Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

To έγκλημα πολέμου στην Μπούτσα της Ουκρανίας, ένα έγκλημα που διέπραξε ο ρωσικός στρατός κατά αμάχων, παραπέμπει ευθέως σε άλλες εποχές, θυμίζοντας ότι ακόμη και εν έτει 2022 που πιστεύαμε πως η ιστορία δεν θα συνεχίσει να καταγράφει εγκλήματα διαμετρήματος επί Στάλιν και Χίτλερ, υπάρχουν σχέδια για εθνικές εκκαθαρίσεις αλλά πάνω απ' όλα στοχευμένες δολοφονίες αμάχων.

Και εκεί που το δράμα αυτό εμπλουτίστηκε από την τερατώδη γκεμπελική ρωσική προπαγάνδα πως η γενοκτονία αυτή ήταν τάχα στημένη από τους Ουκρανούς, εκεί που το ρωσικό καθεστώς εξαντλεί και τα τελευταία οργιαστικά επιχειρήματα δικαιολόγησης της σφαγής για να αποφύγει την διεθνή κατακραυγή, στην Ελλάδα, οι εικόνες από την γενοκτονία στην Μπούτσα, που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για τους στόχους της ρωσικής κυβέρνησης, κάποιοι θεωρούν πως οι σχέσεις με την Ρωσία δεν θα πρέπει να διαταραχθούν.

Η σφαγή πάντως, αυτή έρχεται αρκετά χρόνια μετά την σφαγή της Σερμπρένιτσα, με εικόνες από ομαδικούς τάφους και πτώματα αμάχων στους δρόμους. Οι εικόνες αυτές που κάνουν τον γύρο του κόσμου αποδεικνύουν περίτρανα πως ο πόλεμος στα διεφθαρμένα μυαλά κάποιων αποτελεί την καλύτερη οδό και το μέσο εκβιασμού κατά των λαών.

Άλλοι βέβαια, εξακολουθούν να μιλάν για συμφέροντα και ενεργειακούς εκβιασμούς, για οικονομικά τερτίπια και κρυφές συμφωνίες, για χρηματιστήρια ασανσέρ και στοχευμένη αυξομείωση των τιμών των μετοχών.

Η ουσία, όμως, παραμένει πέρα από τις άστοχες ρήσεις για γενική και αόριστη ειρήνη, πέρα από τις θεωρίες για στημένους πολέμους και εμπλοκή του ΝΑΤΟ, που σαφώς και έχει τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του. Όμως επί του προκειμένου, ο τωρινός κίνδυνος ακούει στο όνομα Πούτιν. Και γενοκτονίες τύπου Μπούτσα σχεδιάστηκαν από το επιτελείο του.

Η σφαγή αυτή θα μείνει ούτως ή άλλως στην ιστορία, είτε κάποιος ξέρει είτε όχι για τα έργα και ημέρες του Πούτιν και τις πρακτικές του ρωσικού στρατού.

Θα μείνει για μια ακόμη φορά η απογοήτευση για την πορεία κάποιων κοινωνιών, υπό την σκληρή εποπτεία όχι μόνο αυταρχικών, αλλά τερατωδών καθεστώτων.

Στην ιστορία θα μείνει, επίσης και η εκκωφαντική σιωπή της συστημικής Αριστεράς στην Ελλάδα, που για μια ακόμη φορά προκαλεί το δημόσιο αίσθημα, μιας Αριστεράς που ξεπούλησε διαχρονικά τους αγώνες των πραγματικών και γνήσιων κομμουνιστών.

Ποτέ στην ιστορία δεν διαπράχθηκαν τεραστίου μεγέθους εγκλήματα όπως αυτά που έγιναν από τον Χίτλερ και τον Στάλιν, από τους Αμερικανούς στην Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, στιγμές στην ιστορία που θα μείνουν ανεξίτηλες στην μνήμη των ανθρώπων.

Και για να πω κάτι άλλο σημαντικό για την σφαγή στην Μπούτσα: ακόμη και για το Άουσβιτς έχουν γραφτεί πολλά που απηχούν τις φιλοναζιστικές θέσεις, ακόμη και πως δεν υπήρχαν θάλαμοι αερίων, ούτε Εβραίοι που εξοντώθηκαν μαζικά. Πώς να μην υπάρξει άραγε, ρωσική απάντηση για το τωρινό έγκλημα κατά αμάχων στην Ουκρανία; Είναι συνήθης η πρακτική της αμφισβήτησης, για να μην κηλιδωθεί η υπόληψη δικτατόρων αλλά πάνω απ' όλα εγκληματιών.

Το θέμα δεν είναι η επιδιωκόμενη απομυθοποίηση των εγκλημάτων ή η ευθεία αμφισβήτησή τους, αλλά το πώς αντιδρά ο κόσμος. Στην σφαγή της Μπούτσα υπάρχουν ονόματα και ευθεία ανάμιξη των υπαιτίων. Και δεν είναι μόνο ο Πούτιν με την κυβέρνησή του, αλλά και όλοι αυτοί που συμμετείχαν επί τόπου στην γενοκτονία.

Ίσως χρειαστεί να περάσουν χρόνια για να εντοπιστούν αυτοί που έδωσαν την διαταγή να εκτελεστούν άμαχοι. Να ανευρεθούν όλοι αυτοί μέχρι και τον τελευταίο στρατιώτη, που αντί να αγνοήσει την διαταγή και να πετάξει το όπλο ή να λιποτακτήσει, στόχευσε χωρίς πολύ σκέψη τον αθώο πολίτη.

Όχι, στο έγκλημα της Μπούτσα, η διεθνής κοινότητα δεν θα πρέπει να παραμένει άπραγη. Πάνω απ' όλα, όμως, οι λαοί δεν θα πρέπει να ξεχάσουν όλους αυτούς που αφαίρεσαν τη ζωή γυναικόπαιδων και έφτιαξαν ομαδικούς τάφους.

Είτε λέγεται Μπούτσα είτε Μαριούπολη, το σύγχρονο μαζικό έγκλημα είναι και πάλι παρών. Από τους πολίτες εξαρτάται να βρουν τους τρόπους όχι μόνο να καταδικάσουν γενικά και αόριστα, αλλά να πράξουν.

Το αυτό ισχύει και για τον ρωσικό λαό που υφίσταται ένα τυραννικό αλλά πάνω απ' όλα εγκληματικό καθεστώς, που δεν λογαριάζει στο παραμικρό την ανθρώπινη ζωή.