Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Προχωρώντας με γοργούς ρυθμούς προς τον νέο χρόνο, φορτωμένοι με μεγάλες ανακατατάξεις και ανατροπές στο κοινωνικοοικονομικό πεδίο, όχι μόνο οι Έλληνες, αλλά και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους από τις ασκούμενες σφικτές οικονομικές πολιτικές που έχουν αλλάξει άρδην τη ζωή τους, μεταβάλλοντάς την σε εφιάλτη, κάνοντας όλους να εκλιπαρούν για τα παλαιότερα χρόνια, να αναπολούν στιγμές προσχηματικής ξεγνοιασιάς, τότε που οι τράπεζες ζέσταιναν τις μηχανές τους, προσφέροντας αφειδώς πλαστικό χρήμα με αντάλλαγμα τη μόνιμη υποδούλωση ανθρώπων που προσκυνούσαν τον υπερκαταναλωτισμό.

Η απόρροια όλου αυτού του πονηρού σχεδιασμού δεν είναι παρά η ανεργία του σήμερα, η υποαπασχόληση και οι μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας. Όλα αυτά που φαινομενικά οι πολίτες δεν περίμεναν και που προσδίδουν μια άλλη διάσταση στην καθημερινότητα, όλα αυτά καλούνται να τα βιώσουν χωρίς πολλές αντιρρήσεις γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει κανείς για να τους δώσει απάντηση. Η νέα εποχή που ξεκίνησε εδώ και μια δεκαετία περίπου, όταν ο καπιταλισμός έφτασε στο ανώτατο σημείο αισχροκέρδειας και εκμετάλλευσης, ώστε να κινδυνεύει να αποδομηθεί από τις μάζες, ο νέος αυτός εφιάλτης, που ανέφερα, βάζει τον κόσμο στη διαδικασία να απολογηθεί για τις σπατάλες και την άσωτη ζωή των προηγούμενων δεκαετιών, αλλά πάνω απ' όλα να μετανιώσει για τις μέχρι τώρα επιλογές του.

Είναι αυτός ο ίδιος καπιταλισμός που έκανε την απότομη στροφή, όταν έφτασε στο σημείο να αυτοκαταστραφεί, κινητοποιώντας τις εφεδρείες και τα κρυμμένα όπλα του, μιας και ούτε οι πόλεμοι δεν έφταναν πια να τον συντηρήσουν. Τα κάθε λογής γεράκια συσκέφθηκαν τότε πυρετωδώς και είπαν να δοκιμάσουν για μια ακόμη φορά μια τεχνητή κρίση, στο όνομα της οποίας οι λαοί θα έσκυβαν και πάλι το κεφάλι. Και πραγματικά αυτό έκαναν.

Αφού πρώτα τα έβαλε ο καθένας με τον εαυτό του, αφού ορκίστηκε πως δεν θα κάνει πια ασύδοτες σπατάλες και θα είναι ευχαριστημένος με τους μισθούς πείνας του σήμερα, ο καθένας άρχισε να αναζητά λυτρωτικές λύσεις σε έναν λαβύρινθο χωρίς εξόδους διαφυγής. Αυτό έπραξαν οι πολίτες, γιατί πολύ απλά, τους διεμήνυσαν πως δεν υπάρχει πια άλλη ελπίδα, παρά να υπομείνουν τη νέα κρίση. Και όλα αυτά έγιναν πιο εύκολα γιατί τα οράματα είχαν από καιρό σβήσει. Το έργο των τοποτηρητών αλλά και των πανίσχυρων οικονομικών ομίλων έγινε πολύ πιο εύκολο, με δεδομένο ότι οι αντιστάσεις είχαν μειωθεί αισθητά. Οι πολίτες, με λίγα λόγια, έπεσαν πρώτα σε κατάθλιψη και έπειτα δήλωσαν παραίτηση γιατί το μόνο που ήθελαν ήταν να δουλεύουν για το ελάχιστο, αρκεί να δουλεύουν.

Όλη αυτή η κρίση που φούντωσε τα τελευταία χρόνια και που μετέτρεψε την Ευρώπη σε περίκλειστο φρούριο, όλη αυτή η νέα πολιτική λιτότητας που σάρωσε και σαρώνει όλα τα κράτη, αφενός καθήλωσε τους πολίτες και αφετέρου πρόσφερε στις εξουσίες απλόχερα τη δύναμη για να επιβάλλουν τις πολιτικές τους χωρίς κανένα εμπόδιο. Ουσιαστικά το μόνο εμπόδιο σήμερα είναι οι μεγάλες προσφυγικές ροές, που η επεκτατικότητα του καπιταλισμού δημιούργησε, οι πόλεμοι και η δυστυχία που προκλήθηκαν από την επιθετικότητα του κεφαλαίου, από τη σαρωτική εξουσιαστική δομή του νεοφιλελευθερισμού. Και αν κάποιοι μιλούν για επάνοδο του κρατικού καπιταλισμού, αν σήμερα φαντάζει επαναστατική θέση η κάθε ρήση για επαναφορά του σοβιετικού μοντέλου με τα εκατομμύρια των δολοφονημένων και εξαφανισμένων, αυτό δεν είναι παρά απόρροια της τεράστιας και παταγώδους αποτυχίας του αμερικανοτραφούς καπιταλισμού, αλλά και του ευρωπαϊκού νεοσυντηρητισμού με το πλέον απάνθρωπο πρόσωπο.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, οι μάζες πρέπει να αναδιοργανωθούν, να σηκώσουν το βάρος της απάθειας της πλειοψηφίας και να απομυθοποιήσουν κάθε μορφή καπιταλισμού, ιδιωτικού ή κρατικού. Μπαίνοντας πια στο 2016, τα περιθώρια από την πανηγυρική επικράτηση της ιδιώτευσης έχουν στενέψει. Δεν υπάρχει πια άλλη υπομονή, ούτε διάθεση για μια νέα μίζερη ζωή. Αρκετοί πολίτες το έχουν καταλάβει. Ακόμη δε και αυτοί που επιθυμούν την απάνοδο του υπερκαταναλωτισμού, σιγά σιγά στις φτωχές ειδικά χώρες, ακολουθούν άλλη πορεία. Το στοίχημα λοιπόν, θα κερδηθεί μετά τις όποιες άνισες μάχες; Θα μαζέψουν άραγε, όλοι τα κομμάτια τους και θα πορευθούν με διαφορετική πυξίδα; Οι προφήτες τη σημερινή εποχή έχουν εκλείψει. Απομένει μόνο ο αυθορμητισμός των μαζών και η ευθυκρισία τους. Σε κάθε περίπτωση, η αποτίναξη του νέου δόλιου σχεδίου υποδούλωσης, που ακούει στο όνομα λιτότητα.