Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Η δημοκρατία δεν καταλύεται από τις μεθόδους και πράξεις της ακροδεξιάς που σκαρφίζεται το κάθε τι για να την απομυθοποιήσει.  

Είναι οι ίδιοι οι ψευτοδημοκράτες, αριστεροί, κεντρώοι, σοσιαλδημοκράτες και νεοφιλελεύθεροι που αποφασίζουν να την υπονομεύσουν, αποκαλύπτοντας σε τελική ανάλυση τις πραγματικές τους προθέσεις.

Η διεκδίκηση της πιο εκκεντρικής άποψης στα κοινοβουλευτικά δρώμενα δεν σημαίνει αυτόματα και προώθηση δημοκρατικών θέσεων, γιατί ακριβώς κάθε τι το εξεζητημένο δεν σημαίνει απαραίτητα και δημοκρατικό βήμα ή εφαλτήριο για περισσότερα δικαιώματα υπό ανελεύθερο καθεστώς.

Το πρόβλημα εστιάζεται πολύ απλά στην φρασεολογία και την επιχειρηματολογία, στις ενέργειες που προβαίνουν και οι οποίες οδηγούν κατευθείαν στην κατάλυση της δημοκρατίας. Δεν είναι λοιπόν, μόνο η άνοδος της ακροδεξιάς που τροφοδοτείται από λαϊκιστικές υποσχέσεις, γνωστές από την εποχή της χούντας.

Περισσότερο είναι ότι από την μεταπολίτευση και μετά ούτε δημοκρατία υπήρξε -παρά μόνον σχετική- ούτε κινήσεις για την συνολική ανακούφιση των πολιτών έγιναν, ώστε να μπορεί να μιλά κανείς για θεαματικές αλλαγές.

Το γεγονός ότι κυκλοφόρησε χρήμα την δεκαετία του ΄80 ΄90 και millennium δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε φτώχεια. Ο άνεργος και τότε δυσκολευόταν να βρει δουλειά και μόνον τα κομματικά γραφεία πωλούσαν μαζικά εκδουλεύσεις.

Από τότε μέχρι σήμερα, βέβαια, έχουν αλλάξει πολλά, η φτώχεια, όμως, επιδεινώνεται, καθώς τα εκάστοτε νέα μέτρα και περικοπές βυθίζουν στο χάος τα νοικοκυριά. Μόνο στο θεαθήναι αλλάζει κάτι, στο πώς προβάλλεται δηλαδή ο νέος κομματικός συρφετός επί το δικαιότερον, τουλάχιστον σε ότι αφορά τους διορισμούς των ημέτερων.

Έχει όντως αλλάξει αυτός ο τρόπος, υπάρχει μεγαλύτερη μυστικοπάθεια, τίποτε δεν γίνεται απροκάλυπτα και ο λόγος είναι για να μη θεωρούν και πάλι οι πολίτες τα κόμματα - πιστή αντιγραφή και κοπή των παλαιότερων.

Η συνταγή, η μέθοδος έχει αλλάξει - η ουσία όχι. Την ίδια στιγμή που η φορολογία και οι τιμές έχουν έχει φτάσει στα ύψη, εκείνη ακριβώς την ώρα επιλέγουν να επιχειρηματολογήσουν οι ψευτοδημοκράτες ότι αυτό δεν θα κρατήσει για πολύ καιρό ακόμη.

Συγκαταλέγεται και αυτή η πρακτική στα σχέδια των νέων ευρύτερων και πιο σκληρών μνημονίων, που προετοιμάζονται συνήθως ερήμην των πολιτών. Και για τις νέες περικοπές, όμως, έχουν πάντα έτοιμη μια καταπραϋντική απάντηση.

Την ίδια στιγμή, η ψευδοδημοκρατία δοκιμάζεται για μια ακόμη φορά όταν καταπατούνται βασικά δικαιώματα των πολιτών στην εργασία, και κανείς δεν κάνει το παραμικρό για να καλυτερεύσει η κατάσταση. Οι εργαζόμενοι -όσοι έχουν απομείνει ακόμα- δουλεύουν σε αντίξοες και άθλιες συνθήκες, πολλές φορές απλήρωτοι και υπό την απειλή απόλυσης.

Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια λαβωμένη από καιρό δημοκρατία, σε ένα κράτος που αν μη τι άλλο απομυζά απροκάλυπτα τον κόπο και τις οικονομίες των νοικοκυριών. Το δε κοινωνικό του πρόσωπο ήταν και είναι ανύπαρκτο.

Ακόμη και αυτή λοιπόν η ψευδοδημοκρατία δεν κλονίζεται μόνο από την ραγδαία άνοδο της ακροδεξιάς. Κοινώς, οι κήρυκές της βγάζουν μόνοι  τα μάτια τους. Σημασία, όμως, δεν έχει τι κάνουν αυτοί, αλλά τι απαντά ο πολίτης. Από την μεριά του ανέχεται ή συντηρεί την εν λόγω ψευδοδημοκρατία. Δεν αφήνει περιθώρια στον εαυτό του να την αμφισβητήσει. Και όταν το κάνει, απλά ξεσπά, μη πιστεύοντας κατά βάθος πως μπορεί κάποτε  να υπάρξει πραγματική δημοκρατία.

Αυτό και άλλα πολλά εκμεταλλεύεται η ακροδεξιά. Τα ποσοστά της σε πανευρωπαϊκό επίπεδο εκτοξεύονται στα ύψη και από κήρυκες του μίσους αυτοβαφτίζονται σε υπερασπιστές της κάθαρσης.

Γιατί ψευδοδημοκρατία είναι αυτή που ζούμε, και μέσα σε αυτήν αναπτύσσονται κάθε είδους νοσηρές αντιλήψεις. Ένα σύστημα που ανέχεται και συντηρεί τον ακροδεξιό εξτρεμισμό γιατί πολύ απλά του αφήνει ελεύθερο χώρο, υπονομεύοντας την ροπή και τάση των πολιτών προς την πραγματική ελευθερία.