Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Τα νοσηρά μυαλά δεν πρόκειται ποτέ να εκλείψουν είτε βρίσκονται σε κομβικά πολιτικά πόστα είτε με την δύναμη που επιδεικνύουν, συνεχίζουν να αποθαρρύνουν τους υγιώς σκεπτόμενους πολίτες. Η θέση τους είναι πάντα καθοριστική, όπως καθοριστικές είναι και οι αποφάσεις που λαμβάνουν για τις τύχες του κόσμου.

Το θέμα, όμως, δεν είναι αυτό, δηλαδή πότε και με ποιο τρόπο αυτή η νοσηρότητα περνά στον πληθυσμό, παρά μόνον το γεγονός ότι η νοσηρότητα συντηρείται. Αν οι πολίτες κοίταζαν πραγματικά πώς θα βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους, εάν πρώτη τους προτεραιότητα ήταν να φτιάξουν μια αξιοπρεπή κοινωνία, τα πρόσωπα που αναφέρομαι δεν θα είχαν καμία αξία. Δυστυχώς, όμως, από τις επιλογές των πολιτών τοποθετούνται αυτά τα πρόσωπα στις θέσεις κλειδιά και δεν αλλάζουν παρά κάθε τέσσερα χρόνια, αν και εφόσον η κυβερνητική εξουσία δοθεί σε άλλο κόμμα.

Η νοσηρότητα στον πολιτικό κόσμο όχι απλά παρατείνεται, αλλά κυριαρχεί. Οι πολίτες είναι παθητικοί δέκτες της νοσηρότητας αυτής, από την στιγμή που ούτε να παρέμβουν μπορούν, ούτε να δείξουν την δυσφορία τους για τις ληφθείσες αποφάσεις. Λένε δηλαδή, για παράδειγμα, πως η Ελλάδα πρέπει να εξοπλιστεί απέναντι στον τουρκικό κίνδυνο.

Μα αυτό έχει ισχύ εδώ και πολλές δεκαετίες με επαναλαμβανόμενες δαπάνες για τα εξοπλιστικά και την στρατιωτική οχύρωση της χώρας.  Αλήθεια, ποιος και πότε ρώτησε τον απλό πολίτη αν δέχεται να πληρώνει για την αναβάθμιση των F-16 ή την αγορά των Rafale; Ποιος ρώτησε τους πολίτες αν έχουν κουραστεί από το διαχρονικά προβαλλόμενο επιχείρημα περί επικείμενου πολέμου με την Τουρκία; Κανείς.

Το μόνο που γίνεται κάθε φορά είναι να μπολιάζεται η απέχθεια και το μίσος για την γείτονα χώρα, οι ηγεσίες της οποίας βέβαια φροντίζουν με κάθε τρόπο να ανεβάζουν τον πολεμικό πυρετό. Αναρωτιέμαι, όμως, αν με αυτή την νοσηρότητα μπορεί να βρεθεί λύση. Αν με την ευλογία των όπλων ακόμη και από τις θρησκείες οι λαοί μπορούν να ζήσουν ειρηνικά. Η ερώτηση έχει απάντηση, απλά οι ίδιοι οι λαοί δεν τη δίνουν, συντηρώντας την τρέχουσα νοσηρότητα που καθορίζει τις ζωές τους. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Νοσηρότητα εκλύεται και από τις κατευθυνόμενες ειδήσεις και στημένες αναλύσεις για τα καθημερινά συμβάντα από τα ΜΜΕ, που υπολογίζουν μόνο πώς θα αυξήσουν τα διαφημιστικά τους έσοδα. Δεν μετρά δηλαδή όπως παλαιότερα, ποιο μέσο θα έχει το αποκλειστικό θέμα, αλλά αν το θέμα αυτό -που ούτως ή άλλως δεν είναι αποκλειστικό λόγω της ασύδοτης λογοκλοπής- θα προσφέρει την τάδε ή τάδε διαφήμιση που οι ίδιοι οι πολίτες σερφάροντας ανυποψίαστοι κλικάρουν στα δημοσιεύματα και δίνουν πόντους στο μέσον.

Βέβαια, κάπως θα πρέπει να ζήσουν και οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, ο λόγος, όμως, αφορά την καλλιεργούμενη νοσηρότητα. Οι κινήσεις είναι δεδομένες, απλά σερφάρει κανείς στα κοινωνικά δίκτυα και συντηρεί τα τεράστια κέρδη που αποκομίζουν, αλλά που διακινούνται συνολικά από αυτά τα κατά τα άλλα «δωρεάν» μέσα.

Οι αποφάσεις που λαμβάνονται, γίνονται αντικείμενο κριτικής μόνο στα social media και εκεί εξαντλούνται οι παλικαρισμοί κατά της πολιτικο-κοινωνικής μιζέριας. Στην ουσία, ο πολίτης δεν ερωτάται για τις αποφάσεις, αλλά καλείται να τις σχολιάσει με την μορφή κουτσομπολιού. Αυτά είναι τα ισχύοντα δεδομένα, αυτές τις δυνατότητες έχουν οι πολίτες για να αντισταθούν υποτιθέμενα κατά της εκάστοτε κυβέρνησης. Μόνο που κανείς δεν ρώτησε τους πολίτες τι είδους νοσηρότητα εξέπεμψε, για παράδειγμα, η ιστορική πια συνεργασία της υποτιθέμενης αριστεράς με την εθνικιστική δεξιά τα προηγούμενα χρόνια.

Ούτε η σχεδόν προκλητική υποστήριξη του δικτατορικού καθεστώτος στην Ρωσία από διάφορους φωτεινούς παντογνωσιακούς αναλυτές στα ΜΜΕ, που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Δεν τους ρώτησε κανείς γιατί οι πολίτες έχουν σημασία μόνο για τα μηχανάκια μέτρησης της τηλεθέασης.

Οι δε πολιτικοί τους θυμούνται μόνο τότε που πρέπει να περάσουν τα μηνύματά τους, για μια νοσηρότητα που δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεραστεί όσο οι κυβερνήσεις ποντάρουν στην διαθεσιμότητά τους τις κρίσιμες ιστορικά στιγμές.