Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Άνοιξαν οι αγορές στην Ελλάδα και πολλοί όμιλοι ξένων εταιρειών ήρθαν να αγοράσουν σε φθηνές τιμές ολόκληρες εκτάσεις φιλέτα, χωρίς κανέναν ενδοιασμό και αναστολή για τις όποιες εκκρεμότητες που συνοδεύουν τις αγορές αυτές, που συνήθως γίνονται με ατιμωτικούς όρους για τη χώρα και εξαιρετικά ευνοϊκές συνθήκες για τους εκάστοτε αγοραστές. Είναι η πιο κατάλληλη περίοδος για τις αγορές αυτές, όταν στη χώρα που ελπίζει από το οποιοδήποτε ρευστό, οι διαπραγματεύσεις για τις αγοροπωλησίες γίνονται σε καθεστώς εκβιασμού, με το επιχείρημα του στυλ «όσο-όσο ή τίποτα», ή με προϋπόθεση τις φοροελαφρύνσεις που τις συνοδεύουν. Επενδύσεις σε κάθε είδους τομέα από τους ξένους λοιπόν, που έχουν εξετάσει από καιρό το αν συμφέρει ή όχι, η έναρξη σε ελληνικό έδαφος της όποιας επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Γιατί οι υπολογισμοί έγιναν προσεκτικά και έχουν εξεταστεί όλες οι παράμετροι. Η Ελλάδα ως κομβικό σημείο, ως πέρασμα στην Μέση Ανατολή και την Δύση, ως σημείο αναφοράς για την διακίνηση προϊόντων με φθηνό κοστολόγιο, ως τόπος παραμονής προσφύγων αποδιωγμένων από τις χώρες τους για περιβαλλοντικούς και πολιτικούς λόγους, δεν αποτελεί παρά την λύση για τους κάθε λογής επενδυτές, που αγοράζουν σε εξευτελιστικές τιμές σε υφεσιακή περίοδο, η μεσσιανική λύση σε εποχές φτώχειας και στέρησης. Οι αγορές λοιπόν, είναι ανοιχτές, όχι, όμως, για τους μικρομεσαίους και την λαϊκή κατανάλωση. Στην πραγματικότητα, είναι ανοιχτές για την εξαγορά όσο όσο και με πρόσχημα την προσφορά ρευστού σε εποχές λιτότητας, φαντάζουν ως ιδανική πρόοδος στην χώρα της παρατεταμένης ανοχής. Ολόκληρες περιοχές φιλέτα προσφέρονται εδώ και καιρό ως δώρο σε βαθύπλουτους επενδυτές που έχουν λαμβάνειν από την όποια περαιτέρω μεταπώληση στις υποτιθέμενες εποχές της ανάπτυξης.

Εκείνες τις εποχές, που και πάλι δεν θα ευνοηθεί το ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο, μιας και οι συναλλαγές θα ξεφύγουν κατά πολύ από τα ελληνικά εδάφη και οι αγοροπωλησίες θα λάβουν χώρα μακριά από την κουτσουρεμένη ελληνική αγορά. Τα κέρδη θα είναι παρά για τα κονσόρτσιουμ εκείνα που πόνταραν σταθερά στο φθηνό εργατικό δυναμικό μιας χώρας που ο βασικός μισθός κυμαίνεται πλέον σε εξευτελιστικά επίπεδα. Και μιας και η ζωή κυλά σε παρόμοιους ρυθμούς, τα κέρδη γέρνουν πάντα προς την πλευρά των φιλόδοξων επενδυτών, που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και πού.

Με πρόσχημα την δημιουργία θέσεων εργασίας, με επιχείρημα την νέα επενδυτική δραστηριότητα στην χώρα της οικονομικής ένδειας, και με άλλοθι την ρευστότητα που απουσιάζει από καιρό, τα φιλέτα ξεπουλιούνται όσο-όσο και οι αγοραστές τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση. Θα έλεγε κανείς πως η όλη ιστορία παραπέμπει σε ξέφραγο αμπέλι, με τους πολίτες να μην γνωρίζουν σχεδόν τίποτε και τις συνδιαλλαγές να διεξάγονται αφειδώς, με στόχο το ελάχιστο κέρδος ή την κατ΄ευφημισμό ανάπτυξη. Σκέπτεται, λοιπόν, κανείς: Ποιος είναι ο κερδισμένος απ' όλη την ιστορία; Ποιοι καρπούνται από την παρατεταμένη κρίση στο όνομα μιας αόριστης μελλοντικής ανάπτυξης; Και, όμως, υπάρχουν οι κερδοφόροι όμιλοι εταιρειών. Αυτοί που αγοράζουν και βγάζουν τα τριπλάσια στο όνομα της κρίσης. Ανάπτυξη το λένε αυτό οι εκάστοτε κυβερνώντες. Βήματα προς τα εμπρός και χαριστική ρευστότητα στις αγορές που ασθμαίνουν από καιρό.

Φιλέτα και φιλέτα παραδίδονται προς εκμετάλλευση και οι πανηγυρισμοί καλά κρατούν. Εκτάσεις που περιμένουν τους ξένους επενδυτές, για να διαμορφωθούν σε ιδιωτικά ησυχαστήρια, εκεί που άλλοι υποδεέστεροι ξένοι θα υπηρετούν καταλαμβάνοντας τις φθηνές από πλευράς κόστους θέσεις εργασίας και άλλοι θα απολαμβάνουν τις διακοπές στην ηλιόλουστη χώρα με την δουλοπρεπή νοοτροπία. Και αυτό που θα μείνει στο τέλος δεν θα είναι άλλο από το επιχείρημα ότι δεν έχουμε ακόμη ξεφύγει από τον ζυγό της 400χρονης σκλαβιάς, γκιαούρηδες όπως πάντα. Ένα επιχείρημα, που τείνει να σκουριάσει από την πολύ χρήση.