Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Νέες φοροκαταιγίδες εκλαμβάνονται ως επιτυχία από την επίσημη εξουσία, είτε είναι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε αύριο η ΝΔ. Οι κριτικές εξίσου δριμείες, καθώς το να βρίσκεται ένα κόμμα στην αντιπολίτευση σημαίνει ότι είτε ακόμη δεν έχει πείσει, είτε του φαίνεται βολικό να ασκεί -μη κυβερνώντας- κριτική. Αυτό συμβαίνει εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα, όπου πολλές φορές οι κυβερνήσεις, αδυνατώντας να σηκώσουν το βάρος της ευθύνης, καταφεύγουν σε εκλογές για να λάβουν την αντίστοιχη εξουσιοδότηση.

Όμως, σήμερα ο Τσίπρας, έχοντας λάβει την αντίστοιχη εντολή, βάζει τέλος στα σενάρια πρόωρων εκλογών, την ίδια στιγμή που τα σενάρια αυτά φούντωναν το τελευταίο χρονικό διάστημα. Το θέμα είναι λοιπόν, από πού αντλούν οι κυβερνήσεις το θράσος να αποκαλούν επί το επιεικέστερο ατιμωτικούς μνημονιακούς όρους ως επιτυχία και καλές ειδήσεις, συστήνοντας για μια ακόμη φορά υπομονή σε πολίτες που έχουν στερηθεί τα πάντα. Το θράσος αυτό αποκτάται λόγω της απάθειας των πολιτών, του αυτοεγκλωβισμού και της αδιαφορίας για τα κοινά. Σου λέει κάποιος: «εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;»

Η συνέχιση της μη ανάμιξης με τα συμβαίνοντα στην οικονομία και την πολιτική, σε συνδυασμό με την αδιαφορία για την τύχη μιας ολόκληρης κοινωνίας, επιφέρει ένα ακόμη συντριπτικό χτύπημα στα σπλάχνα της κοινωνίας. Προκλητικά λοιπόν, έρχονται οι πολιτικοί και αποκαλούν άλλα μνημόνια βαριά και άλλα ελαφριά, επιχειρώντας έτσι να πείσουν τους ήδη αποδεκατισμένους πολίτες πως καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια να επωμιστεί η χώρα όσο το δυνατόν μικρότερο βάρος. Τα νέα φορολογικά μέτρα όμως, θα εξοντώσουν στην κυριολεξία τους πολίτες, αφού θα φέρουν πιο κοντά στην φτώχεια την μεσαία τάξη, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τις όποιες κοινωνικές ισορροπίες.

Πλέον σταδιακά θα υπάρχουν μονάχα δύο τάξεις: οι πλούσιοι και οι φτωχοί. Η φτωχοποίηση σημαντικού μέρους του πληθυσμού θα επιφέρει τεράστια αναστάτωση, καθώς δεν θα είναι και λίγοι πλέον αυτοί που θα αδυνατούν να πληρώσουν όλους τους νέους φόρους. Ποιον ενδιαφέρει όμως, αυτή η τραγική κατάσταση; Ποιος ή ποιοι είναι εκείνοι που θα δημιουργήσουν μια προοπτική στον ήδη εξαντλημένο πληθυσμό, χαράσσοντας προγράμματα για την καταπολέμηση της ανεργίας που δεν λέει να υποχωρήσει; Νομίζω πως κανείς. Το ενδιαφέρον όλων, εστιάζεται αποκλειστικά στο ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν για να ικανοποιηθούν οι εταίροι και να δώσουν χρήμα, που και πάλι δεν θα καταλήξει στις τσέπες των πολιτών.

Ουσιαστικά λοιπόν, απομυζούμε τους πολίτες για να εγκριθούν κονδύλια, των οποίων η διαχείριση σχετίζεται μονάχα για την εξόφληση των δανεικών. Κοινώς, δίνουν δάνεια για να τα πάρουν πίσω εις το πολλαπλάσιο. Αυτό από μόνο του συνιστά την μεγαλύτερη πρόκληση, που μάλιστα διαιωνίζεται. Αν οι πολίτες δεν καταγγείλουν αυτή την συνομωσία σε βάρος τους, ουσιαστικά δεν θα πρέπει και να διαμαρτύρονται για τα νέα καταστροφικά δεδομένα. Είναι σαν να σε πλήττουν ανηλεώς και εσύ να τους ευχαριστείς που ακόμη δεν σε έχουν εξαφανίσει.

Τι αναμένουν λοιπόν, οι πολίτες από τα νέα μέτρα; Ποια χαραμάδα ελπίδας ανοίγει η κυβέρνηση με τους νέους φόρους και τα χαράτσια; Αν με την επιβολή νέων φόρων επιδιώκεται να γίνουμε αρεστοί στους εταίρους με το να μειώνουμε διαρκώς τις συντάξεις και τους μισθούς, αν με την νέα λιτότητα στοχεύεται το «νοικοκύρεμα των οικονομικών» με απόντες τους καταναλωτές, αυτό δεν αποκαλείται πρόοδος ή επιστροφή στην ομαλότητα, παρά άτακτη υποχώρηση και παρατεταμένη δυστυχία. Την δε λιτότητα, την αποκαλούν τελευταία μέχρι και «ανάπτυξη» από την ανάποδη, στο όνομα και πάλι του «νοικοκυρέματος των οικονομικών», μετά το οποίο δεν θα υπάρχει κανείς που να νοιώσει ασφαλής.

Την δε ανασφάλεια την αποκαλούν προσωρινά πότε «αναγκαία» και πότε «μοιραία». Άλλες φορές πάραυτα, όταν η εξουσία τυφλώνει, την φωτογραφίζουν τεχνηέντως ως «πέρασμα στην ανάπτυξη» μετά από ολιγόχρονη ανάπαυλα. Ναι, εκεί έχει φτάσει το θράσος τους, να αποκαλούν τα μνημόνια «αναπτυξιακά περάσματα». Νέα φοροεπιδρομή, λοιπόν. Νέες κοκορομαχίες στο ελληνικό κοινοβούλιο υπό το βλέμμα των εμβρόντητων πολιτών. Και ο λόγος είναι ότι στα αυτιά τους οι διαμάχες αυτές ηχούν ως επαναλαμβανόμενη κομματική ρητορεία, με την θέση στα κοινοβουλευτικά έδρανα απλά να αλλάζει, καθώς όλοι έχουν -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- καθίσει στον εξουσιαστικό θώκο. Στο χέρι των πολιτών είναι να τους γυρίσουν μια και καλή την πλάτη.