Η έντυπη δημοσιογραφία έχει, δυστυχώς, ηττηθεί. Διότι δεν έχει την αμεσότητα των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης. Οπότε χάνει από χέρι ως προς το σκέλος της ειδησεογραφίας. Με εξαίρεση ίσως τις περιφερειακές εφημερίδες, που έχουν το προνόμιο να ασχολούνται με τοπική ειδησεογραφία, η οποία δεν θέλγει τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα. Κάτι που δεν αναφέρεται μόνο στα ελληνικά δεδομένα. Είναι μια παγκόσμια πραγματικότητα. Και δεν έχουν, ακόμη βρεθεί οι αποτελεσματικές συνταγές για την λεγόμενη μετατηλεοπτική εφημερίδα. Η οποία, κατά κύριο λόγο θα πρέπει να στηρίζεται όχι τόσο στο όπλο της είδησης, όσο στα στοιχεία της αποκάλυψης, της ανάλυσης, της έγκριτης άποψης, της τεκμηρίωσης, της διαφώτισης της κοινής γνώμης.

Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Οι άλλοτε ναυαρχίδες του ελληνικού τύπου βιώνουν μια κατάσταση που περιγράφεται με το έμπα ψυχή έβγα ψυχή. Τα Νέα του πάλαι ποτέ συγκροτήματος Λαμπράκη, που άλλοτε πωλούσαν πάνω από 250.000 φύλλα ημερησίως, παραμένουν πρώτα σε κυκλοφορία, αλλά με πωλήσεις γύρω στα μόλις δέκα χιλιάδες αντίτυπα. Η πανίσχυρη Μακεδονία του Βελλίδη, έχει εξαφανισθεί από τον ημερήσιο ανταγωνισμό και περιορίζεται σε ένα εβδομαδιαίο φύλλο. Η Ελευθεροτυπία του Τεγόπουλου είναι πια μακαρίτισσα. Και η Αυγή που ήταν προδικτατορικώς η πανίσχυρη φωνή της Αριστεράς, πουλώντας δεκάδες χιλιάδες φύλλα, καθημερινώς, παρά τις διώξεις που υφίστατο από το μετεμφυλιακό κράτος, δεν έχει πια ούτε καν μια χιλιάδα τακτικούς, καθημερινούς, αναγνώστες. Το πολύ επτακόσιους και κάτι.

Αφορμή για το σημερινό σημείωμα είναι ακριβώς η τύχη της Αυγής. Στην οποία θήτευσα προδικτατορικώς και την οποία στήριξα, εθελοντικώς, τον πρώτο χρόνο της μεταπολίτευσης, κλέβοντας κάποιες ώρες από την δουλειά μου στην Αθηναϊκή. Προσφορά που διέκοψα όταν πια απογοητεύθηκα, επειδή δεν γινόταν κατανοητό αυτό που υποστηρίζαμε πολλοί δημοσιογράφοι. Ότι δηλαδή δεν υπήρχαν σοβαρές προοπτικές αν η εφημερίδα δεν έσπαγε το κομματικό καβούκι της, αν συνέχιζε με δημοσιεύματα γραμμένα με ξύλινη γλώσσα, στα πρότυπα μιας κομματικής συνταγής. Αν δεν τολμούσε να είναι κριτής και της ηγεσίας του τότε ΚΚΕ Εσωτερικού που την στήριζε και την ποδηγετούσε.

Εκείνες οι μέρες, της παντοδυναμίας των εντύπων που προανέφερα, δεν πρόκειται να επανέλθουν ποτέ. Υπάρχει, όμως, χώρος, ακόμη, για την έντυπη δημοσιογραφία. Αρκεί να προσαρμοσθεί. Να λειτουργήσει ως μικροσκόπιο και ως φακός, που προσφέρει κάτι παραπάνω από την φευγαλέα και κραυγαλέα εντυπωσιοθηρία των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgismassavetas@gmail.com