Η υποκρισία είναι ως γνωστόν μία πρακτική που χρησιμοποιείται ευρέως από όλους αυτούς που θέλουν να δείχνουν ένα «κανονικό προφίλ», κρύβοντας, όμως, στην πραγματικότητα τις αληθινές προθέσεις και κρυφές επιθυμίες, αλλά πάνω απ' όλα τα πιστεύω που συνοδεύουν τις εκάστοτε πράξεις.

Την πρακτική αυτή χρησιμοποιεί και το επίσημο κράτος με τις υπηρεσίες του, όταν για παράδειγμα ξαφνικά σπεύδουν όλοι να καταγγείλουν τον βίαιο οπαδισμό εντός και εκτός γηπέδων, όταν είναι σε όλους κοινό μυστικό από που απορρέει αυτή η ακατάσχετη βία.

Το επίσημο κράτος ξέρει πολύ καλά πώς να κουμαντάρει την όλη κατάσταση, πώς να εξαλείψει το φαινόμενο αυτό. Απλά δεν θέλει και τουλάχιστον σε ότι αφορά το ποδόσφαιρο, όπου είναι πολλά τα έσοδα, δεν το τολμά καν.

Το μπαλάκι λοιπόν, σε άλλους και όχι στον γενικευμένο οπαδισμό της πολιτικής ζωής του τόπου, όπου με την παραμικρή αφορμή η Βουλή μετατρέπεται σε αρένα και το υβρεολόγιο είναι ασύλληπτο.

Η νοοτροπία αυτή έχει καλλιεργηθεί σε ολόκληρη την κοινωνία παρόλο που ο κομματικός οπαδισμός έχει υποχωρήσει σαφώς συγκριτικά με τις  προηγούμενες δεκαετίες.

Η υποκρισία του ελληνικού κράτους και των μηχανισμών του φαίνεται όταν συμβαίνει κάτι, είτε σοβαρό ατύχημα είναι αυτό, είτε παράλυση του κρατικού μηχανισμού, είτε υποτιθέμενη ολιγωρία των αστυνομικών αρχών στο να περιορίσουν την ακροδεξιά βία, που τώρα τελευταία γνωρίζει μεγάλη άνθηση.

Ο οπαδισμός, από την άλλη, στην δημόσια ζωή τείνει να μετατραπεί σε κοινωνικό κανόνα από την στιγμή που σε πολλά ζητήματα καλείται κανείς να πάρει το μέρος της μιας ή της άλλης πλευράς.

Αυτό αφορά είτε τα εμβόλια, είτε την ουκρανο-ρωσική κρίση, είτε την περιλάλητη και χαρωπά προβαλλόμενη «εθνική άμυνα», είτε την εκκλησία με «τα έργα και ημέρες» της, είτε την ενδοοικογενειακή βία, είτε την διαφθορά και τις «αρπαχτές» σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

Πάντα υπάρχει, με λίγα λόγια, η μία πλευρά της «συνετής» άσκησης πολιτικής με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την παράταση των προβλημάτων, και από την άλλη η ακατάσχετη, επιλεκτικά, όμως, οργανωμένη καταστολή σε συγκεκριμένους κοινωνικούς χώρους.

Η υποκρισία διδάσκεται από τα πρώτα βήματα του πολίτη από το ίδιο το κράτος στην Ελλάδα, που μεταλαμπαδεύει στην κοινωνία το βάρος της ψευδολογίας. Υποκριτές είναι όλοι εκείνοι που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την «κατάντια της νεολαίας», όπως υποκριτική είναι και η στάση απέναντι στην ακροδεξιά και νεοναζιστική λαίλαπα που κατακτά ολοένα και περισσότερους θαυμαστές.

Όταν ένα έστω εικονικά συντεταγμένο κράτος θέλει να αντιμετωπίσει ένα κοινωνικό πρόβλημα, το κάνει με κάθε είδους μέσον και τρόπο, αρχής γενομένης της οικογένειας και του σχολείου, ως βασικοί θεσμοί διαμόρφωσης του ατόμου.

Και αυτό γίνεται συνήθως στις πολιτισμένες χώρες με κάποια στοιχειώδη επιμορφωτικά σεμινάρια και μαθήματα σε γονείς και μαθητές, σε συνδυασμό βέβαια με την κοινωνία που αντικρίζει το παιδί της κάθε οικογένειας, τις πρώτες παραστάσεις, αλλά πάνω απ' όλα τους τόπους που μεγαλώνει και διδάσκεται.

Για ποια οικογένεια, όμως, μιλάμε άραγε στην Ελλάδα, όπου ακόμη μητέρες κακοποιούνται και ξυλοκοπούνται, σε μία χώρα όπου οι εκπαιδευτικοί στην πλειοψηφία τους δεν μπορούν να κάνουν αξιοπρεπώς την δουλειά τους, μια χώρα όπου τα σχολεία και τα πανεπιστήμια το μόνο που διδάσκουν είναι η κομματική ασυδοσία και το με οποιοδήποτε τρόπο βόλεμα του εαυτού μας;

Και ποιες είναι αλήθεια αυτές οι περίφημες παραστάσεις στις πόλεις - τερατουργήματα ή απομιμήσεις της ήδη κατεστραμμένης από πολεοδομικής πλευράς και ακαλαίσθητης Αθήνας;

Οι τοίχοι της πόλης εκπαιδεύουν τους πολίτες έλεγε ο Πλάτωνας, μα το ρητό αυτό μεταφράζεται σε ρυμοτομική αθλιότητα και αδιαφορία.

Υποκρισία, λοιπόν και παρατεταμένη αδιαφορία, οπαδισμός και ατομισμός σε όλα τα επίπεδα. Με την ποδοσφαιροποίηση, της πολιτικής που τόσο εύκολα αποκαλούν οι εκάστοτε διαμαρτυρόμενοι, αλλά κατά περίπτωση προαγωγοί της υφισταμένης παρακμής, με την σεχταριστική νοοτροπία σε ότι αφορά την ανεύρεση εργασίας, τους άθλιους μισθούς και την ανισότητα σε όλα τα επίπεδα, το επίσημο ελληνικό κράτος δεν μπορεί παρά να είναι απλός παρατηρητής. Όχι γιατί δεν μπορεί να κάνει κάτι, αλλά δεν θέλει.

Η υποκριτική στάση έχει καλλιεργηθεί σε μεγάλο τμήμα της κοινωνίας. Ο οπαδισμός το ίδιο. Οι δε ελάχιστοι που ξέρουν να ξεχωρίζουν τα πράγματα, θεωρούνται στην επιεικέστερη των περιπτώσεων ελιτιστές, με άρωμα ειρωνείας φυσικά.

Ας όψεται το «εθνικόν φρόνημα» και οι αγιασμοί των πολεμικών αεροσκαφών. Και ας χάνονται νέοι άνθρωποι στους δρόμους από διάφορες αιτίες, που αφορούν, όμως, άμεσα την λειτουργία αυτού του άθλιου και υποκριτικού κράτους παρία της ΕΕ.

Ένα κράτος που δεν είναι οργανωμένο, όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά επειδή έτσι βολεύει τα εκάστοτε κυβερνώντα κόμματα, που αλαλάζουν κρυφίως για το πολιτικό κόστος στην προοπτική μιας υποτιθέμενης στοιχειώδους οργάνωσης.