Επιτέλους. Αντί για τις συνηθισμένες αερολογίες, παρακολουθήσαμε ένα λόγο υπεύθυνο και τεκμηριωμένο. Με την εμφάνισή της στο Βερολίνο, η νέα υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσίογλου,

έδωσε, κατά την συνέντευξη τύπου που παραχώρησε, δείγματα γραφής για το πώς πρέπει να είναι δομημένος ο υπεύθυνος πολιτικός λόγος. Παρέχοντας, σε κάθε καλόπιστο, την δυνατότητα να αποκομίσει μια καθαρή εικόνα για το πώς έχει διαμορφωθεί η ζωή των εργαζομένων στη χώρα μας.

Σε αντίθεση με τις εξωραϊστικές πομφόλυγες στις οποίες επιδιδόταν ο παρφουμαρισμένος προκάτοχός της, ο πολύς Κατρούγκαλος, η νέα υπουργός, την οποία πολλοί αντιμετώπισαν εξαρχής εχθρικώς, κυρίως επειδή είναι γυναικά και πολύ νέα, παρουσίασε, με στοιχεία, την πραγματική εικόνα της «αγοράς εργασίας» στην Ελλάδα. Μια εικόνα που κατατάσσει τους Έλληνες εργαζόμενους ανάμεσα στους πτωχότερα αμειβόμενους της Ευρωπαϊκής Ένωσης:

125.000 εργαζόμενοι αμείβονται με λιγότερα από 100 ευρώ το μήνα και άλλο ένα εκατομμύριο με λιγότερα από 1.000 ευρώ μηνιαίως.

Ο κατώτατος μισθός μειώθηκε κατά 22%, και κατά 32% για τους νέους κάτω των 25 ετών.

Οι μειώσεις στους κατώτατους μισθούς δεν βοήθησαν στην επανένταξη των ανέργων στην αγορά εργασίας, αντιθέτως αύξησαν τα ποσοστά της ανεργίας, από 7% το 2009 στο 27,9% το 2013, ενώ η ανεργία των νέων διαμορφώνεται περίπου στο 50% το 2016.

Αυξήθηκε σημαντικώς η μετανάστευση υψηλά καταρτισμένου νεανικού εργατικού δυναμικού.

Περισσότερο από το 50% των προσλήψεων το 2015 αφορούν «ευέλικτες μορφές απασχόλησης», με αποτέλεσμα να αυξηθεί δραματικά ο αριθμός αυτών που ονομάζουμε «φτωχοποιημένοι εργαζόμενοι», ενώ επίσης αυξήθηκε κατά πολύ και η αδήλωτη εργασία.

Από το 2010 έχουν γίνει αρκετές «μεταρρυθμίσεις» στον τομέα των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα ήταν η κατάρρευση του συστήματος των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Αυτή την στιγμή υπάρχουν εν ισχύ μόνο οκτώ κλαδικές συμβάσεις εργασίας.

Αυτή είναι η αλήθεια, που καταρρίπτει την ψευδή φιλολογία ότι τάχα, η πτώση των αμοιβών εργασίας σε τριτοκοσμικά επίπεδα, εξασφαλίζει αυτομάτως την ανάπτυξη μέσω της προσέλκυσης επενδύσεων που ποντάρουν στα «φτηνά χέρια».

Το ξαναλέω. Αν ήταν έτσι, η Μπουργκίνα Φάσο ή το Τόγκο, θα ήταν ο παράδεισος των επενδυτών. Με τέτοιες επιλογές, αντί για την ανάπτυξη επέρχεται μόνον η εξαθλίωση, η ανεργία, η ανασφάλεια, η κοινωνική ζούγκλα. 

       Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

 giorgis@massavetas.gr