Tου Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Η αναμέτρηση με τον παραλογισμό, την εγκληματικότητα, την παραβατικότητα και τον άκρατο χουλιγκανισμό σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικο-οικονομικής ζωής είναι καθημερινή και αδιάκοπη, με δεδομένο ότι η διαιώνιση των κοινωνικών ανισοτήτων οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην παράταση του κοινωνικο-οικονομικού χάους.

Μιλάν για σοβαρή επιδείνωση στις σχέσεις μεταξύ των πολιτών στην Ελλάδα, για τυφλή βία και ασυδοσία, που είναι μεν χαρακτηριστικά αλλά που ουδείς μπαίνει στον κόπο να αναζητήσει τις αιτίες για την επιδείνωση αυτή.

Τα χρόνια περνούν, οι πολιτικές αλλάζουν, το ίδιο, όμως, αλλάζουν και οι συνήθειες και τα γούστα μεταξύ των ανθρώπων. Η ενδοοικογενειακή βία, τα σεξουαλικά εγκλήματα ή οι ωμές παραβιάσεις των δικαιωμάτων των γυναικών όταν έρχονται στην επιφάνεια περιστατικά για την κακομεταχείρισή τους, μονοπωλούν την καθημερινότητα και κανείς πλέον δεν πρέπει να αμφιβάλλει πως οι λόγοι πέρα από την έλλειψη ατομικής Παιδείας σχετίζονται με την απόλυτη αδιαφορία της επίσημης Πολιτείας.

Δεν ξέρω, όμως, αν όλα αυτά είναι μόνο σύμπτωμα των καιρών ή αν ο κόσμος έχει οδηγηθεί -λόγω αυτής ακριβώς της έλλειψης αρχών και Παιδείας- σε έναν αδιέξοδο λαβύρινθο. Μόνη ελπίδα η αφύπνιση και το ξεβόλεμα από «ασφαλή καταφύγια». Η απομάκρυνση από την τυφλή αδιάφορη στάση που διδάσκει ο πολιτικάντικος λόγος που έχει διαβρώσει τα πάντα και η κοινωνική διέγερση του καθενός.

Τα αποτελέσματα από αυτή την ενεργητική στάση των πολιτών θα την δούμε σύντομα και μάλιστα με απτά αποτελέσματα. Και δεν είναι το θέμα να καταγγέλλονται στα social media όλες αυτές οι παραβιάσεις των δικαιωμάτων, καθώς πέραν από την κατά περίπτωση και «Θεού θέλοντος» παρέμβαση της δικαιοσύνης δεν γίνεται κάτι άλλο που να αλλάξει άρδην τα δεδομένα. Θέλω να πω ότι ναι μεν αυτό βοηθά στην ξεχωριστή και μεμονωμένη αντιμετώπιση ενός περιστατικού παραβατικότητας ή παραβίασης δικαιωμάτων, εντούτοις, όμως, αυτό δεν αλλάζει σε τίποτε την όλη κατάσταση.

Μήπως, λέτε, θα αφυπνιστεί η κοινωνία με την δολοφονία του Άλκη; Μήπως όταν αρχίσουν και πάλι οι αγώνες με γεμάτες τις εξέδρες δεν θα υπάρξει παραβατικότητα; Μήπως δεν θα ξεχαστεί που ένας νέος έχασε την ζωή του χωρίς κανέναν απολύτως λόγο;

Μόνο με την ενεργητική παρέμβαση των πολιτών και την αλλαγή της κοινωνικής νοοτροπίας θα μπορούσε να ελπίσει κανείς σε κάτι. Και παρέμβαση κοινωνική σημαίνει οργάνωση και δράση σε όλα τα επίπεδα. Μπάζει τόσο πολύ ο κοινωνικός ιστός της χώρας, είναι τέτοιο το οικονομικό κατάντημα και τόσο εκτεταμένο το πνευματικό έλλειμμα, που δεν νομίζω ότι υπάρχουν περιθώρια για κοσμογονικές αλλαγές.

Το κράτος τιμωρός, από την άλλη, θα κάνει πολύ σύντομα και πάλι αισθητή την παρουσία του και σίγουρα όχι ενάντια σε αυτούς που προκαλούν την κοινωνική υποβάθμιση και παρακμή. Θέλω να πω πως πάντα θα ενοχοποιούνται οι λάθος άνθρωποι ή το πολύ πολύ θα φυλακίζονται μερικοί μόνο θύτες ως πρόσχημα και στάχτη στα μάτια του κόσμου. Αυτοί όλοι, όμως, που οπλίζουν τα χέρια νέων ανθρώπων, αυτοί που διδάσκουν και προωθούν την βία σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικο-οικονομικής ζωής, θα παραμένουν πάντα στο αλώβητο, θεωρώντας εαυτούς εσαεί ανέγγιχτους.  

Είναι πολύ νωρίς να μιλήσει κανείς για στοιχειώδη εφαρμογή των νόμων στην Ελλάδα. Και αν αυτό γίνεται ενίοτε, ενδεχομένως να σχετίζεται με αναχρονιστικούς ή αποτυχημένους νόμους που θα έπρεπε να έχουν ήδη καταργηθεί.

Τα δε «δικαστήρια» των μέσων κοινωνικής δικτύωσης δεν πρόκειται να προσφέρουν τίποτε περισσότερο πέραν της αίσθησης που έχει ο καθένας και η καθεμιά πως δήθεν έχουν λόγο στην διαμόρφωση κάποιας απόφασης ή γενικότερα στις εξελίξεις, θεωρώντας εαυτούς εσφαλμένα ενεργούς πολίτες.

Δεν είναι, όμως, κανείς ενεργός πολίτης όταν παρεμβαίνει εκ του ασφαλούς από το πληκτρολόγιο ή από ένα smartphone ακολουθώντας πιστά την λογική του καθημερινού ημερολογίου. Δεν είναι το σχόλιο ή το like κάποιου είδους ευεργετικό ταρακούνημα. Είναι απλά και μόνο ένας μη δραστικός και «θεαματικός» προς τους άλλους τρόπος καταγγελίας ή άσφαιρου στιγματισμού, που στο τέλος - τέλος δεν ακουμπά κανέναν. Η εσκεμμένα κοιμώμενη Πολιτεία, από την άλλη, ωφελείται τα μάλα από το διαδικτυακό κουβεντολόι. Και όσο τα πράγματα μένουν εκεί, η νοσηρή κατάσταση διαιωνίζεται.

Ίσως θα έπρεπε να ανατρέξουμε στο μακρινό παρελθόν για να διδαχθούμε τους τρόπους που οι λαοί διεκδικούσαν κάποτε τα δικαιώματά τους. Ίσως θα πρέπει να γυρίσουμε τον χρόνο ή να διαβάσουμε ξανά την ιστορία, που πάντα νομοτελειακά επαναλαμβάνεται. Σε αντίθετη περίπτωση, ο δονκιχωτισμός των όποιων μέσων κοινωνικής δικτύωσης δεν αποτελεί παρά έναν ακόμη τρόπο ατομικής επίδειξης και διαφύλαξης της πολιτειακής υπόστασης από ανούσια και αναποτελεσματικά tweet, likes και «φατσούλες» οργής ή λύπης. Η ανθρώπινη παρουσία, όμως, πουθενά. Παρούσα μόνο η επίσημη εξουσία που νίπτει για μια ακόμη φορά τας χείρας της από ικανοποίηση.