Λόγος πολύς γίνεται εσχάτως για «εθνική συνεννόηση». Η οποία προβάλλεται από διάφορες πλευρές, ως μέγα ζητούμενο. Και είναι πράγματι αναγκαία. Αλλά είναι οικτρώς απλησίαστη σε έναν τόπο όπου, διαχρονικώς, οι εθνικές προσεγγίσεις επιτυγχάνονται, φευ, μόνον την επομένη εθνικών συμφορών.

Για ανάγκη «εθνικής συνεννόησης» έστω στα ελάχιστα, μίλησε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας κατά τη συνάντηση που είχε με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα. Για την ίδια ανάγκη μίλησε, κατά την αποχαιρετιστήρια ομιλία του, ο απερχόμενος του υπουργείου εθνικής Αμύνης, Δημήτρης Αβραμόπουλος. Τα ίδια μας είπε, μεσούντος του Οκτωβρίου και ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης. Και από κοντά η κυβερνητική εκπρόσωπος Σοφία Βούλτεψη να κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «υπονομεύει την εθνική συνεννόηση».

Χωρίς να υποτιμώ κανέναν από τους προαναφερθέντες, δίνω μικρότερη σημασία στις δικές τους περί «εθνικής συνεννοήσεως» τοποθετήσεις, από όση δίνω σε δυο περί του θέματος τοποθετήσεις ανθρώπων που δεν έχουν την ιδιότητα του εν ενεργεία πολιτικού. Κινουμένων, με εντελώς διαφορετική τροχιά και «σημαία» έκαστος, στον περίγυρο της πολιτικής. Ενός πρώην υπουργού και ενός οικονομολόγου. Με τον πολιτικο να κατατάσσεται στους «συστημικούς», αλλά με περγαμηνές τολμητία. Και τον οικονομολόγο να έχει τη σφραγίδα του αντισυστημικού που τα βλέπει «όλα μαύρα».

Εν αρχή ην το χρέος. Και όποιος παραβλέπει ότι το μέγα πρόβλημα της χώρας είναι η βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους και οι ρυθμίσεις του ιδιωτικού, είτε εθελοτυφλεί, είτε εν γνώσει του καταφευγει στα ψέματα. Γι αυτό θεωρώ ότι η σύμπτωση του Αλέκου Παπαδόπουλου από την μία πλευρά και του Γιάννη Βαρουφάκη από την άλλη, είναι αξιοπρόσεκτη και πρέπει να μας προβληματίζει.

Εκείνο στο οποίο συμφωνούν και οι δύο είναι ότι χωρίς εθνική συνεννόηση για τους χειρισμούς, χωρίς καθαρή εθνική γραμμή πλεύσης, με ζητούμενο την απομείωση του εξωτερικού χρέους της χώρας, είτε την πούμε «κούρεμα», είτε «ρύθμιση», είτε όποια ονομασία και να της δώσουμε, όλες οι θυσίες θα πάνε χαμένες. Και αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. Ιδίως επειδή οι πράγματι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις δεν έχουν γίνει, καθώς η πολιτική ηγεσία ενδιαφέρεται όχι για το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα, αλλά για το βραχυπρόθεσμο «πολιτικό κόστος». Είτε του κόμματος, είτε και κάθε πολιτευομένου προσωπικώς. Διό και παρακολουθούμε τις κωμικοτραγικές καταστάσεις με τις αλληλοεπιθέσεις μεταξύ υπουργών. Λαϊκιστές, γαρ, υπάρχουν παντού.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr