Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Απέχει παρασάγγας η σημερινή νοοτροπία των κυβερνήσεων στην Ελλάδα συγκριτικά με τις περασμένες δεκαετίες, όπου υπήρχε αφενός κάποιο στοιχειώδες θεαθήναι (που με την σειρά του βέβαια βασιζόταν στην κατά περίπτωση εξαπάτηση) με την υποκριτική να διεξάγεται σε τρόπον τινά κόσμια πλαίσια, ασχέτως αν αυτά προκαλούσαν και τότε τους πολίτες.

Σήμερα αυτό που επιδεικνύεται είναι μια απίστευτη αδιαφορία για την τύχη της χώρας και ένας πατερναλιστικός καπιταλισμός ως έμμεσο πρότυπο για αριστερούς, δεξιούς, κεντρώους, φιλελεύθερους, σοσιαλιστές, συμπεριλαμβανομένων δεξιών και αριστερών - ρεφορμιστικών ή μη - άκρων. Για όσους ενοχλούνται από την συμπερίληψή τους σε αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης, δεν απομένει παρά να αυτοανακηρυχθούν κατά μία έννοια σε διασπαστές του όλου εγχειρήματος, σε καταγγέλλοντες και αντιπάλους του όλου συστήματος εξουσίας.

Η νοοτροπία που προανέφερα, των σημερινών κυβερνήσεων, βασίζεται στην ελαχιστοποίηση των θέλω των πολιτών μέσω αλλεπάλληλων φοροεπιδρομών, στο όνομα της αποκαλούμενης κάθαρσης και αυτές. Οι σημερινές κυβερνήσεις, αρνούμενες να ακολουθήσουν την δική τους πορεία γιατί πολύ απλά δεν έχουν σχέδιο ούτε προοπτική, εδράζουν την ασκούμενη πολιτική στους εκάστοτε εταίρους, είτε αυτοί προέρχονται από τις Βρυξέλλες, είτε από την Ουάσιγκτον, το Πεκίνο και την Μόσχα. Οι κυβερνήσεις αυτές σύρονται υπό το βάρος της φτώχειας σε ανηλεείς συμβιβασμούς και παραχωρήσεις για να λανσάρουν στον λαό ανάπτυξη και ευημερία.

Εκ δεξιών και αριστερών, αυτού του είδους οι συναλλαγές πριμοδοτούν την ιδιωτική πρωτοβουλία μέσω των κάθε λογής κονσόρτσιουμ, εξαγοράζοντας παράλληλα οι κυβερνήσεις την ψήφο των πολιτών για την διευρυμένη παράταση της ησυχίας. Ή θα είσαι ελεύθερος ή θα είσαι ήσυχος όμως, κατά την σοφή αρχαία ρήση, και ιδού πώς μια κοινωνία μετατρέπεται ευκόλως σε φυλακή λόγω της παρατεταμένης ησυχίας αλλά και των κάθε λογής κλισέ στην καθημερινότητα, από την εργασία και την ψυχαγωγία, μέχρι την βιομηχανία παραγωγής διαφημιστικών σποτ και σεξιστικών υπονοουμένων.

Η νοοτροπία λοιπόν, των κυβερνήσεων παράγει ασταμάτητα στρατιές δειλών και αναποφάσιστων πολιτών, που ψάχνουν να εκτονωθούν ο ένας στον άλλο, μη μπορώντας να βρουν την λύση με την βοήθεια ίδιων δυνάμεων. Η διεκδίκηση τμημάτων εξουσίας γίνεται αυτοσκοπός και η ατομική φυγή από την μιζέρια, ύψιστο ιδανικό. Τα αποτελέσματα μιας δουλικής συμπεριφοράς που αποφέρει κατ΄ εξαίρεσιν αυξήσεις στους μισθούς ή υπερπήδηση των ιεραρχικών αξιωμάτων σε σύντομο χρονικό διάστημα, σε τίποτε δεν έχει να κάνει με την προσωπική αυτοεξέλιξη και τον κοινωνικό προσανατολισμό.

Με λίγα λόγια, οι πολίτες παραμένουν τα θύματα και οι κυβερνήσεις ο θύτης, που δεν ξέρουν μάλιστα ποιον να πρωτοαφανίσουν. Είναι δε τόσο μεγάλη η αμορφωσιά, που θα' λεγε κανείς πως το έργο της εκάστοτε κυβέρνησης γίνεται ολοένα και πιο εύκολο, σε μια χώρα όπου η παιδεία δεν υπήρξε ποτέ προτεραιότητα του κράτους.

Μ' αυτά και μ' αυτά, λοιπόν, βαδίζουμε ολοταχώς προς νέες εκλογές, όπου και πάλι οι πολίτες θα πιαστούν στην φάκα. Αφού εξάντλησαν τις δια των μνημονίων αριστερές πολιτικές, αφού έδειξαν στους πολίτες ποιοι μας κυβερνούν, καταφεύγουν δια ζώσης μέσω της αλλαγής του εκλογικού νόμου στην υποτιθέμενη λαϊκή βούληση, παραθέτοντας ένα ακόμη σύντομο άθλιο ιστορικό διακυβέρνησης της χώρας.

Οι πολίτες είναι αυτοί που πρέπει να το αξιολογήσουν και να το βαθμολογήσουν. Κατά τα φαινόμενα όμως, εκείνο που τους ενδιαφέρει δεν είναι να καταδικάσουν την κομματική κοροϊδία, αλλά να αλλάζουν κάθε φορά τα κόμματα εξουσίας, ελπίζοντας πως από την μια μέρα στην άλλη θα αλλάξουν και αυτά στρατηγική. Ιδού ποια είναι η πορεία της κοινωνίας. Ιδού πού έφτασαν τον κόσμο, να ικανοποιείται που κάθε χρόνο στρέφει το ενδιαφέρον του σε κόμματα, που ούτε πρόκειται να αλλάξουν, ούτε και το θέλουν. Από μόδα γίνεται αυτή η στροφή και από σπάσιμο της ρουτίνας και όχι από συνείδηση. Επειδή πρέπει να συνεχίζεται η κοροϊδία και να παρατείνεται ο μαζοχισμός.