Του Φίλιππου Ζάχαρη
filippos.zaharis@yahoo.gr)


Οι δηλώσεις δια στόματος Χαρδούβελη ότι τα μνημόνια έφτασαν στο τέλος τους και ότι η ελληνική οικονομία έχει κάνει σαφείς προόδους, σε συνδυασμό με την εκφρασθείσα εμπιστοσύνη της αγοράς στην κυβερνητική πολιτική, όχι απλά προκαλούν εντύπωση αλλά για μια ακόμη φορά αποκαλύπτουν το μέγεθος της παραπλάνησης από τη μεριά της κυβέρνησης σε ότι αφορά τη λήψη μέτρων βάσει των δεσμεύσεων απέναντι στην τρόικα. Το γεγονός ότι ο κος Χαρδούβελης λίγο πολύ παρουσιάζει ως παγιωμένη την κατάσταση στα οικονομικά και σταθερή την οικονομία και τους δείκτες της, δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά μια ακόμη εικοτολογία για χάρη της πολιτικής λιτότητας που επί έξι συναπτά έτη έχει διαλύσει τη χώρα.
Πώς και με ποιο τρόπο ανάσανε η χώρα και έχει πλέον εισέλθει στην αναπτυξιακή διαδικασία δεν μας το εξηγεί ο υπουργός των Οικονομικών. Πώς και με ποιο τρόπο θα σταματήσουν να φεύγουν τα καλύτερα μυαλά από τη χώρα στο εξωτερικό και η ανεργία θα πέσει κάτω από το 27%, σε συνδυασμό με την αγοραστική δύναμη που θα είναι ο δείκτης της ανάπτυξης, δεν μας απαντά. Αυτό που βλέπουμε κάθε φορά είναι θεωρίες επί θεωριών για το χρέος και το δανεισμό, σε συνδυασμό με μια γενική και αόριστη ικανοποίηση των κυβερνητικών στελεχών και μια λυσσαλέα επίθεση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, λες και το μόνο μέλημά τους είναι πώς να μην κυβερνήσει τη χώρα.
Χωρίς να θέλω βέβαια, να αθωώσω και τις κινήσεις του τελευταίου ή τα χαϊδολογήματα με κόμματα που τον χωρίζει ιδεολογική άβυσσος, δεν θα μπορούσα να μην παραδεχθώ ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται σε λάθος κατεύθυνση, αφού ούτε τα πλάνα του για την οικονομία πείθουν, ούτε η κάθε τόσο επίκληση της αλληλεγγύης έχουν μεταπείσει χιλιάδες Έλληνες να εγκαταλείψουν τη χώρα χάριν της όποιας νέας αρχής.
Η πραγματικότητα, με λίγα λόγια, είναι τελείως διαφορετική και καθημερινά ολοένα και περισσότεροι Έλληνες σπεύδουν να εργαστούν σε κάποια χώρα της ΕΕ, ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή. Η χρεοκοπία στην Ελλάδα δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και πολιτική. Ο λόγος των κομμάτων και οι μπροσούρες τους αδυνατούν να πείσουν την πλειοψηφία να βάλει πλάτη και να εργαστεί για το καλό της χώρας. Οι δε καθημερινές αψιμαχίες στο άδειο κοινοβούλιο δεν έχουν κανένα ρυθμιστικό ρόλο, αφού αφενός τα έδρανα είναι άδεια και αφετέρου και ο τελευταίος σε αυτή τη χώρα γνωρίζει ότι ο καθένας απλά κοιτά να σώσει τον εαυτό του. Η δε αγορά που με τόση ζέση επικαλούνται κάθε φορά δεν ανακάμπτει ούτε με την εκάστοτε αγορά των νέων iphones, μια συνήθεια που καλλιεργεί ο κατακερματισμένος καπιταλισμός στο όνομα της σωτήριας γι αυτόν υπερκατανάλωσης, ούτε με τις όποιες προσφορές σε tablets και μίνι - laptop στο όνομα της μοδάτης νέας Έλλάδας, της χώρας που οι κάτοικοί της δεν έχουν να φάνε, αλλά δύο στους τρεις των πολιτών της μεσοαστικής τάξης θα παίζουν με τα καινούργια κινητά στο όνομα της μαζικής αποβλάκωσης. Αυτά, βέβαια, είναι απόρροια του συσσωρευμένου κέρδους της Δύσης ή του ξεπλύματος μαύρου χρήματος σε κρίσιμες περιοχές του πλανήτη, όπου ελεεινά ημερομίσθια σύρουν την άτρακτο του καπιταλισμού σε Ανατολή και Δύση.
Όμως, για να επιστρέψουμε στα προηγούμενα, ανάπτυξη δεν γίνεται ούτε από το ελεύθερο Wi-Fi, ούτε από την ηλεκτρονική συνταγογράφηση που πλασάρεται περίπου ως μοναδικό επίτευγμα της πολιτικής της κυβέρνησης, ούτε από τις επενδύσεις των Αράβων και τα ξεπουλήματα γης στο όνομα της ανάπτυξης, με απόντα τον κοινωνικό ιστό. Η κυβέρνηση, βέβαια, δια στόματος Χαρδούβελη έχει κάθε λόγο να πανηγυρίζει, αφού αντέχει σχετικά και έχει το θάρρος να αποκλείει εκλογική αναμέτρηση, παρά το γεγονός ότι η αγορά δεν έχει κάνει το παραμικρό βήμα προς την αναπτυξιακή κατεύθυνση.
Πού το βρίσκει λοιπόν, το θάρρος ο κάθε κος Χαρδούβελης ή ο ίδιος ο πρωθυπουργός να δίνουν συνεντεύξεις πως τάχα η χώρα βγαίνει από την κρίση; Μα από την ιδιώτευση και την μη αυτοοργάνωση των πολιτών, από την απάθεια μέχρι την μοιρολατρική υπομονή και αποδοχή των οικονομικών βαρών γιατί «μάλλον δεν γίνεται διαφορετικά», όπως ισχυρίζονται αρκετοί πολίτες που στις δημοσκοπήσεις στηλιτεύουν την κυβερνητική πολιτική, αλλά στις κάλπες την υποστηρίζουν. Η διπροσωπία είναι χαρακτηριστικό της μικροαστικής τάξης στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες. Αυτό κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει και είναι αυτό που επιθυμούν τα κόμματα: Να φωνάζει κανείς μόνο μέχρι τις εκλογές και έπειτα να βυθίζεται στην εκκωφαντική σιωπή. Γιατί λοιπόν, να μην θριαμβολογεί και ο κος Χαρδούβελης ότι «τέλειωσαν τα μνημόνια;» Γιατί να μην κομπάζει περήφανος ο πρωθυπουργός πως κυβερνά τη χώρα χωρίς μεγάλες απώλειες; Κοινώς, αγαπητοί φίλοι και φίλες κάπου στηρίζουν ετούτη τη σιγουριά. Ας ψαχτούμε όλοι μας, να δούμε κατά πόσο θέλουμε να εγκαταλείψουμε τα ασφαλή κλουβιά μας, όπου κάθε μέρα αυτός που ανοίγει το πορτάκι, μας πετά και από ένα ψίχουλο για να μην τα τινάξουμε. Και αυτό το αποκαλούμε ζωή.