Του Φίλιππου Ζάχαρη(zachfil64@gmail.com)

Δεν είναι τόσο η απογοήτευση για τον τρόπο σκέψης ενός μεγάλου αριθμού Ελλήνων πολιτών, όσο η εμμονή τους να καταφεύγουν σε κάθε είδους φτηνή επιχειρηματολογία για να δικαιολογήσουν την στασιμότητα αλλά και το γεγονός ότι συνεχίζουν να ερωτοτροπούν με τον  φτηνό λαϊκισμό και την παραπληροφόρηση σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικο-πολιτικής ζωής.

Οι πολίτες αυτοί και ειδικά εκείνοι που αυτοονομάζονται «αριστεροί» (γιατί οι ανήκοντες στην δεξιά αποπνέουν την συνήθη συντηρητική αύρα) δεν έχουν απολύτως τίποτε να καταθέσουν ή να προσθέσουν στο κοινωνικό γίγνεσθαι παρά έναν ψευτοπροοδευτισμό και πάνω απ' όλα μια ηττημένη δράση που αποθεώνεται με τα κάθε είδους ξεπερασμένα κομματικά τσιτάτα.

Υπάρχουν βέβαια και οι αριστεροί εκείνοι οι απλοί πολίτες- που άδολα εξακολουθούν να δίνουν τη μάχη πιστεύοντας ακόμη πως η αριστερά έχει όνομα και μέλλον. Το πιο τραγικό, όμως, πάνω απ' όλα, ειδικά με την συστημική αριστερά, είναι ότι αποτελεί το μακρύ χέρι του συστήματος, όταν δεν έχει να προτείνει κάτι για μια άλλη κοινωνία, όταν αποσιωπά επιδεικτικά την έννοια της αυτοοργάνωσης και όταν επιμένει να υποστηρίζει ιστορικά είτε το αποτυχημένο εκμεταλλευτικό μοντέλο της πρώην ΕΣΣΔ ή τα κράτη εκείνα που εξακολουθούν να εφαρμόζουν αυταρχικές πολιτικές, που ουδεμία σχέση έχουν με την ελευθερία έκφρασης και την δημοκρατία.

Βέβαια, η τελευταία έχει κακοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό, που δεν ξέρει κανείς για ποια δημοκρατία μιλά, όταν αναφέρεται σχετικά. Δεν γνωρίζει δηλαδή τι είναι η Δημοκρατία και ποια τα φωτεινά σημάδια της. Ούτε καν πώς εφαρμόζεται η άμεση δημοκρατία, ένα σοβαρό αίτημα από εκατομμύρια πολίτες στους προηγούμενους αιώνες που συνοδεύτηκε από αγώνες και σοβαρή επιχειρηματολογία.

Η αριστερά του σήμερα πάσχει όχι μόνο από πενία ιδεών και κοινωνικών παρεμβάσεων, αλλά από το σύνδρομο των αγώνων του παρελθόντος που οδήγησαν ενίοτε σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, καταστολή και βίαιη αποσιώπηση των διαφορετικών φωνών. Οι όποιοι αγώνες του Χθες κατά του ιδιωτικού καπιταλισμού δεν δόθηκαν από την συστημική αριστερά που πρότεινε και υποστήριξε με πάθος το μοντέλο του κρατικού καπιταλισμού.

Δόθηκε από εκατομμύρια πολίτες, που εκφράστηκαν για την ελευθερία σε εξεγέρσεις που δεν πατρονάρονταν από κόμματα και την περιβόητη «Αντίδραση», που τόσο κόπτεται η συστημική αριστερά να αναφέρει όταν στριμώχνεται και φωτογραφίζει τους αντιφρονούντες και εξεγερμένους ως πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών (ποιος ξεχνά την Ουγγαρία το 56;) .

Σ' αυτό το σημείο, η αριστερά ταυτίζεται πχ, με θεοκρατικά καθεστώτα, όπως το Ιράν που απέδωσε πρόσφατα την εξέγερση του κόσμου εκεί σε «αμερικανικό δάκτυλο». Η συστημική αριστερά βλέπει παντού προβοκάτσιες και αυτό έχει καταδειχθεί ιστορικά.

Από τις πρώτες εξεγέρσεις κατά των μπολσεβίκων, που παίρνοντας την εξουσία στην Ρωσία μετά το 1917 έδειξαν ποιο είναι το πραγματικό τους πρόσωπο, μέχρι τις μαζικές εκκαθαρίσεις του Στάλιν και την δικτατορία της Βορείου Κορέας, η αριστερά κατονόμαζε πάντα τους υποτιθέμενους προβοκάτορες που στόχευαν στην ανατροπή του σε τελική ανάλυση γραφειοκρατικού καπιταλιστικού μοντέλου κυριαρχίας.

Οι «προβοκάτορες» αυτοί, όμως, στην πραγματικότητα ήταν είτε αγωνιστές της δημοκρατίας είτε ανήκοντες σε φράξιες της άκρας αριστεράς είτε αναρχικοί, είτε σοσιαλεπαναστάτες, αλλά πάνω απ' όλα άνθρωποι που δεν ανέχθηκαν ποτέ την δικτατορία του κόμματος.

Η φρασεολογία της αριστεράς είναι λίγο πολύ γνωστή σε ότι αφορά την κοινωνική πολιτική, από την στιγμή που με την πολιτική αυτή νοείται η ανάδυση των κομματικών στελεχών και μόνο σε θέσεις κλειδιά. Η δε συμπόρευση της αριστεράς με την εθνικιστική δεξιά για οποιοδήποτε λόγο διεφάνη στην Ελλάδα με την προκλητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Και σ' αυτό δεν υπάρχει καμία δικαιολογία.  

Είναι λοιπόν, λυπηρή η στάση χιλιάδων πολιτών που εξαπατημένοι από τον πολλές φορές μη ευανάγνωστο επιχειρηματολογικό στόχο των αριστερών κομμάτων, παρασύρονται σε αυτή των δίνη ή όπως είπε κάποτε εύστοχα κάποιος διανοητής στον «πολτό» της Αριστεράς.

Κερδισμένη από όλη αυτή την ιστορία φυσικά βγαίνει η νεοφιλελεύθερη δεξιά, αλλά πάνω απ' όλα η ακροδεξιά. Κοινώς, χωρίς αντίπαλο, οι συντηρητικές παρατάξεις και νοοτροπίες οργιάζουν. Όχι ότι οι περίφημοι «αγώνες» της Αριστεράς είχαν την ιστορική εμβέλεια που θέλουν να της δώσουν οι ακοίμητοι φρουροί της, αλλά ακόμη και ως πρόσχημα εν μέσω τροποποιημένης ιστορικής ματιάς δεν στέκουν ούτε καν ως επιχείρημα.

Γιατί τα πεζοδρόμια και τους δρόμους, τις εξεγέρσεις και επαναστάσεις τις ξεκίνησαν άλλοι, όταν οι αυτοεπονομαζόμενοι αριστεροί απολάμβαναν εκ του ασφαλούς τα εδέσματα των εκάστοτε μικροαστικών γευμάτων. Κάτι που κάνουν και σήμερα με χαρά.