Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Πληρώνουμε λιγότερο ΕΝΦΙΑ, λένε από το υπουργείο Οικονομικών, αλλά αυτό που φαίνεται είναι πως οι πολίτες καλούνται να καταβάλλουν μεγάλο τίμημα ακόμη και για τα ημιτελή διαμερίσματα. Πληροφορούν τους πολίτες πως εφεξής δεν θα χρειαστεί να πληρώσουν περισσότερα, όμως αυτό που διαπιστώνεται με την πρώτη ματιά είναι πως στόχος είναι και παραμένει η αφαίμαξή τους.

Με λίγα λόγια, το παζάρι γίνεται όχι στο αν θα πληρώσουμε αλλά στο πόσα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εγκαταλείψει προ πολλού τις προεκλογικές του υποσχέσεις ειδικά λίγο πριν τις αρχές του 2015 και με πρόσχημα το σταθερό πλέον επιχείρημα ότι «δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς» αναζητά διεξόδους από την ούτως ή άλλως αμφιλεγόμενη άσκηση διακυβέρνησης της χώρας. Πώς να βρεθεί, όμως, αυτή η διέξοδος, όταν οι ίδιοι ομολογούν από καιρό πως εφαρμόζουν πολιτικές που δεν θέλουν; Πρόκειται για γρίφο.

Ο πρωθυπουργός θα έπρεπε καλύτερα να αναζητήσει δια των εκλογών την ει δυνατόν πιο αναίμακτη αποχώρησή του. Οι δε λαλίστατοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να βρουν τρόπους εξιλέωσης από την άσκηση της προηγούμενης καταστροφικής πολιτικής τους ως κυβερνητικοί εταίροι. Θα το κάνουν; Ασφαλώς και όχι. Τουναντίον, Φώφη και Κυριάκος ψάχνουν εκ νέου τον κυβερνητικό θώκο.

Το ερώτημα είναι αν οι πολίτες έχουν καταλάβει τον μεγάλο εμπαιγμό που υφίστανται. Ή αν απλά θεωρούν πως μπορούν ακόμη να εμπιστεύονται σε όλους αυτούς την τύχη τους. Δυστυχώς, για μια μεγάλη  μερίδα των πολιτών, το κομματικό παιχνίδι παρουσιάζει ακόμα  ενδιαφέρον. Έχει δε και οφέλη για όλους εκείνους που ακολουθούν οπαδικά τα κόμματα. Τα οφέλη αυτά είναι γνωστά και μη εξαιρετέα. Καμία παρόμοια πολιτική λιτότητας δεν θα γινόταν ανεκτή αν δεν υπήρχαν οι καλοθελητές και οι προσφορές τους. Καμία περικοπή δεν θα λάμβανε χώρα αν το ζητούμενο ήταν πραγματικά περισσότερη Δημοκρατία και ισονομία. Όμως, σαφώς και δεν είναι αυτό το ζητούμενο.

Τα κόμματα εξουσίας έχουν καταστρώσει από καιρό τα σχέδια για μαζικό ξεπούλημα της χώρας έναντι κάποιων ευτελών θέσεων εργασίας που βαφτίζονται κάθε φορά ανάπτυξη. Έχουν εκπονήσει πλάνα και προγράμματα αποπροσανατολισμού του ενδιαφέροντος των πολιτών από τα κοινά, με την σταδιακή υποβάθμισή τους και την κατευθυνόμενη άρνηση εμπλοκής με τα πολιτικά πράγματα της χώρας. Με λίγα λόγια, ο τεχνητός αρνητισμός απέναντι στο κοινοβούλιο έχει συνδυαστεί άψογα με την κονιορτοποίηση της παραμικρής αντίστασης, που βαφτίζεται  γραφική και ανιστόρητη. Ο αρνητισμός για τα κόμματα δεν είναι από ιδεολογική θέση και στάση, αλλά από την δια του marketing κατευθυνόμενη apolitik συμπεριφορά, που σπονσονάρεται ενίοτε στα φόρα και τις συνδιασκέψεις από τις κάθε είδους πολυεθνικές.

Σπέρνοντας αρχικά ανέμους θερίζουν στο κατόπιν θύελλες αλλά αυτό δεν τους πτοεί να συνεχίσουν γιατί διαθέτουν τους κατάλληλους μηχανισμούς κατεύνασης των αντιδράσεων. Έτσι, μ' αυτά και μ' αυτά, κατορθώνουν να πείσουν μεγάλη μερίδα του κόσμου πως αυτή η κοινωνία είναι εφικτή παρά τα σκάνδαλα, την διαφθορά και την παρακμή. Οι κατεστραμμένες αγορές βαφτίζονται προσωρινή κρίση, οι στρατιές των ανέργων, απόρροια καταστροφικής πολιτικής κάποιου κόμματος και μόνο. Με τον τρόπο αυτό ξεμπερδεύουν μια καλή με τους διαφωνούντες αφού προσφέρονται άλλα κόμματα που αιτούνται την απαλλαγή από την διαφθορά. Έξυπνο το κόλπο αλλά πάνω απ' όλα  απαιτητικό.

Ο ΕΝΦΙΑ, για παράδειγμα, μετατρέπεται σε στάτους από την στιγμή που δεδομένης της ισχύος του οι θαυμαστές ρυθμίσεις τον ελαφρύνουν, κάνοντάς τον στο τέλος αποδεκτό ως μέτρο. Στην αρχή σερβίρεται η σκληρή φορολογία σε κάτι, αρχίζουν οι αντιδράσεις και μετά στοχεύεται η κατεύνασή τους με τις περίφημες πια διευκολύνσεις μέσω δόσεων. Έτσι και το φορολογικό μέτρο επιβάλλεται και χωνεύεται, την ίδια στιγμή που η πληρωμή διασφαλίζεται τινι τρόπω. Δεν θα μπορούσαν αλλιώς να πετύχουν τους σκοπούς τους. Θα είχαν σοβαρά προβλήματα από την αντίσταση των πολιτών. Με τον τρόπο αυτό όμως, όλοι είναι ευχαριστημένοι. Πάνω απ' όλα, όμως, διεκπεραιώνονται οι όροι των σατανικών τους σχεδίων για την ποδηγέτηση των πολιτών. Σε σημείο μάλιστα, που αυτοί να τα βάζουν με τους εαυτούς τους επειδή κάποτε θέλησαν να περνούν πλουσιοπάροχα που το ίδιο το σύστημα τους τροφοδοτούσε με την ασύδοτη υπερκατανάλωση. Δόλια ενοχικά σχέδια του συστήματος κυριαρχίας.