Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ, με τη συνέντευξή του σε μερικές από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές εφημερίδες, είπε το αυταπόδεικτο. Ότι δηλαδή οι μακελλάρηδες που αιματοκύλισαν πρώτα το Παρίσι και μετά τις Βρυξέλλες, δεν είναι εισαγόμενοι. Είναι μουσουλμάνοι που ζουν στην Ευρώπη και μάλιστα δεύτερης γενιάς. Παιδιά μεταναστών που φοίτησαν μεν στα ευρωπαϊκά σχολεία, αλλά δεν ενσωματώθηκαν στις κοινωνίες των χωρών που έγιναν «δεύτερη πατρίδα» τους.

Το πόσο έχει αποτύχει η πολιτική της ενσωμάτωσης των μουσουλμάνων, στις δυτικές κοινωνίες και τον πολιτισμό τους, καταγράφεται από πολλές έρευνες που έγιναν σε μουσουλμανικούς πληθυσμούς της Ευρώπης. Μια έρευνα που έγινε από το βρετανικό ερευνητικό κέντρο Policy Exchange σε περισσότερους από χίλιους Βρετανούς μουσουλμάνους, έδειξε ότι τέσσερις στους δέκα νεαρούς, ηλικίας 16-24 ετών προτιμούν να ζουν υπό το καθεστώς της σαρία παρά με τους νόμους του βρετανικού κράτους. Και ο φανατισμός έφτανε ως το να υποστηρίζουν ότι όσοι «αποστατούν» από το Ισλάμ, θα πρέπει να θανατώνονται.

Σε άλλη έρευνα, που έγινε για λογαριασμό του BBC, μετά τη σφαγή του Charlie Hebdo στο Παρίσι, περισσότεροι από το ένα τέταρτο των ερωτηθέντων εξέφρασαν την ...συμπάθειά τους προς τα κίνητρα των σφαγέων. Και πάντως, ένας στους τρεις έκρινε τα κίνητρα των τρομοκρατών ως «κατανοητά».

Το πρόβλημα λοιπόν, υπάρχει στα σπλάχνα της Ευρώπης. Υπήρχε σε ηπιότερη μορφή από παλιά. Φάνηκε να υποχωρεί, όσο υποχωρούσε και η αποικιοκρατική δράση της Βρετανίας, της Γαλλίας, του Βελγίου, της Ολλανδίας. Αλλά το παλιό μίσος κατά των αποικιοκρατών ξαναφούντωσε και πολλαπλασιάστηκε με τους «καουμπόικους» τρόπους δράσης, στη Μέση Ανατολή και την Λιβύη, αρχικώς  των Μπους και Μπλερ, εν συνεχεία των Κλίντον, Σαρκοζί και λοιπών.

Αυτό το μίσος, που δηλητηριάζει την ίδια την Ευρώπη, δεν εξαλείφεται με την ισχύ των όπλων. Αν πράγματι θέλουμε κάτι να αλλάξει, είναι ανάγκη να πιέσουμε τις δυτικές ηγεσίες για μια περισσότερο πολιτική διαχείριση των προβλημάτων που οι ίδιες δημιούργησαν με τις επεμβάσεις τους, τις οποίες, κατά σχήμα οξύμωρο, ονόμασαν «αραβική Άνοιξη». Πρωτίστως δε να πάψουν να «παίζουν» με φανατικούς φονταμενταλιστές, όπως έκαναν στη Συρία. Ώστε το θρησκευτικό μίσος των φανατικών μουλάδων, κατά των κοινωνιών των «απίστων», να μην αποκτά και πολιτικά επιχειρήματα, πολιτικό «ιδεολογικό» υπόβαθρο, για την στρατολόγηση ορκισμένων φονιάδων.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr