Πειράζει να υπάρχει και κάποιος που ...δεν βολεύεται; Που επιμένει να ζητάει κάτι περισσότερο όταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα κυριαρχείται από το πνεύμα «ε, κάτι είναι και αυτό»;
Πάρτε για παράδειγμα τη μείωση δαπανών της Εθνικής Αντιπροσωπείας, κατά 1,5 %, που αποφάσισε ο νέος πρόεδρος της Βουλής Φίλιππος Πετσάλνικος. Χαιρετίσθηκε ως ένα θετικό βήμα ανταπόκρισης του κοινοβουλίου στις επιταγές της οικονομικής συγκυρίας. Τονίσθηκε ιδιαιτέρως ότι είναι η πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση, που η Βουλή μειώνει τις δαπάνες της.
Στην πραγματικότητα αν η νέα εξουσία θέλει να «βγάλει ξίγκι» από τη Βουλή, δεν έχει παρά να προχωρήσει, με το νέο εκλογικό νόμο που ετοιμάζει, στη μείωση του αριθμού των Βουλευτών. Το Σύνταγμα αφήνει πλήρη άνεση προς τούτο, αφού δεν επιτάσσει ακριβή αριθμό αλλά θέτει μόνο οροφή (όχι πάνω από τριακόσιους) και δάπεδο (όχι λιγότερους από διακόσιους).
Δεν μπορεί να λειτουργήσει το κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα με λιγότερους εθνοπατέρες; Τι γίνεται αλλού;
Ας πάρουμε κάποιες χώρες που έχουν πληθυσμό σχεδόν ίσο με το δικό μας. Το Βέλγιο, με 10,5 εκατομμύρια κατοίκους και παρά το γεγονός ότι πρέπει να εκπροσωπηθούν στο κοινοβούλιο δύο εθνότητες Φλαμανδοί και Βαλόνοι- και μια σημαντική γλωσσική μειονότητα, οι Γερμανόφωνοι, έχει μόνο 150 βουλευτές. Η Πορτογαλία με 10,7 εκατομμύρια ψυχές, έχει 222.
Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση της Σουηδίας χώρας προτύπου για τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου- που με πληθυσμό 9,1 εκατομμυρίων, διαθέτει 349 βουλευτές. Μόνο που, αν και περισσότεροι από τους δικούς μας, οι Σουηδοί βουλευτές κοστίζουν, στους φορολογούμενους της χώρας τους, πολύ μικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ, από όσο ξοδεύουμε εμείς για τους δικούς μας. Διότι έχουν μεν διευκολύνσεις υποστήριξης στην άσκηση του έργου τους, αλλά είναι άγνωστες γι αυτούς οι προνομιακές παροχές. Είτε σε αυτοκίνητα, είτε σε φορολογικές ατέλειες. Και φυσικά η Βουλή δεν έχει την πολυτέλεια να διαθέτει δικό της τηλεοπτικό δίκτυο. Οι δε αμοιβές για επιστημονικούς συνεργάτες «πιάνουν τόπο». Γιατί πρόκειται πράγματι για αξιοκρατικές επιλογές ανθρώπων που προσφέρουν επιστημονική δουλειά. Και όχι για εξασφάλιση ενός επιπλέον μισθού στην οικογένεια, με «αξιοποίηση» συζύγων, τέκνων, αδελφών ή άλλων συγγενών.
Αν πράγματι θέλουμε να κάνουμε οικονομία, κάτι καλύτερο από το 1,5 % μπορούμε να πετύχουμε.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
giorgis@massavetas.gr