Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Η Ελλάδα δεν βγαίνει από την κρίση παρά τα τόσα χρόνια λιτότητας που διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό. Και ενώ ο χρόνος συνεχίζει να μετρά αντίστροφα, η κυβέρνηση πιστή στις εξαγγελίες της μετά την συμφωνία του καλοκαιριού επιβάλλει και νέους φόρους, επειδή αδυνατεί να ξεφύγει από τον κλοιό ή απλά δεν θέλει να αθετήσει τις υποσχέσεις της προς τους εταίρους. Πρόκειται για μια ακόμη θλιβερή περίοδο, όπου οι πολίτες καλούνται να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά, για μια ακόμη εποχή που μαστίζεται από νέες περικοπές και φόρους. Θα περίμενε κανείς τους πολίτες να τα παρατούν οριστικά και αμετάκλητα ή να δίνουν τελεσίγραφο στην κυβέρνηση. Να ανανεώνουν την μικρή ελπίδα πως κάτι μπορεί να αλλάξει. Όμως, τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει και το όλο ζήτημα με τις λαϊκές αντιδράσεις προς το παρόν παγώνει. 

Ποια ανάπτυξη, όμως, μπορεί να προκύψει με μια τέτοια οικονομική τελμάτωση; Πού ποντάρουν, άραγε, όταν ψηφίζουν νέα μέτρα και νόμους; Είχα γράψει και πριν λίγο καιρό πως αυτή η κυβέρνηση όπως προχωρά, δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ. Βρίσκει μπροστά της αξεπέραστα εμπόδια και δυσκολίες, που αλλάζουν προς το χειρότερο την κατάσταση. Οι δεσμεύσεις είναι τόσες πολλές, αλλά και οι αξιώσεις των εταίρων ακόμη περισσότερες. Πώς και με ποιο τρόπο θα μπορέσουν να οδηγήσουν την χώρα σε άλλα μονοπάτια, να δημιουργήσουν αναπτυξιακή προοπτική και επενδυτική δραστηριότητα, όταν υπάρχουν τόσα μέτωπα ανοιχτά;

Αν έχουν ακόμη λύσεις δεν μένει παρά να τις εφαρμόσουν με προσοχή, γιατί ο καθένας σήμερα αντιλαμβάνεται πως οι καταστάσεις σε κοινωνία και οικονομία έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Αν δεν θέλουν να παραταθεί η ύφεση, δεν έχουν παρά να μας πληροφορήσουν πώς θα το πετύχουν, με δεδομένο ότι οι επιπτώσεις από τα προηγούμενα μέτρα είναι ακόμη ορατές. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν υπάρχουν ούτε λύσεις, ούτε μαγικές συνταγές. Το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά και ποντάρουν απλά στο ότι οι πολίτες δεν θα αντιδράσουν γιατί δεν ξέρουν τι να πρωτο-υπερασπίσουν μέσα στο σάστισμα και πάγωμά τους από τις περικοπές και την λιτότητα. Όμως, η κυβέρνηση Τσίπρα διανύει μάλλον την τελευταία της περίοδο, καθώς τα γκάλοπ άρχισαν και πάλι να κάνουν την εμφάνισή τους.

Σίγουρα δεν είναι ό,τι καλύτερο μετά από τόσα σκαμπανεβάσματα να βρεθεί ο τόπος προ νέων εκλογών. Όμως, αν οι εταίροι έχουν αποφασίσει ότι το παιχνίδι πρέπει να το συνεχίσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τότε τα πράγματα αλλάζουν άρδην. Από τις Βρυξέλλες εκπορεύεται η τύχη της χώρας, από εκεί όπου η κάθε απόφαση κρίνει το μέλλον του κάθε τόπου στην Ευρώπη. Αν οι εταίροι δώσουν το σύνθημα, το πολιτικό τοπίο στην χώρα θα πάρει άλλη τροπή. Το ερώτημα, όμως, για την αναπτυξιακή προοπτική της Ελλάδας παραμένει: Με ποιο τρόπο θα οδηγήσουν την χώρα εκτός ύφεσης, όταν τα μέτρα που λαμβάνονται αυτήν ακριβώς εξυπηρετούν; Πώς και με ποιο σταθεροποιητικό πρόγραμμα θα περισώσουν την ήδη λαβωμένη οικονομία της; Και τελικά, βάσει ποιας συλλογιστικής στοχεύουν να ισοκατανείμουν τα βάρη εντός της ευρωζώνης ή να συγχρονίσουν τον ευρωπαϊκό Νότο με την πρώτη ταχύτητα των ήδη εξελιγμένων οικονομιών; Θα έλεγε κανείς ότι το παιχνίδι που παίζεται είναι σκληρό. Πως όλα τα μέτωπα είναι ανοιχτά και οι πιθανότητες για μεγάλη κρίση σε ολόκληρη την Ευρώπη πολλαπλάσιες. Οι άμυνες, όμως, των ισχυρών οικονομικά χωρών καλά κρατούν. Εκεί που κρίνεται η μάχη είναι στον ευρωπαϊκό Νότο.

Και αναρωτιέται κανείς: Πού ποντάρουν με την διάσωση της Ελλάδας; Ποιο επικίνδυνο παιχνίδι εξακολουθούν να παίζουν στην πλάτη του ελληνικού λαού; Σίγουρα η Ελλάδα δεν πρόκειται να βγει από την κρίση στα επόμενα χρόνια. Δεν είναι καθόλου πιθανό να πάψει έστω και για λίγο να πληρώνει ο Έλληνας πολίτης. Με λίγα λόγια: η κυβέρνηση εκτελεί, οι εταίροι προστάζουν και όλα δείχνουν να παίρνουν την γνωστή τροπή των τελευταίων χρόνων. Με την μόνη διαφορά ότι θα περίμενε κανείς από τους πολίτες κάποιας μορφής αντίδραση και όχι τον εφησυχασμό πάνω στα ερείπια και τις στάχτες που αφήνει πίσω της η λιτότητα. Κάτι που να δείχνει πως ακόμη υπάρχει ελπίδα.