το ίδιο όπως και τα έκτακτα διαγγέλματα σε κρίσιμες ώρες για τον τόπο. Σήμερα για τον κορωνοϊό και τις ανατιμήσεις, αύριο για τα ελληνοτουρκικά, αργότερα για τον πολυδιαφημισμένο συνεργατικό αγωγό φυσικού αερίου.

Οι υποσχέσεις και η τεχνητή παραδοχή των λαθών στην διακυβέρνηση της χώρας από το εκάστοτε κόμμα δίνει την δυνατότητα παράτασης της εξουσίας, αφού μεγάλο μέρος των πολιτών πείθεται από εξαγγελίες και πομπώδη ρητά, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι ο χορός των υποσχέσεων είναι επαναλαμβανόμενος και γνωστός.

Λες και υπόσχονται λοιπόν, κάποιοι κάτι το διαφορετικό σαγηνεύουν τους πολίτες και τους καλλιεργούν μυθοπλασίες που στην καλύτερη περίπτωση τους αποβλακώνουν. Μαζί με τους πολιτικούς φυσικά από κοντά και τα εκλιπαρούντα για διαφημίσεις ΜΜΕ, που δίνουν βήμα σε όλους αυτούς που τους χαρίζουν ρευστό. 

Οι κερδισμένοι εν κατακλείδι απ' όλη αυτή την ιστορία είναι οι χορηγοί και τα διαφημιστικά γραφεία που πλουτίζουν από τον άνισο αυτό αγώνα μεταξύ των κυβερνήσεων και των πολιτών και άνισος είναι γιατί το μέγεθος της εξαπάτησης απέχει παρασάγγας από την ευπείθεια.

Οι πύρινοι λόγοι που καταγράφονται, επιβεβαιώνουν την υποσχεσιολογία, που αν μη τι άλλο συνεχίζει να προσελκύει το ενδιαφέρον της μάζας. Ομιλίες στην ΔΕΘ, ανασχηματισμοί αλλά και σενάρια για πρόωρες εκλογές που διαψεύδονται, όλα αυτά συνθέτουν το σκηνικό της μόνιμης κοροϊδίας στις πλάτες ενός λαού που ψάχνει την σωτηρία μέσα από την παρέλαση με τα εθνικά σύμβολα.

Αλήθεια, πότε αυτά έδωσαν δημοκρατική λύση; Πότε οι σημαίες με την Βασιλεύουσα και οι μεγαλόσταυροι δεν καθήλωσαν την ελεύθερη σκέψη, δελεάζοντας και παρασύροντας τους πολίτες σε μεγαλοϊδεατισμούς και αλησμόνητες πατρίδες; Και επί χούντας τα σύμβολα αυτά κυριαρχούσαν, ας μην το ξεχνάμε.

Η υποσχεσιολογία ως παλαιά ασθένεια κάνει την εμφάνισή της, όταν η κοινωνική συνοχή έχει διαρραγεί. Δεν πρόκειται για τίποτε λιγότερο ή περισσότερο παρά για λέξεις - καρμπόν από το ένδοξο παρελθόν της πολιτικάντικης πρακτικής. Και λέω πολιτικάντικης γιατί έχει μεγάλη διαφορά από την πολιτική.

Και οι πολιτικάντηδες ξέρουν καλά να την εκμαυλίζουν ποικιλοτρόπως. Με ένα πολυπληθές φιλοθεάμον κοινό, που δυστυχώς, δεν αντιλαμβάνεται την επαναλαμβανόμενη κοροϊδία.