*Με αφορμή την σεισμική δραστηριότητα στην Κρήτη, που προκάλεσε σοβαρές υλικές ζημιές, καθιστώντας πάνω από 700 νοικοκυριά ακατάλληλα και ήταν η αιτία να σκοτωθεί ένας συνάνθρωπός μας, μας έρχεται στο νου και η προ ετών περιπέτεια του νησιού μας με τις ανάλογες απώλειες σε Βρίσα Πολιχνίτο.

Τα δεδομένα πανομοιότυπα. Η Λέσβος δεν μπόρεσε να μαζέψει ακόμα τα κομμάτια της και ίσως να είναι αμφίβολο αν και σε ποιο βαθμό θα το κατορθώσει. Σίγουρα οι λέσβιοι δεν έχουν την στόφα των Κρητικών αλλά σχεδόν πάντα τα στατιστικά δεδομένα δείχνουν αδυναμίες, που οφείλονται σε γραφειοκρατικές δυσκολίες, στον γηρασμένο πληθυσμό των χωριών και στα υψηλά και δυσβάσταχτα κόστη, που γίνονται ακόμα πιο βαριά λόγω των απαιτήσεων της εποχής.

Επειδή, είτε μας αρέσει είτε όχι βρισκόμαστε και ζούμε σε ναρκοθετημένη περιοχή, που ανά πάσα στιγμή, μπορεί να ξαναδοκιμάσουμε την δύναμη του εγκέλαδου, η πολιτεία οφείλει να μεριμνήσει για τα ετοιμόρροπα κτίσματα που εντός του οικιστικού ιστού των πόλεων μας είναι πολλά και θα πρέπει να τα κατεδαφίσει άμεσα με ή χωρίς την συναίνεση των ιδιοκτητών, λόγω επικινδυνότητας. Εξάλλου ας μην ξεχνάμε πώς σκοτώθηκαν οι δύο μαθητές στην γειτονικής μας Σάμο όταν και αυτή χτυπήθηκε από τον σεισμό.

Το θέμα αυτό αντιμετωπίζεται με προχειρότητα και γενικότερα με ένα πέπλο κάλυψης, σαν κανείς να μην θέλει ή να φοβάται να προχωρήσει σε ανάλογη απόφαση κατεδάφισής τους. Είναι γεγονός ότι προ καιρού είχε εκδοθεί μια ανάλογη απόφαση από τον δήμο Μυτιλήνης. Δεν γνωρίζουμε ποια ή πόσα επικίνδυνα κτίσματα  ισοπεδώθηκαν ή τμήμα αυτών κατεδάφισαν, όμως υπάρχουν πολλά ακόμα που δεν πρέπει να περιμένουν.

Η γη σείεται και κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να γίνει. Ας μειώσουμε τις πιθανότητες και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ας μην αφήσουμε να συμβεί, κάτι, περνούσε από το χέρι μας.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»