Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Δεν χρειάζονται να δοθούν και άλλες αφορμές για να καταλάβει ο καθένας ποια καθημερινότητα βιώνει, ποιοι δίνουν τις εντολές και κάτω από ποιες προϋποθέσεις διατηρείται αυτή η επίπλαστη δημοκρατία που μετατρέπει τον καθένα σε ζητιάνο των δικαιωμάτων και αποτεφρωτή των ιδεών του. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν άλλες αιτίες για να συνειδητοποιήσει ο καθένας ότι πλέον δεν ζει σε έναν κόσμο που υπάρχει κάποιου είδους προβληματισμός για το κάθε τι παρά σε μία κοινωνία που σέρνεται πίσω από εφήμερες αποτυχημένες αποφάσεις που καθορίζουν την τύχη της.

Στην Ελλάδα όλοι πλέον είναι συνηθισμένοι να αγνοούν τα προβλήματά τους και να μην αντιδρούν παρά σπασμωδικά σε ευθείες προκλήσεις από την μεριά του επίσημου κράτους. Αυτού του είδους η διαχρονική υπαναχώρηση σχετίζεται με το ασύστολο οικονομικό κέρδος ενός μεγάλου τμήματος των πολιτών, που ένεκα τούτου αδιαφορούν. Θεωρούν δηλαδή ότι ήρθε πλέον η ώρα να απολαύσουν την οικονομική τους ευμάρεια. Από την άλλη μεριά, υπάρχει και ένα κομμάτι του ελληνικού λαού που έχει εθιστεί στην εγωπάθεια, την οποία εκφράζει με το παραμικρό.

Νομίζω ότι περισσότερες αφορμές από την τελευταία θεομηνία δεν μπορούν να δοθούν. Κατά κάποιο τρόπο δηλαδή ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Το ζήτημα είναι κάποτε ν' αντιληφθούν όλοι αυτοί πως από ένα σημείο και μετά στην χώρα αυτή τα πράγματα γίνονται στην τύχη. Άρα ανά πάσα στιγμή ο καθένας μπορεί να είναι το επόμενο θύμα.

Το ζήτημα, όμως, με αυτό είναι ότι πάντα ο καθένας εξαιρεί τον εαυτό του από την εν λόγω «ατυχή» κατάληξη. Όμως κάθε φορά είναι πολλοί αυτοί που δηλώνουν πως «δεν το περίμεναν» ή «δεν μπορούσαν να το φανταστούν». Πόσοι δασκαλεύονται, όμως, από τις εμπειρίες των άλλων; Κατά πόσο θεωρούν όλοι οι υπόλοιποι πως ποτέ δεν θα βρεθούν στην θέση των εγκλωβισμένων στην Αττική οδό; Είναι και πολλοί και δεν το πιστεύουν.

Αυτό είναι που εκμεταλλεύεται κάθε φορά το ανύπαρκτο ελληνικό κοινωνικό κράτος και πράττει όπως πράττει. Όχι, η συνέχεια δεν είναι άγνωστη παρά ιδιαζόντως γνωστή. Ενίοτε και πάλι φονικές πλημμύρες, πυρκαγιές και χιονοπτώσεις θα γίνουν, που θα δικαιολογηθούν, όμως και πάλι από την προκλητική επιχειρηματολογία περί κλιματικής αλλαγής.

Μόνο αν ο μέσος Έλληνας πολίτης απαιτήσει δυναμικά όχι μόνο τις αποζημιώσεις (και σαφώς όχι τις προερχόμενες από την πανδημία απαγορεύσεις) αλλά και τις εδώ και τώρα παραιτήσεις των κάθε λογής ανευθυνοϋπεύθυνων, μόνο τότε θα μπορέσει κανείς να μιλήσει για κάποιου είδους επιδερμική και προσχηματική έστω αλλαγή. Συνήθως αυτοί που κυβερνούν, όμως, κάθε φορά τον τόπο, δεν φημίζονται για την παραμικρή τους ευαισθησία, πόσο μάλλον ευθιξία.

Επαφίεται λοιπόν, στους πολίτες να καθορίσουν και να υποδείξουν πολιτικές. Αν δεν καταλάβουν και πάλι ποια είναι η δύναμή τους, αν για μια ακόμη φορά προτιμήσουν την σιωπή, το κράτος θα κάνει αυτό που ξέρει πολύ καλά εδώ και πολλά χρόνια: να αδιαφορεί επιδεικτικά.

Οι αφορμές έχουν υπερβεί το επιτρεπτό, η χώρα δεν αλλάζει, οι νοοτροπίες διαιωνίζονται, παρά τις δήθεν «καινοτομίες» που λανσάρονται κάθε φορά για να μας εκπλήξουν ευχάριστα. Εναπόκειται στον μέσο πολίτη να πάψει να είναι τυφλός ή εάν ισχυριστεί πως έχει τα μάτια του ανοιχτά, να πειστεί πως αυτό που βλέπει κάθε φορά είναι το ίδιο εδώ και πολλά συναπτά έτη.

Αν δεν το παραδεχθεί, δίνει μια ακόμη λαβή στο επίσημο κράτος να συνεχίσει απτόητο τον δρόμο του. Ένα αυστηρά μη κοινωνικό κράτος, η επιβίωση του οποίου εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από την διάθεση κάποιων πολιτών να είναι ευσυνείδητοι και συνεπείς για όλα αυτά που   πρεσβεύουν και υλοποιούν.

Χωρίς αυτούς τους πολίτες, η χώρα θα είχε καταρρεύσει ολοκληρωτικά. Η ύπαρξή τους, όμως, ταυτόχρονα καθησυχάζει σε μεγάλο βαθμό όλους αυτούς που ροκανίζουν ως διαχρονικά τρωκτικά την κοινωνία. Όλους εκείνους που τρώνε με χρυσά κουτάλια όντες βουτηγμένοι εδώ και χρόνια στην διαφθορά, που παράγεται και προωθείται απροκάλυπτα από το επίσημο κράτος.