Ήλθε η ώρα να κάνω την αυτοκριτική μου. Δεν έχει σημασία αν υπήρξα από τους πρωτεργάτες του αντιβασιλικού στρατοπέδου, στο δημοψήφισμα του 1974, όταν ήμουν «άνθρωπος ορχήστρα» στην τότε ισχυρή «Αθηναϊκή». Ούτε ο διαχρονικός αγώνας μου κατά της κληρονομικής μοναρχίας γενικώς, αλλά και κατά του τρις αυτοκαταργηθέντος τέως βασιλιά Κοκού ειδικώς. Τέτοιες περγαμηνές είναι πολύ φτωχές και δεν αρκούν για να αγοράσω ένα συγχωροχάρτι από τον Πάπα Φίλη, ή να ξεφύγω από το άγριο βλέμμα του ιεροεξεταστή Λιάκου.

Ναι, ναι. Ομολογώ συντετριμμένος ότι υπήρξα αμαρτωλός υπονομευτής του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού του ανθρώπου. Διότι στην πραγματικότητα υπέκυπτα στην γοητεία της βασιλείας. Και δολίως αναπαρήγαγα πρότυπα καταδικασμένα στη συνείδηση του λαού. Και εχθρικά στον ...τέταρτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό. Τον δρόμο του Μήτσου του Συριζαίου, που είναι ο πολιτικός και πολιτιστικός κληρονόμος του «Λάκη του Πασόκου από το Περιστέρι», τον οποίο ίσως θυμούνται όσοι αναγνώστες παρακολουθούν το «Καλημέρα κ. Πρόεδρε» από την «Ελευθεροτυπία» της εποχής Κίτσου Τεγόπουλου.

Βαρύ και ασυγχώρητο το έγκλημά μου: Όταν η κόρη μου ζητούσε να της πως κανένα παραμύθι, αντί να της διαβάζω κλασικά κείμενα του Πλεχάνωφ, «Για την διαπαιδαγώγηση του Νέου Ανθρώπου», αναπαρήγαγα, ο άθλιος, εκείνα τα παραμύθια που γνώριζα. Τα γεμάτα από βασιλόπουλα και πριγκίπισσες. Άσε πια που κάποιες φορές προσφωνούσα το παιδί μου «πριγκηπέσα μου».

Τώρα παίρνοντας διδάγματα από τον άκρως επιστημονικό λόγο των Λιάκου-Φίλη, ορκίζομαι πως, αν αξιωθώ να προλάβω εγγόνι και μου ζητήσει να του λέω κανένα παραμύθι, θα του διηγούμαι τις ιστορίες του συντρόφου Μήτσου. Πώς τσάκιζε τους διαπλεκόμενους. Πώς ξετρύπωνε τους οφσορίτες. Πώς έκανε τους άνεργους και τους συνταξιούχους να ζουν σαν βασιλιάδες. Φτου. Πάλι το διέπραξα. Σαν σύντροφοι, έπρεπε να πω.

Δυστυχώς, η αληθινή μου Μάνα, κεντρική ηρωίδα του βιβλίου «Γυναικείες Ιστορίες», ήταν υπερβολικώς αθυρόστομη. Και δεν θα ήταν κόσμιο να μεταφέρω εδώ, χωρίς εκείνα τα τηλεοπτικά «μπιιιιπ», κάποιες από τις παροιμίες που έλεγε: «Δουλειά δεν είχε ο διάολος γ.... τα παιδιά του». Θα προσπαθήσω να την φιλτράρω επί το ευγενέστερον: Δουλειά δεν είχαν ο Φίλης και ο Λιάκουρας, γ.... την Παιδεία. Έτσι θα αποφύγω μια εξίσου σκαμπρόζικη παροιμία, περί της κοντής ψ...... Την οποία θα αποδώσω άλλως πως: Της κοντής κυβέρνησης οι τρίχες ...της βασιλοπούλας της φταίγανε.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr