Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Την στιγμή που στην Γερμανία απομένουν τέσσερα περίπου χρόνια από την κατάργηση των πυρηνικών σταθμών παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος και την ενεργειακή εξάρτηση της Γερμανίας από αυτά, όταν οι καμπάνιες για την μείωσή τους μετά το τελευταίο πυρηνικό ατύχημα στην Φουκουσίμα μεγαλώνουν με τον καιρό, όταν και πάλι οι Γερμανοί είναι εκείνοι που από τώρα διαμαρτύρονται για την παρουσία βελγικού πυρηνικού σταθμού 70 χλμ. από την γερμανική πόλη Άαχεν στα σύνορα με το Βέλγιο και προετοιμάζονται ανελλιπώς για την μεταπυρηνική εποχή, στην ΕΕ και στην Κομισιόν σχεδιάζουν και προσανατολίζονται στην δημιουργία νέων αντιδραστήρων, με έναν και μοναδικό στόχο: την ενεργειακή απεξάρτηση από την Ρωσία.

Αυτά αποκαλύπτει το περιοδικό Der Spiegel με τον τίτλο Η ΕΕ θέλει να ενισχύσει μαζικά την πυρηνική ενέργεια, δημοσιοποιώντας έγγραφο στρατηγικής σημασίας. Σύμφωνα με αυτό, στην κατασκευή και ανακαίνιση των αντιδραστήρων θα συμμετάσχουν οικονομικά  κράτη - μέλη της ΕΕ. Και όλα τούτα συμβαίνουν την στιγμή που κλείνουν ερμητικά τα σύνορα για τους πρόσφυγες, την ίδια στιγμή που η ενεργειακή επέλαση της Ρωσίας επεκτείνεται σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης και όχι μόνο.

Λόγω των πολιτικών και οικονομικών στρατηγικών παιχνιδιών, η πυρηνική ενέργεια όχι μόνο δεν καταργείται -ένα αίτημα ήδη από την δεκαετία του ΄60 - ΄70- αλλά δίπλα στα 131 ήδη υπάρχοντα πυρηνικά εργοστάσια στα 14 κράτη - μέλη, αναμένεται να προστεθούν και άλλα.

Τι δείχνει αυτό; Απλά, ότι η ενεργειακή κατανομή δεν υπολογίζει κινδύνους και ατυχήματα, παρά μόνον την επίτευξη των στόχων και τα νούμερα. 14 είναι και τα κράτη όπου σχεδιάζεται η κατασκευή νέων πυρηνικών σταθμών. Οι πολιτικές λοιπόν, δεν αλλάζουν. Τουναντίον, η επένδυση σε ρυπογόνες και επικίνδυνες για το περιβάλλον ενεργειακές πολιτικές συνεχίζεται ακατάπαυστα.

Οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν θα πρέπει να αισθάνονται και τόσο άνετα από την ασκούμενη πολιτική των κρατών - μελών. Το δε ευρωπαϊκό έδαφος μάλλον  θα υποφέρει για πολύ ακόμη από αυτή την ξεπερασμένη και επικίνδυνη παραγωγή ενέργειας, που στο παρελθόν προκάλεσε πολλά και σημαντικά προβλήματα στο περιβάλλον. Φαίνεται πως μετά από τις διαμαρτυρίες των δεκαετιών ΄60-΄70΄-΄80 για τα πυρηνικά εργοστάσια, αναθερμαίνεται και πάλι το ενδιαφέρον για την πυρηνική ενέργεια. Και θα το τονίσω και πάλι:  παρόλο που στην Γερμανία, οι πυρηνικοί σταθμοί καταργούνται σε τέσσερα χρόνια.

Δεν μένει λοιπόν, παρά ν' ακούσουμε ότι η χάρη τους θα φτάσει ακόμη και μέχρι την Ελλάδα, που μέχρι στιγμής βέβαια, την σώζει το σεισμογενές της έδαφος. Τα συμφέροντα, όμως, είναι πολλά, το ίδιο όπως και οι ασκούμενες σε βάρος των πολιτών πολιτικές. Δεν απομένει τίποτε άλλο παρά να δούμε πώς και με ποιο τρόπο αυτοί θα αντιδράσουν. Γιατί τα σχέδια μπορεί να παραμείνουν σχέδια στην ΕΕ, αν οι πολίτες αξιώσουν την μαζική κατάργηση της πυρηνικής ενέργειας ή όπως φαιδρά την έχουν από χρόνια τα κέντρα εξουσίας ονομάσει ως ενέργεια για ειρηνικούς σκοπούς. Γιατί όσο και να αποφασίζουν στην Ευρώπη ερήμην των πολιτών της, θα έρθει κάποτε η στιγμή που θα τους βρουν απέναντί τους. Μαζικά θα τους βρουν παρατεταγμένους, όπως αυτοί μαζικά επιδιώκουν να επιβάλλουν και πάλι την πυρηνική ενέργεια, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στο περιβάλλον και την υγεία τους.