Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Σε σύγκρουση οδηγείται η κυβέρνηση με τους αγρότες και δεν είναι η πρώτη φορά που η σύγκρουση αυτή δεν θα φέρει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, γιατί πολύ απλά η κυβέρνηση υλοποιεί προγράμματα και δεσμεύσεις απέναντι στους δανειστές και όλες οι επαγγελματικές τάξεις θα είναι αδύνατον να αποδεχθούν περαιτέρω λιτότητα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι μια ακόμη κυβέρνηση, που όχι απλά δεν πήγε κόντρα στις αξιώσεις των εταίρων, αλλά αναπαρήγαγε με έναν ακόμη ευφάνταστο τρόπο τις αξιώσεις τους.

Αποδεικνύεται λοιπόν, στην πράξη, ότι το όλο θέμα δεν σχετίζεται με την όποια «αριστερή» κυβέρνηση, αλλά με το ποιος ή ποιοι θα εφαρμόσουν αναίμακτα τις απίστευτες αξιώσεις των δανειστών. Ο κόσμος δεν έχει κανένα λόγο πλέον να πιστέψει τα κόμματα, γιατί πολύ απλά κανένα δεν προτείνει έξοδο από την κρίση. Τουναντίον, οι πολίτες φορτώνονται ολοένα και περισσότερα λάθη των κυβερνήσεων και αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους.

Αν τα τελευταία χρόνια υπήρξε πρόνοια για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, τώρα πλέον θα πρέπει να μεριμνήσουν και για τα αμέτρητα ολικώς κατεστραμμένα νοικοκυριά, που όχι απλά δεν μπορούν να τα φέρουν βόλτα, αλλά επιβιώνουν από συσσίτια και πενιχρές οικονομικές ενισχύσεις. Αυτό που κατάφεραν οι κυβερνήσεις από το 2010 και μετά, είναι να διαλύσουν την χώρα και να θεωρητικολογούν με βάση όχι το τι μπορεί να πληρώσει ο κόσμος, αλλά πόσα. Και αυτά τα ποσά είναι κάθε φορά εξωφρενικά, σε σημείο που ακόμη και οι ίδιοι που τα ζητούν, δεν το χωνεύουν.

Μια κατ΄ ευφημισμόν, λοιπόν, αριστερή κυβέρνηση δίνει μια ακόμη σπρωξιά στους πολίτες και τους ωθεί στον γκρεμό. Τα δε επιχειρήματα είναι από αστεία έως φαιδρά. Αξιώνουν την αποδοχή των μέτρων από τους πολίτες, την στιγμή που όταν ήταν στην αντιπολίτευση σήκωναν τα επαναστατικά λάβαρα. Από την άλλη πλευρά, η ΝΔ που «σπρώχνεται» από τα ΜΜΕ ως πρώτο κόμμα, ξεκινά μια πανστρατιά, προκειμένου να εξασφαλιστεί η κομματική συνοχή, χωρίς να τάζει μέχρι στιγμής τίποτε απολύτως, δεδομένου ότι δεν έχει τι ακριβώς να υποσχεθεί.

Η κοροϊδία και η εξαπάτηση λοιπόν, κρατάν καιρό και το ζήτημα δεν είναι ποιος κοροϊδεύει ποιον, αλλά το πώς. Ούτως ή άλλως, καμιά κυβέρνηση πλέον δεν μπορεί να πείσει τον μέσο πολίτη ότι πράττει το σωστό, καθώς αυτό που καθιερώνεται, είναι μια μόνιμη λιτότητα και συνεχείς περικοπές. Το ζήτημα λοιπόν, για την εκάστοτε κυβέρνηση, δεν είναι αν θα περικόψει, αλλά με ποιο τρόπο.

Ο Αλέξης Τσίπρας, στο μεταξύ, αναζητά εμπορικές και επενδυτικές συμμαχίες στο Ιράν, μια χώρα όπου καταπατώνται εν έτει 2016 αναφανδόν ανθρώπινα δικαιώματα των κοινωνικών μειοψηφιών, που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ υπεραμύνθηκε στο παρελθόν. Αλλά, ως γνωστό, άλλο να είσαι αντιπολίτευση και άλλο κυβέρνηση. Οι συμβιβασμοί που γίνονται στην αστική Δημοκρατία είναι από μεγάλοι έως τερατώδεις, από προκλητικοί μέχρι εξωφρενικοί.

Η αρχή έγινε από το καλοκαίρι και από τα καθιερωμένα πλέον capital controls. Οι πολίτες το συνήθισαν και αυτό και πλέον σκέφτονται αν και πότε θα κάνουν τον επόμενο συμβιβασμό.

Γιατί καθώς φαίνεται, οι στερήσεις  έχουν ακόμη μέλλον, το ίδιο όπως και η επιβαλλόμενη λιτότητα. Όταν μάλιστα, όλα τούτα πασπαλίζονται και από πενιχρές ενέσεις ρευστότητας, όταν μικρές απόπειρες ανακούφισης του πληθυσμού με φιλοδωρήματα και υποσχέσεις για καλύτερες ημέρες εντός του 2016, φιλοδοξούν να αλλάξουν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ο μέσος πολίτης αναρωτιέται αν η προαναφερόμενη κοροϊδία έχει μέλλον και δη ζοφερό.

Αν με λίγα λόγια, οι νέες μνημονιακές δεσμεύσεις θα τον στείλουν στο πυρ το εξώτερον, στην ανεργία, την φτώχεια και την αστεγία. Ή μάλλον παύει να αναρωτιέται, καθώς όλα τούτα είναι για μια ακόμη φορά προ των πυλών. Για την κυβέρνηση όμως και δη την αριστερή το πρόβλημα είναι να εφαρμοστεί η λιτότητα με το μικρότερο δυνατό κόστος, με τις ελάχιστες απώλειες. Προέχει η υλοποίηση των δεσμεύσεων και ας πέφτουν κορμιά στους δρόμους. Εκεί έχει φτάσει το πράγμα.