Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Στον κόσμο που ζούμε το 2016, ένα έτος που δεν προβλέπει για την Ελλάδα κάποιας μορφής ανάπτυξη, παρά τις ελπίδες του πρωθυπουργού μετά τις προγραμματικές του δηλώσεις, σε μια ατμόσφαιρα άκρως πνιγηρή από τα καθημερινά δελτία της ύφεσης και των νέων φορολογικών μέτρων, οι δυνατότητες οικονομικής ανάκαμψης περιορίζονται στο ελάχιστο και όλοι όσοι ήλπιζαν πως εφεξής θα κυριαρχήσει η ισορροπία στις αγορές, φαίνεται πως διαψεύδονται ολοφάνερα. Η Ελλάδα παραμένει ουραγός σε πολλούς τομείς, με προεξάρχουσα την υγεία, την παιδεία και φυσικά την εργασία. Οι προβλέψεις ότι εντός του 2016 η ανεργία θα φτάσει και πάλι το 26% -παρά τα όποια αισιόδοξα στοιχεία- θα οδηγήσει και πάλι τους νέους να ψάξουν να βρουν δουλειά στο εξωτερικό. Και εκεί, όμως, θα βρεθούν πολλές φορές αντιμέτωποι με μεγάλη εκμετάλλευση, καθώς είναι γνωστή πια η ανάγκη τους για εξεύρεση εργασίας. Με λίγα λόγια, η ατμόσφαιρα δεν είναι μόνο πνιγηρή, αλλά και απογοητευτική.

Γιατί συμβαίνουν, όμως, όλα αυτά; Υπάρχει απάντηση. Η υπερσυσσώρευση αγαθών και η συνεχής επιζητούμενη ανάγκη για αύξηση της παραγωγής, την οποία αποθέωναν το ίδιο ιδιωτικός και κρατικός καπιταλισμός τις περασμένες δεκαετίες, οδήγησε σε μπλακ άουτ και στροφή των μεγαλοεταιρειών σε περικοπές θέσεων εργασίας με στόχο την ελαχιστοποίηση του κόστους παραγωγής. Τα πολλά προϊόντα δημιούργησαν μεν νέες θέσεις εργασίας, απαίτησαν, όμως, παράλληλα λόγω του "αμφίβολου κέρδους" και μείωση των μισθών ή μερική και περιστασιακή απασχόληση, με στόχο πάντα το εξαρχής καθορισμένο κέρδος. Σιγά - σιγά στις θέσεις εργασίας παραμένουν οι απολύτως απαραίτητοι και ιδιαιτέρως αυτοί που "κάνουν παιχνίδι".

Οι στρατιές των ανέργων λόγω του υπερπαραγωγικού μοντέλου σε συνδυασμό με την αντικατάσταση των ανθρώπινων χεριών από κάθε είδους αυτοματοποίηση, αλλά και με την σωρευτική εξειδίκευση των επαγγελμάτων, δημιούργησαν τον νέο εργασιακό Μεσαίωνα. Η πρόκληση πολέμων, ταυτόχρονα, επέφερε μετακίνηση πληθυσμών που αναζητούν φτηνή εργασία στην "πολιτισμένη Δύση", μετανάστευση - βούτυρο στο ψωμί των καπιταλιστών που ελαχιστοποιούν περαιτέρω το κέρδος, ενισχύοντας δραστικά την παραγωγική διαδικασία και εκτοξεύοντας τα κέρδη στα ύψη.

Ουσιαστικά, όλη τούτη η στοχευμένη μετακίνηση προσφύγων και μεταναστών, υπηρετεί το από τη δεκαετία του 60 νεοκαπιταλιστικό ιδεώδες της φτηνής απασχόλησης και του απεριόριστου κέρδους. Στοχευμένες πολιτικές πρακτικές υλοποιούν καλοστημένα γεωπολιτικά σχέδια, αυτή την φορά όχι για εκμετάλλευση των πρώτων υλών, αλλά για την εξαΰλωση των ίδιων των ανθρώπων.

Στον κόσμο που ζούμε λοιπόν, αυτό που κυριαρχεί, δεν είναι παρά η αποθέωση της στην καλύτερη περίπτωση φτηνής μισθωτής εργασίας χωρίς δικαιώματα με πενιχρούς μισθούς στο όνομα της εκάστοτε εμβαπτίζουσας «οικονομικής κρίσης. Συνωμοσιολογία λέτε όλα αυτά; Κινδυνολογία εν μέσω υλικής ευημερίας; Δεν έχετε παρά να κοιτάξετε τα ίδια τα στοιχεία της Eurostat που επιβεβαιώνουν τα λεχθέντα. Για τους δε εγχώριους αμφισβητίες, υπάρχει και η ΕΛΣΤΑΤ. Σε αντίθετη περίπτωση, υπάρχει η διαλυμένη αγορά με παράλληλη αποθέωση της μαύρης εργασίας. Κοινώς, στην αγορά μετακυλούν με ευκολία πλέον τις όποιες απώλειες στην  αδήλωτη εργασία, προσπαθώντας να βγάλουν έστω και ελάχιστα κέρδη. Με την επίσημη βούλα του επίσημου κράτους που εξακολουθεί να επιβιώνει από την παρανομία των υπηκόων του ή να οδηγείται για μια ακόμη φορά στα χρέη, που οι κάθε λογής δανειστές αξιώνουν την επιστροφή τους για να ανακυκλώσουν την φτώχεια. Ένας φαύλος αλλά στρατηγικά εμπνευσμένος κύκλος διαφθοράς και ασύδοτου κέρδους των λίγων στις πλάτες των πολλών.