Όταν το ένα από τα παιδιά σου βρίσκεται τούτες τις μέρες στη Νότια Γαλλία, σε μια πόλη όπου βρίθουν οι «αφρογάλλοι» και οι πάσης φύσεως μετανάστες από τις πρώην γαλλικές αποικίες, μουσουλμάνοι στην πλειονότητά τους, όπως είναι η Μασσαλία, ασφαλώς δεν μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος. Και το χειρότερο είναι ότι αισθάνεσαι τελείως ανίκανος να κάνεις το παραμικρό, πέρα από το να γκρινιάζεις «μαλακά» από τηλεφώνου, ή να στέλνεις μηνύματα μέσω διαδικτύου «Αλέξανδρε, σε παρακαλώ να αποφεύγεις τα πολυσύχναστα σημεία».

Βρισκόμαστε γαρ στην κατάσταση, όπου «ακόμη και οι θεοί είναι ανίσχυροι ενώπιον της ανθρώπινης βλακείας». Και δεν υπάρχει, στις μέρες μας πιο επικίνδυνη ηλιθιότητα από αυτή που διέπει τους φανατικούς. Ιδίως όταν συντρέχει, ως επιβαρυντική περίπτωση, το θρησκευτικό στοιχείο του φανατισμού. Η απόλυτη μορφή ολοκληρωτικής «σκέψης». Αυτής που οδήγησε τον Γαλλοτυνήσιο ισλαμιστή να θερίσει τις ζωές τόσων δεκάδων ανθρώπων, ακόμη και νηπίων.

Τόσο επικίνδυνου τρόπου «σκέψης» -και ακόμη χειρότερης δράσης- ώστε απέναντι σε εκείνους οι οποίοι, σε όλο τον κόσμο, θρηνούν για την νέα μεγάλη σφαγή στη γαλλική Νίκαια, που ακολούθησε εκείνην του αεροδρομίου της Κωνσταντινούπολης, να γεμίζουν τα κοινωνικά δίκτυα επικοινωνίας με τα μηνύματα εκείνων που ...πανηγυρίζουν. Ναι, όσο και αν σας φαίνεται απίστευτο, πανηγυρίζουν.

«Μεγάλη νίκη του Αλλάχ επί των απίστων». Έτσι παρουσιάζουν, οι πανηγυρίζοντες ανά τον κόσμο ισλαμιστές, την σφαγή τόσων αθώων ανθρώπων. Ενίκησε ο Αλλάχ. Ποιον νίκησε; Εκείνο το «άπιστο» νήπιο που όλοι είδαμε στις οθόνες μας να κείτεται νεκρό, πιο άψυχο και από το κουκλάκι που είχε πέσει από τα χέρια του και βρισκόταν στο πλάι του.

«Μεγάλη νίκη του Αλλάχ». Και «δοξασμένος μάρτυρας» ο δράστης. Που τον περιμένουν τα ουρί του ισλαμικού παραδείσου, να τον ανταμείψουν για την ...γενναιότητα και την ...ανδρεία του να επιπέσει επί τόσων αμάχων, αόπλων, μη δυναμένων να αμυνθούν ή να προστατευθούν.

Συγγνώμη, αλλά αν αυτό δεν είναι αφιόνι, αν δεν είναι «όπιο των λαών», τότε οι λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους και οι ανθρώπινες ζωές την αξία τους.

Καμιά «ιδεολογία» ή «πίστη» δεν καθαγιάζει τα εγκλήματα. Είτε είναι τέτοιες «νίκες» των τζιχαντιστών, είτε «παράπλευρες απώλειες», προκαλούμενες από τα χτυπήματα εκείνων που τάχατες τους πολεμούν, ενώ είναι εκείνοι που τους εξέθρεψαν, οι καλύτεροι σύμμαχοι των χρηματοδοτών τους, Σαουδαράβων και Καταριανών.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr